Not the only one

Hoofdstuk 18

~~~~bedankt voor alles stemmen in zo'n korte tijd mensen. Ik draag dit hoofdstuk op aan nawal12x, want ze heeft gestemd en gereageerd. En ze is gewoon heel enthousiast en dat maakte me blij~~~~

en nog iets, dit hoofdstuk is iets anders opgedeeld als normaal. ik begin een keer met kirsten en daarna wissel ik maar 1 keer van personage dus dit leest iets lekkerder weg denk ik.... ~~~~

Hoofdstuk 18

Kirsten:
Ik slikte even. Dus toch. Ik had weer een whatsappje van het onbekende nummer. Ik keek snel even om me heen en over mijn schouder om te zien of iemand mee keek. Iedereen scheen zoals gewoonlijk weer druk bezig te zijn met zichzelf. Ik opende het appje en sloot mijn ogen tot spleetjes. Misschien als het minder duidelijk was dat het ook minder hard zou aankomen. One can dream. Mijn ogen verwijde meteen toen ze het appje gezien hadden. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zoveel zin had gehad om te huilen op een dag.

 Je bent lelijk met dat mannelijke gezicht.

Mijn ogen spuwde vuur als ze dat zouden kunnen. Ik keek op en liet mijn blik op Dyse vallen die grijnzend naar Justin keek. Ze hadden het er vast over. Er was echt iets mis met hem, hij was gewoon verliefd op mij maar dat wilde hij niet toegeven. Die vuile, vieze, gore…. Bah ik kreeg een misselijk gevoel toen ik nog eens keek naar het bericht. Dit viel onder online pesten toch. Ik rechtte mijn schouder. Wat was ik toch zwak, waarom zou ik me er iets van aantrekken wat hij van me vond. Alsof hij zelf moeders mooiste was. Ik klikte snel op het verwijder knopje. Ik zat me veel te veel op te winden over zo’n onbenulligs iets. Ik blokkeerde het nummer en hoopte hierbij dat het zou ophouden. Hij had misschien mijn nummer maar hij kon er niks meer mee. Behalve als hij me zou gaan bellen maar daar was hij een te grote schijtluis voor. Een glimlach verscheen langzaam op mijn gezicht. Ik liet me niet zomaar kleineren door een jongen. Hij zocht maar iemand anders. Mij raakte hij niet.

Ik liep zelfverzekerd door de gang naar het fietsenhok met Lesray aan mijn zijde. “Wat voor kleren wil jij kopen?” vroeg ze aan me. Oh ja, shit we gingen natuurlijk nog winkelen. “Uhm daar heb ik eigenlijk nog niet over na gedacht,” zei ik eerlijk. Ze keek me onderzoekend aan. “Het gaat toch wel goed? Je bent zo dromerig vandaag. Is er soms wat gebeurt?” vroeg ze. Ik vroeg mezelf af of ik het haar kon vertellen. Misschien kon ik het beter ook voor mezelf houden. “Beloof je dat je het niet doorverteld?” vroeg ik haar zachtjes zodat de andere me niet zouden horen. Lesray’s blauwe ogen lichtte op. Ze was dol op geheimen. Ze knikte heftig. ”Natuurlijk, je weet toch dat je me kan vertrouwen,” zei ze nog ter bevestiging. Ik knikte. Ze hield van geheimen maar ze vertelde ze niet door. Ze was veels te trots op het feit dat ze de enige was die zoveel over allerlei mensen wist. “Nou je weet toch wel dat Dyse de laatste tijd heel irritant doet?” begon ik. Dit gesprek maakte me echt zeer onzeker. “Ja, het lijkt wel alsof hij je leuk vind.” Zei ze giechelend. “Wacht eens even, je vind hem leuk,” kirde ze. Met grote ogen keek ik haar aan. “Vind ik niet, en shh niet zo hard joh,” protesteerde ik. Ik keek om me heen of iemand het gehoord had. Niemand in de buurt. “Oh my Lord, je hebt het helemaal te pakken hé? Ze zeggen het altijd, ontkennen is de eerste fase!”  riep ze uit. “oh sorry, ontkennen is altijd de eerste fase,” fluisterde ze toen zacht om het nog goed te maken. ik voelde mijn wangen haast branden van schaamte. Ik vond hem helemaal niet leuk. Ik vond Justin leuk. Niet die lompe ezel. Maar dat kon ik haar niet vertellen! Dat mocht niemand weten. “Ik vind hem echt niet leuk,” zei ik serieus terwijl ik in haar ogen keek. Ze hield haar hoofd even schuin en keek me indringend aan. “Hm, we zien nog wel,” zei ze mysterieus. Ik rolde mijn ogen. Nu had ik nog steeds niet verteld wat ik wilde. “Maar eh, even terug daarover,” begon ik weer. Lesray keek me geamuseerd aan terwijl we weer verder liepen naar de fietsen. “Ja?” vroeg ze giechelend. “Dyse stuurt me beledigende whatsappjes,” zei ik toen simpel. Ik haalde mijn fiets van het slot en wachtte op haar reactie. Toen ik opkeek van mijn fiets zag ik dat Lesray me met grote ogen aanstaarde. Haar ogen stonden iets wat ongelovig. “Meen je dat echt, no joke?” vroeg ze serieus. Ze was allang gestopt met giechelen. “Natuurlijk meen ik dat serieus, daar zou ik toch geen grap over maken,” zei ik met een licht geïrriteerde ondertoon. Wat dacht ze nou. Dat ik zou liegen daarover? Lesray werd een beetje rood. “sorry, zo bedoelde ik het niet. Het klinkt gewoon zo vreemd. Ik had het echt niet verwacht. Hij leek zo aardig voor je te zijn,” zei ze ongemakkelijk. Ze haalde nonchalant haar schouders op. “Echt! Wat ben je, blind zeker?! Hij treitert me alleen en jullie denken maar dat hij me leuk vind. Flikker op!” riep ik uit. Echte vriendinnen hoorde dat toch te zien. Ik stelde me niet aan, dat wist ik zeker.

Yvonne:
Sharona keek me geïnteresseerd aan. “Hoezo, denk jij dat dan?” fluisterde ze terug. Ik knikte, “het is haast niet normaal hoeveel ze met elkaar bezig zijn. Kirsten haalt een grap met hem uit. Hij kijkt wel eens naar haar. Hij vroeg na zijn stunt in de kleedkamer in de gymzaal nog een keer naar haar. Wel op een treiterende manier maar dat is toch altijd zo als jongens iemand leuk vinden. Dan gaan ze meiden pesten en uitdagen. Dat vinden ze leuk.” Ik dacht even na over mijn woorden en dacht nog eens na. Nee het was echt zo volgens mij. “Wow, nu je het zegt, inderdaad! Ze zouden best een leuk stel zijn, vind je ook niet. Ze zijn beide ook vrij zelfverzekerd. Misschien moeten we het een keer op een nonchalante manier aan Kirsten vragen. Wie weet begint ze wel te blozen ofzo en dan weet je wel hoe laat het is. Ze lijkt me in ieder geval niet iemand die het ons snel zou vertellen als ze verliefd is. Ja toch?” zei Sharona toen. Sharona had altijd al die dingen in de gaten. Ze kwam soms wat bot over maar ze was gewoon heel oplettend en een echte mensen kenner. Met haar donker bruine ogen hield ze alles goed in de gaten.

Ik liep achter Lesray en Kirsten die in een geanimeerd gesprek waren. Rechts van mij liep Sharona en links liep Helena. Helena was altijd iets stiller ze was meer een luisteraar. Ze had een super goed geheugen en als ze wat zei was het altijd  interessant. Sharona daarentegen was een enorme klets en was dol op roddelen. Daarom was ze ook altijd zo oplettend. “We gingen eerst naar jou huis toch Sharona?” vroeg ik toen me te binnen schoot dat we nog gingen winkelen. Het was mooi weer buiten zag ik toen we de drempel van de school ingang uitstapte.

“Jup, ik heb mijn moeder al geappt dat we zouden komen, Helena jij komt toch wel mee hé?” zei ze vrolijk. Onze hoofden draaide tegelijk de kant van Helena op. Ze kreeg een wijde glimlach op haar gezicht en haar ogen twinkelende vrolijk. Ze had een blauw oog en één groen oog. Veel mensen vonden het heel mooi en bijzonder, ik was een van die mensen. Zelf was ze er ook trots op, ze hield ervan om anders te zijn. Een mooi motto vond ik dat. “Natuurlijk kom ik mee, zo’n uitje wil ik toch niet missen,” zei Helena. “Mooizo, zonder jou is het niet hetzelfde,” zei Sharona duidelijk tevreden met haar antwoord. Toen we het fietsenhok bereikte hoorde ik Kirstens felle stem. “Flikker op!” waren de woorden die haar mond verlieten. Ik trok mijn wenkbrauw op en bleef op een afstandje staan terwijl ik seinde naar Helena en Sharona dat ze beter ook even konden blijven staan. Dit was niks voor Kirsten om zo te keer te gaan tegen Lesray. Ze konden het altijd zo goed vinden. Er was vast iets gebeurt. Maar ik kon me er niks bij voorstellen. 

____________________________________________________________________________

Dus nu heb ik 132 votes, of waren het er al meer. Nouja super bedankt. Ik hoop dat we binnenkort 150 votes halen en 3K. dat is mijn nieuwe doel. super leuk ook dat ik zoveel positivies reacties krijg. Voor de rest. wat vonden jullie van deze manier van een hoofdstuk? was het fijner lezen. Nou vote share en comment. Bedankt allemaal!