Not the only one

Hoofdstuk 10

Dit keer een langer hoofdstuk, want we zijn bij Hoofdstuk 10 Yay! Bedankt voor het voten allemaal. en voor de leuke reacties. HIer het langverwachte hoofdstuk:

 Hoofdstuk 10

Yvonne:

Ongemakkelijk staarde ik Kirsten na. Op een één of andere manier had ik altijd het idee dat ze perfect speciale momenten van mij en Justin kon verpesten. Dat deed ze natuurlijk niet met opzet maar soms leek het bijna wel alsof die momenten haar aantrokken. Ik zuchtte en richtte me weer op Justin. Hij keek nog steeds geërgerd in de richting waar Kirsten net naar toe was gelopen. “Justin?”

Hij schrok op uit zijn gedachten en keek me aan. “Ja sorry, ik weet dat ik haar niet goed ken maar altijd als ze er is of iets zegt irriteert ze me mateloos.” Hij wreef met zijn hand even over zijn nek heen met een ernstig gezicht.

Ik haalde mijn schouders op. “Jij kent haar gewoon niet zo goed als ik. Maar dat hoeft ook niet. Anders wordt je misschien nog verliefd op haar.” Dat laatste was er tegen mijn wil in best onzeker/ wantrouwend uit gekomen.  Zijn blik veranderde meteen. “Ben je soms bang dat ik achter jou rug om met andere meiden om ga?” zei hij met een lichtelijke kwade ondertoon. Ik slikte even. Ik wou dat ik gewoon nee kon zeggen, maar mijn stem had het opeens begeven. Ik staarde hem alleen maar niets zeggend aan. “Ik begrijp het al!” Riep hij uit. “Nee, Justin alsjeblieft,” smeekte ik nog, maar hij was al weg gebeend naar de aula. Ik kon wel janken, wat ik uiteindelijk ook deed. Wie was er dan ook zo stom om te zwijgen. Ja, ik dus. De tranen vloeide nu rijkelijk. Mijn moeder was ziek, Justin was boos en ik wist niet wat ik moest doen. Hem nu gaan zoeken om mijn excuses aan gaan bieden was echt geen optie, hij zou veel te overstuur zijn. Na een halfjaar verkering met hem gehad te hebben wist ik wel hoe hij was. Met een gebogen hoofd liep ik naar mijn volgende les. Beste dag ever…

Met doorlopen mascara overal over mijn gezicht fietste ik naar huis. Het ergste was dat ik wist dat me nu nog meer waarschijnlijk slecht nieuws stond te wachten. Niet echt iets om naar uit te kijken. Ik gooide mijn fiets toen ik bij de voordeur was in de struiken van de buren en opende met een driftige beweging de deur. “Mam!” gilde ik haast. Er kwam wat gekuch vanuit de woonkamer. Snel trok ik mijn schoenen uit en zette ze neer op ons speciaal daarvoor gemaakte rek. Op mijn sokken rende ik de woonkamer in, wat ik beter niet had kunnen doen. Onze vloer was zo glad dat ik uitgleed en met een knal op de grond viel. Op dat moment hield ik het echt niet meer en begon ik met een stort vloed te huilen. “Oh meisje toch,” zei mijn moeder bezorgd. Ze hurkte bij me neer en nam me in haar armen. “Gaat het wel?” Ze streek teder met haar vingers door mijn haar terwijl hij ogen zich in de mijne boorden. “Nee, ik voel me verschrikkelijk,” snikte ik. Ze tilde me omhoog en trok me in een staande knuffel. “Kom is even zitten schat, dan zet ik een kopje thee voor je.” Ze gaf me een zacht duwtje richting de bank en verdween naar de keuken om een kopje thee in te schenken. Mijn moeder wist altijd precies wat ik nodig had.

Nadat ik en mijn moeder de thee hadden opgedronken en ik haar alles had verteld over mijn dag ging het weer wat beter. Het lucht altijd even op als je je verhaal aan iemand kan vertellen. Ik zat er zo mee! Maar mijn moeder zegt dat het wel weer goed komt. Dus ik geloof haar maar. Nu kwamen we alleen op het punt dat zij mij ging vertellen over haar dag.

Kirsten:

Op de wc bekeek ik mijn gezicht even goed in de spiegel. Ik bracht opnieuw een laagje lipgloss aan op mijn lippen en tuitte ze even. Op dat moment hoorde ik gelach van buiten de deur komen. Ik draaide mijn hoofd een kwartslag en zag door het raam van de deur heen de vrienden van Justin staan lachen. Toen ik hun kwaad aan keek begonnen ze nog harder te lachen. Wat was hun probleem? Ik liep naar de deur en opende hem met een zwaai. “Wat staan jullie hier nou te lachen, opflikkeren!’ schreeuwde ik.

Dyse, de beste vriend van Justin trok zijn wenkbrauw op. Dyse was echt, hoe zou ik het zeggen? Een piepzak. Hij was verschrikkelijk arrogant, en egoïstisch. Hij had altijd een stel kudde dieren achter hem aanlopen en deed nooit geen ene moer.
“En waarom zouden we dat doen, Kirsten?” hij sprak mijn naam extra liefjes uit, alsof ik zo’n klein kind was. Ik haatte het altijd als iemand dat deed. Of als jongens dachten dat ze door hun geslacht alleen al beter dan mij waren. “Omdat ik het je vraag, Dyse,” zei ik geërgerd. Zijn naam proefde in mijn mond gewoon als een stuk vuil. Bah! “Wat komen jullie hier sowieso doen? Hier heb je alleen de meiden toiletten. En zover ik het weet zijn jullie geen meisjes, geen mooie in ieder geval.” Ik wierp ze een bitchy blik toe.

Dyse begon te lachen gevolgd door zijn schapen die ook mee begonnen te lachen. “Je hebt wel een erg grootte mond voor zo’n klein meisje hè?” spotte hij. Hij kwam een stap dichterbij en keek me dreigend aan. “Maar ik moet zeggen dat ik het niet zo aardig van je vind om te zeggen dat ik niet mooi ben.” Zei hij liefjes.

“Kom niet dichterbij,” zei ik snel. Ik stak mijn handen defensief vooruit. Hij hield zijn hoofd even schuin en bestuurde me even.  “Is ons kleine meisje soms een beetje bang?” zei hij op zo’n kinderstemmetje gevolgd door een pruillipje. Hij begon bulderend te lachen en keek me spottend aan. “Wees maar niet bang hoor, zo’n lelijk kind als jou wil ik niet eens aanraken.” Ik slikte even. Dat deed pijn. Ik had mezelf nooit de mooiste gevonden, maar het is niet leuk om te horen van de populairste jongens van de school. Ook al waren sommige daarvan schapen. Ik besloot me niet te laten kennen en mijn gezicht in een plooi te houden. “Ik zou jou al helemaal niet durven aanraken, wie weet is egoïstisch zijn wel besmettelijk,” siste ik. Ik was nu echt pislink, ook verdrietig, maar de woede nam het hier toch echt over.

Zijn gezicht zag eruit alsof hij dezelfde gevoelens had als mij. “Wat zei je!” schreeuwde hij. Er vlogen wat druppeltjes spuug in mijn gezicht. Ik bracht mijn mouw naar mijn gezicht en veegde zijn spuug met walging weg. “Gatverdamme,” zei ik met een vies gezicht. “Wil je nog meer, zei je dat nou?” hij keek even rond naar de andere jongens. “Jullie willen toch wel even helpen met wat meer geven toch?” zei hij grijnzend. Hij begon al te gorgelen om me een nieuwe lading spuug te geven. Ik probeerde snel na te denken. “Nee alsjeblieft! Dat niet.” Ik rende snel naar de achterkant van het meisjes toilet. 

________________________________________________________________________________

Nogmaals heel erg bedankt voor de votes. ik had al een tijdje niet meer geschreven en telkens weer een melding op mijn mobiel, je hebt een nieuwe vote ontvangen. dat maakt me echt heel blij. en dat zorgt ervoor dat ik verder schrijf. zonder die votes had ik misschien ook niet verder geschreven. Ik heb echt wel genoeg ideeen maar ik vind het moeilijk te verwerken tot een geheel. 

Als jullie nog (aan)vraagjes hebben, stel ze dan gerust. Als je leuke ideeen hebt, vertel het me dan ook. Vergeet ook niet te voten, een comment achter te laten of het te delen met je vrienden. Bedankt iedereen!