Not the only one

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 6

Yvonne:

Langzaam fietste ik naar school. Ik was nog steeds niet helemaal van de schok bekomen, het is niet niets als je moeder kanker heeft. We moesten ons nu beide sterk houden. Gister hadden ik en mijn moeder samen in stilte gegeten, het was een fijne stilte geweest. We hadden allebei tijd nodig gehad om na te denken over van alles. Ik hoopte gewoon met heel mijn hart dat het goed zou komen, nee zelfs meer dan alleen mijn hart, mijn hele lichaam. Het was de grootste noodzaak eigenlijk. Mijn moeder zou vanochtend de dokter bellen voor extra uitleg dus als ik thuis kwam had ik vast weer iets schokkends te horen. Ik zuchtte toen ik de school dichterbij zag komen. Normaal keek ik er nooit tegen op naar school te gaan. Ik had mijn lieve vriendinnen, en natuurlijk Justin. Maar dat was precies waarom ik vandaag geen zin had in school., want ik zou ze moeten vertellen wat er aan de hand was en dan kreeg je van die medelevende blikken. Je kent het vast wel, en voor je het weet, weet echt iedereen het. Nu zijn die blikken al vervelend maar al die mensen die naar je toe komen en je sterkte wensen of juist gaan vertellen hoe verschrikkelijk het voor me is. Maar dat weet ik ook wel zonder dat ze dat vertellen. Natuurlijk kon ik ervoor kiezen niks te zeggen, maar het zou me nooit lukken vrolijk te doen alsof er niks was. Ik was ondertussen bij de fietsenstalling aangekomen. zie je! Het begon nu al. Mijn vriendinnen stonden allemaal om me heen en keken me vragend aan. Ik wilde het ze wel vertellen- Heel graag zelfs- want ze zouden me proberen op te vrolijken. En ik had echt wat behoefte aan vrolijkheid. Maar ik kreeg de woorden gewoon niet over mijn lippen heen. Ik keek even naar mijn handen alsof die me steun zouden bieden. Ik zuchtte een keer diep en keek weer omhoog. “Mijn…mijn moeder, ze heeft kanker” stotterde ik. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen die ik over mijn ogen sloeg. Schuddend van het huilen bleef ik staan. Mijn vriendinnen zeiden niks, ze waren gewoon stil. Zeg wat! Schreeuwde ik vanbinnen. Zeg verdomme wat! Daar stond ik dan, stom te snikken en niemand die wat zei. Terwijl ik hier uitelkaar werd gescheurd van verdriet. Want zo voelde het. “Dat spijt me voor je,” hoorde ik Sharona zeggen. Ik haalde mijn handen weg en keek haar aan. Ik knikte ten teken dat ik het gehoord had. Lesray aaide nog steeds over mijn rug, het was een troostend gevoel. Mijn hoofd draaide naar haar toe om haar gezicht te kunnen zien. “Wat erg, ik hoop echt dat ze beter wordt, maar ik zal je steunen,” zei ze met een bemoedigende glimlach. Ik snikte nog een laatste keer en stortte me in haar armen. Ze knuffelde me troostend terwijl ze zo over mijn rug bleef wrijven. “Wat verschrikkelijk, wat is er gebeurt gisteren?” vroeg Kirsten toen plots. Toen ik haar aan keek zag ik dat ze echt geraakt was. Ik wilde graag vertellen wat er precies gebeurt was maar op dat moment ging de bel.

Kirsten:

“Hey, that’s my girl” begroette Lesray me vrolijk. Ik glimlachte, ze was de enige van het clubje dat ik oprecht aardig vond. Ik omhelsde haar even kort en liet weer los. Ze keek me breed glimlachend aan, dat deed ze altijd. Ze was gewoon een heel vrolijk meisje. Ze werd ook wel het zonnetje van de school genoemd. Haar lievelings kleur was dan ook geel en ze hield van girly outfits. “hoe is het, sunshine?” vroeg ik haar met een knipoog. Ze giechelde even “Heel goed hoor. Met jou, Kiri?” ze knipoogde me even toe. Ja, hoe ging het eigenlijk met mij? Eigenlijk best slecht maar ik wist niet of ik dat wilde vertellen. ik opende mijn mond om antwoord te geven maar ik werd onderbroken. “Hoi meiden,” zei Yvonne die net bij ons was komen staan. Ze glimlachte zwak maar je zag dat er iets was. Ik voelde me niet de juiste persoon om het te vragen en keek naar de andere. “Is er soms wat babe?” vroeg Lesray bezorgd. Ze ging naast Yvonne staan en wreef bemoedigend over haar rug. Yvonne knikte langzaam en barste toen in huilen uit. Er was blijkbaar iets goed mis, maar ik voelde me er eigenlijk niet blij over, terwijl ik dat wel verwacht had. Want ik haat Yvonne, toch? Ik ging ook naast haar staan en keek haar vragend aan. “Wat is er?” vroeg ik zacht. Sharona kwam net terug gelopen van de wc en keek van ons naar Yvonne. “Oh meid, wat is er gebeurt?” riep ze uit. Ze knuffelde haar liefdevol en bestuurde toen haar gezicht. “Je kan het ons vertellen, dat weet je toch?” Yvonne knikte en keek even naar haar handen. nadat ze het verteld had was iedereen stil. Maar wat moesten we zeggen? Niks leek goed genoeg om te zeggen. Niks was zoals de gevoelens die je echt had, maar on-omschrijf baar waren. En het was niet eens mijn moeder! Maar je gunt het niemand. Niemand wil zijn ouders verliezen op een jongen leeftijd. Dat is eigenlijk iedereens grootste nachtmerrie. En het speet me voor iedereen die het had moeten meemaken. Het ergste was dat Yvonne al geen vader had. Ze had hem wel maar ze had hem nooit gezien, meer weet ik eigenlijk niet. Langzaam begon iedereen wat te zeggen. Bemoedigende, medelevende woorden waren het. “Wat verschrikkelijk, wat is er gebeurt gisteren?” hoorde ik mezelf plots zeggen. Ik zag aan haar dat ze graag meer wilde vertellen. Iedereen wil soms even zijn ei kwijt, zijn hart luchten. Vooral bij dit soort onderwerpen, dan ben je er van af. Maar natuurlijk ging op dat moment de bel. Yvonne had geen les met mij op dit moment dus dat werd wachten tot de pauze. Ik glimlachte even naar haar. “Tot zo dan maar,” mompelde ik. Met tegenzin draaide ik me om en liep naar mijn les. Ik zag Yvonne nog net knikken. Ze had nu samen les met Lesray wist ik. Lesray was zoals ik al had gezegd een super lieve meid dus hopelijk voelde ze zich in de pauze weer wat beter.

____________________________________________________________________________

Sorry dat het zo lang geduurd heeft maar ik heb met smacht gewacht op drie votes. Jammer genoeg heb ik het dit keer niet gehaald. maar de positieve reacties hebben me toch gedreven weer verder te schrijven. Hopelijk vonden jullie dit een mooi stuk.

vote comment en share :) , ik hoop dat ik dit keer wel de drie votes te pakken krijg *puppy oogjes*

oh en nog wat, zijn de foto's voor jullie zichtbaar. De eerste die vote krijgt een toewijding :)

Ily guyzz!

(AN) voor mensen die dit echt hebben mee gemaakt, dat spijt me echt heel erg, en lees vooral niet verder als je je daar niet prettig bij voelt.