Not the only one

Hoofdstuk 29

Dit is het één na laatste hoofdstuk! Het is enorm lang geworden. VOTE, VOTE EN VOTE. EN LAAT EEN COMMENT ACHTER!

>>>toegewijd aan: X-Ilovehorse-X want ze heeft op al mijn hoofdstukken gevote en ze heeft een super comment achter gelaten. Bedant Coole TATA!<<<
Ook wil ik stromae bedanken voor zijn inspirerende muziek

Hoofdstuk 29

[A/N laat een comment achter met jullie gedachtes!]

Kirsten:

“Was het niet duidelijk genoeg dat ik niet geïnteresseerd ben!” riep hij uit terwijl hij er zwaaiend handgebaar maakte. Ik knipperde verbaasd met mijn ogen.

“Wat…Wat bedoel je?” vroeg ik stotterend terwijl ik rood aanliep. Ik had rekening gehouden met een afwijzing maar niet met zo’n afwijzing.

Zijn ogen keken me vol verbazing aan. “Hoe overduidelijk moet het zijn Kirsten! Je weet hoe ik over je denk,” zei hij terwijl zijn ogen een tint donkerder werden.

ik keek even naar beneden. “Ik begrijp het niet,” bracht ik uit. Ik had een verstikkend gevoel en mijn maag zat in een knoop. Maar ik wilde weten wat hij bedoelde. Ik moest het weten.

Justin schold terwijl hij zijn handen tot vuisten balde. “Waren mijn berichtjes echt zo moeilijk om te begrijpen, Kirsten?” hij sprak mijn naam vol walging uit. Ik slikte even. Toen hoorde ik opeens de alarmbellen in mijn achterhoofd rinkelen.

Ik stikte haast in mijn eigen adem. “WACHT WAT ZEI JE!” riep ik uit.
Ik had hem luid en duidelijk gehoord maar mijn hersenen hadden tijd nodig het te verwerken. Dit kon niet waar zijn.

Justin scheen niet onder de indruk van mijn uitbarsting en trok zijn wenkbrauw op. “Die berichtjes, waren ze niet duidelijk genoeg,” herhaalde hij met een kille stem.

Hij was niet zo, hij was niet zo! Schreeuwde mijn onderbewustzijn.

“Dus…Jij stuurde al die berichtjes?” vroeg ik vol walging in mijn stem. Hoe had ik hem ooit zo kunnen aanbidden. Terwijl hij een walgelijke jongen was, een bedrieger. Mijn keel trok samen bij de gedachte dat hij de gene was die me zo had getreiterd.

“HOE DUIDELIJK MOET HET ZIJN KIRSTEN, VERDOMME, JA!” riep hij nu woedend uit. Hij had duidelijk zijn geduld verloren. Ik deed snel een paar stappen naar achter.

“Jij vuile klootzak! Waarom heb je dat gedaan!” siste ik door mijn tanden heet. Ik verdunde mijn ogen tot spleetjes en keek hem kwaad aan.

“Je stond in de weg. Je wilde mijn hele relatie met Yvonne verpesten! Het kwaad is al geschiet maar ik heb absoluut geen behoefte aan iemand zoals jij!” zei hij terwijl hij dreigend naar voren stapte.

“Waarom heb je dan ooit tegen me gezegd dat ik mooi was, waarom heb je dat gedaan!” schreeuwde ik nu blind van woede. Ik balde mijn vuisten en hield ze voor mijn lichaam. Hij verdiende een klap maar ik moest nog even wachten tot zijn antwoord. Door ons geschreeuw was onze ruzie niet meer onopgemerkt gebleven. En begon zelfs al een groep mensen om ons heen te ontstaan maar het interesseerde me niet. We maakte dit gesprek meteen hier en nu af.

“Het was een test. Gewoon om mezelf te bewijzen dat je echt voor me gevallen was, je was wanhopig,” zei hij terwijl hij grijnsde. “wanhopig verliefd, dat ook, maar ook een wanhopig geval waar ik absoluut geen behoefte aan had, en nu nog steeds niet,” zei hij oh zo tevreden met zichzelf.

Er liep een rilling over mijn rug. Dat iemand zo vals kan zijn. En ik was nog verliefd op hem ook! Met de nadruk op was. Hij had in één veeg al mijn gevoelens voor hem van tafel geveegd en ik was hem dankbaar daarvoor. Eerst dacht ik dat ik hem niet verdiende maar ik weet nu beter, hij verdiend mij niet. Ik stond nu boven hem. Hij was maar een triest geval dat mensen gebruikte en pijn deed. Net zoals hij Yvonne had behandeld.