Not the only one

Hoofdstuk 19

>>>sorry voor het lange wachten, ik had toetsweek en moest veel leren. School neemt voor nu nogal al veel tijd in en gaat voor. Daarnaast was ik inspiratie loos. Maar ik hoop dat het hoofdstuk nog een beetje leuk is.<<<

>>>toegewijd aan _Cookiemonster65_<<<

Hoofdstuk 19 

Kirsten:

Boos rukte ik mijn fiets uit de fietsenstalling. Ik sprong erop en reed zonder wat te zeggen weg. Ik had toch geen zin om te winkelen dus dat maakte verder ook niet meer uit. Ik zag dat Sharona, Helena en Yvonne me met grote ogen aankeken terwijl ik langs ze racete. Ook dat nog, natuurlijk hadden ze het gehoord. Kwaad trapte ik verder. Ik sloeg rechtsaf en fietste naar mijn vaders huis. Ik hoopte er enorm op dat hij alleen thuis was en dat hij niet zijn rare vriendin over de vloer had. Ik vond het moeilijk haar te accepteren. Ik had maar weinig tijd dat ik bij me vader was en als ze er dan was dan besteedde hij alleen maar tijd aan haar. Ik sprong van mijn fiets af en nam hem aan me hand. Ik opende het tuinhek en liep door naar onze schuur. Toen ik naar binnen keek zag ik tot mijn opluchting alleen mijn vader zitten. Maar misschien is ze boven. Ik klopte op de achterdeur. Mijn vader keek op en liep naar de deur toe om hem open te doen. “Hey Kiri,” zei hij vrolijk. Hij trok me in een knuffel. “Is Christina er ook?” vroeg ik meteen. Ik legde mijn hoofd in zijn nek en snoof zijn vertrouwde geur op. Hij legde zijn kin op mijn hoofd. “Nee die is even weg, je weet toch dat je haar Chris noemen mag, dat vind ze fijner.” Ik sloot mijn ogen even. “Dat weet ik ook wel maar dat betekent niet dat ik het fijn vind haar zo te noemen,” zei ik toen zacht. Christina had me inderdaad al vaker verbeterd als ik haar Christina noemde, dat vond ze zo ouderwets. Maar ik wilde haar geen bijnaam of wat dan ook geven. Dat verdiende ze niet. Ik wist zeker dat ze alleen bij mijn vader was voor zijn geld. Zo zag ze er gewoon uit. En ze deed altijd zo walgelijk lief tegen me. Ze deed er alles voor om mijn vader voor zich te winnen. Mijn vader tilde mijn hoofd op zodat hij me kon aankijken. “We hebben het hier al vaker overgehad Kirsten,” zei hij serieus. Ik wist dat hij serieus was door zijn toon maar ook door het feit dat hij me geen Kiri zoals gewoonlijk noemde. “Chris is echt een hele lieve vrouw, ze maakt me gelukkig Kirsten. Waarom kan je dat nou gewoon niet begrijpen. Ik ben ook gelukkig geweest met je moeder maar dat geluk was jammer niet voor eeuwig,” zei hij op een vaderlijke toon. Ik zuchtte en knikte. “Ik vertrouw haar gewoon niet,” murmelde ik. “Wat zei je?” hij keek me even onderzoekend aan. “Ik vertrouw haar niet,” zei ik nu iets harder.

Yvonne:

Verbaasd keken we Kirsten na. Ik opende mijn mond al om haar te roepen maar Helena stopte me. Ze legde haar hand op mijn schouder er schudde haar hoofd. “Laat haar maar even, ze heeft niet de leukste dag gehad,” zei ze zacht. Ik knikte, ze had ook wel gelijk.  Ik liep de fietsenstalling in naar Lesray. Toen ik bij haar stond begon Ik over haar rug te wrijven. Ze had licht rode ogen en ze zag eruit alsof ze elk moment kon gaan huilen. “Gaat het?” vroeg ik bezorgd. Ik trok haar in een knuffel en bleef rustig over haar rug wrijven. “Ze werd opeens heel boos op me,” snikte ze. “Ze zei dat Dyse haar beledigende whatsappjes stuurde en ik geloofde haar wel maar het klonk gewoon zo ongeloof waardig dus ik dacht dat ze misschien een grapje maakte. Dyse is volgens mij hartstikke aardig voor Kirsten dus ik had het niet verwacht en toen zei ze dat ik op moest flikkeren,” zei ze terwijl ze zich weer los maakte uit de knuffel. Opeens werd ze heel rood. “Shit ik had helemaal niet mogen vertellen dat Dyse haar whatsappjes stuurt. Nu heb ik het alleen maar erger gemaakt!” riep ze uit. Ze greep in haar haren en keek me wanhopig aan. “Sh rustig maar, we zullen het niet verder vertellen. Je kan ons vertrouwen,” zei ik, ter bevestiging keek ik even naar Sharona en Helena die meteen knikte. Helena trok Lesray nu ook in een knuffel. “Ze heeft gewoon een zware dag gehad, het is morgen vast weer over.” Suste ze. Lesray knikte langzaam en veegde haar tranen weg met de mauw van haar jas. “Bedankt meiden,” zei ze zwak glimlachend. Sharona die alles op een afstandje had bekeken kwam nu ook dichterbij. “Weet je wat jij nodig hebt? Een middagje shoppen. Kom we maken er gewoon nog een gezellige middag van,” zei ze knipogend.

Iedereen had zijn fiets neergezet in de fietsenstalling bij de Ah. Lesray was gelukkig weer haar normale zelf. “Waar gaan we als eerste heen meiden?” vroeg ik enthousiast. Ik was Justin helemaal vergeten en was blij dat me vriendinnen me een beetje op konden vrolijken. “Starbucks!” kirde Sharona meteen. Ze was soms echt koffie verslaafd. Ik grinnikte, “Is goed!”  Samen, met z’n vieren naast elkaar liepen we erheen. Toen ik binnen kwam had ik gewild dat ik er niet mee ingestemd had. Mijn ogen werden groot toen ik Justin met een ander meisje zag zitten in het hoekje. Ze waren druk aan de praat. Ik had niet door dat ik aan het staren was toen ik Sharona’s hand voor me gezicht zag zwaaien. Snel draaide ik me om en keek haar aan. “Justin is hier, maar hij is niet alleen,” zei ik nog half in shock. Het meisje was bloedmooi. Ze had lange zwarte haren die tot haar middel kwamen en haar ogen leken wel goud zo licht bruin waren ze. “Wie is dat?” vroeg Sharona toen ze mijn blik had gevolgd en vol ongeloof naar het meisje staarde. “Wow wat is ze mooi zeg, ik heb haar nog nooit eerder gezien,” zei ze vol bewondering voor het meisje. Ze had gelijk, ze was beeldschoon en nu wist ik dat ik mijn kans verpest had. Ik kon niet tegen haar schoonheid op en ze zag er niet uit als een trut -jammer genoeg. “Moet ik er naar toe gaan?” vroeg ik aarzelend. Sharona schudde wild haar hoofd en trok me mee naar de rij waar je kon bestellen. “Nee laat ze maar gaan, je moet niet te snel een conclusie trekken voor het zelfde geld is het zijn zus of gewoon een oude jeugd vriendin,” zei ze. Ik keek nog een keer hun kant op. Zou het echt mogelijk zijn dat zo’n mooi meisje alleen een ‘oude jeugd vriendin’ zou kunnen zijn, ik wist dat Justin alleen een oudere broer had. Op dat moment keek Justin mijn kant op en onze ogen ontmoette elkaar. Snel keek ik weg. Ik voelde mijn wangen branden. Zou hij nu soms denken dat ik hem had gevolgd? Dat ik zo’n wanhopige vriendin was. Nu ik er over nadacht was ik ook een vrij wanhopige vriendin. Ik wilde het zo graag goed maken maar, de afstandelijke ogen van Justin schrokken me enorm af. Zo kende ik ze niet, ze waren altijd warm met van die pretlichtjes erin als hij een plagende opmerking maakte. Sharona had voor me besteld en we liepen naar onze tafel. Opeens voelde ik iets nattigs op me wangen. Was ik nou echt aan het huilen? “Ik ga heel even naar de wc ik ben zo terug,” zei ik snel. Gehaast liep ik naar de wc, de tranen stroomde nu al vlotter en ik wilde niet dat iemand me zo zag zien. 

____________________________________________________________________________

Nou mijn twee wensen zijn echt helemaal uitgekomen. Ik heb 4 K gehaald en ook nog eens over de 220 votes. Dat vind ik wel echt even heel erg cool. Ik wil jullie bedanken voor zo enthousiast te zijn en zoveel te stemmen dat waardeer ik enorm. Ik heb nu wel een paar ideeën in me hoofd en ik hoop dat ik ze snel kan verwerken tot het complete verhaal en dat ik dat snel een nieuw hoofdstuk kan schrijven. 

Vote comment en Share!

-Ps de intro is aangepast, hij is qua onderwerp en boodschap niet veranderd maar wel qua schrijfstijl. vergeet de foto's van de personages want  die komen zelfs bij mij niet overeen met het beeld dat ik van ze heb-