Not the only one

Hoofdstuk 2

Let op, ik heb het vorige hoofdstuk aangepast, het is nu een stuk veranderd. dus voor je dit leest check eerst even of je de goede versie van hoofdstuk 1 hebt gelezen :)

 Hoofdstuk 2

Yvonne:

Toen ik bij het zwembad aankwam zag ik tot mijn opluchting dat  Justin er nog niet was. Ik vond het altijd prettiger als ik eerder was dan leek het tenminste nooit alsof ik te laat was. De grote opvallende strandtas stond naast me op de grond terwijl ik rond keek op zoek naar Justin. Hij zou hier waarschijnlijk elk moment zijn. Ik keek even op mijn paarse icewatch, het was nu precies vier uur. De tijd dat we hadden afgesproken.

Na nog 8 minuten gewacht te hebben begon ik ongeduldig te worden. Ik was van mezelf vrij ongeduldig maar ik had ook een grote afkeur voor te laat komen. Ik stond op en besloot me alvast om te kleden. Voor mijn gevoel was ik nu net een garnaal op de barbecue. De zon had de hele tijd fel op mijn hoofd gebrand en ik was dringend toe aan wat verkoeling. En het zwembad was binnen hand bereik, letterlijk. Ik stond op en liep met snelle passen naar de hokjes toen ik opeens op de grond lag. Ik schudde even verward mijn hoofd en keek op. Er stond een getinte jongen voor me met een grote grijns op zijn gezicht.

Toen had ik pas door dat hij de reden was dat ik op de grond lag. Hij stak zijn hand naar me uit met nog steeds die grijns op zijn gezicht. Gewillig liet ik mezelf omhoog trekken. Hij was een stuk langer als ik dus ik moest omhoog kijken. Door de felle zon was zijn gezicht moeilijk te zien. Wat me wel meteen opviel was dat hij groene ogen had.

 "haast?" vroeg hij plagend. Zijn ogen fonkelde van plezier.

“Pardon, ik had je niet gezien,” zei ik zo onschuldig mogelijk. Hij begon te lachen “Maakt niet uit hoor,” Ik stak mijn hand uit. Hij keek er even niet begrijpend naar. “Ik heet Yvonne,” stelde ik mezelf voor terwijl ik zijn hand zelf pakte en hem op en neer schudde. Ik keek hem vol verwachting aan. Hoe zou hij heten?

Op dat moment werd ik onderbroken door iemand die me bij mijn schouder vast greep. Ik slaakte een gil en draaide me snel om. Daar stond hij dan, Justin. Hij was hard aan het lachen, hij was mij aan het uitlachen, correctie. Ik keek hem quasi boos aan. “Justin!” Hij begon alleen nog maar harder te lachen en uiteindelijk moest ik zelf ook lachen. Toen bedacht ik me dat ik net met die jongen aan het praten geweest was waarvan ik de naam nog steeds niet wist. ik keek over mijn schouder maar hij was al verdwenen.

“je had je gezicht eens moeten zien, echt onbetaalbaar!” hinnikte Justin nog na. Ik gaf hem een speelse tik tegen zijn arm.

“Die krijg je terug,” zei hij met een ondeugende grijns. Ik gilde en rende snel weg maar hij was te snel. Ik voelde zijn handen om mijn middel heen waardoor ik meteen weer stopte. Hij verlegde zijn handen naar onder mijn knieën en pas toen had ik door waar hij mee bezig was. Ik begon te spartelen terwijl Justin bleef lachen. Hij liep naar het zwembad toe met mij in zijn armen en liet me boven het water bungelen. “Nee, nee, alsjeblieft niet!” smeekte ik hem. Tevergeefs.

Hij schudde lachend zijn hoofd en liet me los.

Kirsten:

Mijn telefoon piepte. Met tegenzin kwam ik overeind en pakte mijn mobiel. Mijn vinger veegde snel over het scherm om hem te ontgrendelen. Mijn code was vrij eenvoudig, in het midden een streep naar beneden en dan links opzij. Het stelde een J voor, de J van Justin. Tot mijn verbazing was ik gebeld tot een onbekend nummer. Ik tikte op het icoontje van terug bellen en hield hem tegen mijn oor. Nadat ik een paar seconden gewacht had deelde een mevrouw met robot stem mij mee dat het een privé nummer was.

Wie met een privé nummer zou mij ooit bellen? Ik haalde mijn schouders op en ging weer liggen. Misschien was het mijn vader wel. Hij was nogal klunzig op technologie gebied.  Hij had vast weer lopen rommelen met de instellingen. Ik sloot vermoeid mijn ogen. Wat maakte het ook uit?

Ik staarde in gedachten naar het plafon. Justin, zijn naam klonk als perfectie. Alle mooie dingen die op de wereld bestonden waren niks vergeleken Justin. Justin zijn mooie blauwe ogen, zijn prachtige bruine haren, zijn strakke lijnen in zijn gezicht. Ik zuchtte diep, waarom moest die trut nou alles verpesten. Ik weet niet wat Justin in haar ziet maar waarschijnlijk had ze hem gewoon betoverd. Ze was gewoon een heks, ja dat was het, ze was een heks. Ik gromde geërgerd, Yvonne had nu voor de zoveelste keer mijn mooie dagdroom verpest. Zou Yvonne ook zovaak nadenken over Justin of had ze alleen wat met hem omdat hij vrij populair was. Ik denk weer teveel na. Ik had er niks aan dat gemaal met mijn gedachten. Je wist niet wat er ging gebeuren en dat er wat ging gebeuren tussen mij en Justin leek me net zo waar als het feit dat ik een egel knuffel. Wacht toch wel misschien. Ik had nog wel een kansje na vanmiddag, hij had gezegd dat hij me mooi vond. En weet je wat, hij meende het nog ook. Ik lachte hardop. Mensen die me hier zagen liggen dachten vast dat ik gek was. Dat was ik in zekere zin ook. Gek op Justin.

____________________________________________________________________________

 

ik zit echt te glimlachen achter mijn computer. ik voel me zo blij. dit verhaal maakt mij blij. snel geupdate toen ik klaar was met schrijven. vote, comment, en share :) als er fouten in staan zeg het me even