Not the only one

Hoofdstuk 25

>>vergeet niet te stemmen, mijn vorige hoofdstuk heeft vrij weinig stemmen vergeleken mijn andere hoofdstukkken. ik wilde dit hoofdstuk eigenlijk pas plaatsen wanneer ik sowieso tien votes had. Maar ik ben heel erg gedreven het verhaal af te schrijven en het zo snel mogelijk online te zetten<<

>>toegewijd aan Fienne want ze heeft een coole shipnaam bedacht! Yvexo, it is! <<

Hoofdstuk 25

Lees alsjeblieft mijn AN aan het einde! En beantwoordt de vraag :) Ik ben erg benieuwd.

Yvonne:

Er waren ondertussen twee weken gepasseerd en er was nog niks veranderd tussen mij en Justin. We praatten niet, we zagen elkaar niet, maar we ontweken elkaar ook niet. Ik was nu op het punt dat de druppel de emmer deed overlopen. Ik wist niet was hij nou nog van mij verwachtte. Ik had hem twee en een halve week geleden al via een bericht mijn excuses aangeboden. Waarop hij met een koude oké had gereageerd. Ik wist niet of hij daar mee bedoelde dat hij mijn excuses had aanvaard of dat hij het begreep maar er nog steeds niet tevreden mee was. Met mijn moeder ging het ondertussen niet veel beter maar de situatie was ook niet verslechterd. Ze zou over twee uur naar het ziekenhuis gaan om haar tweede chemo behandeling te krijgen. Ik merkte aan mezelf dat ik me constant gestrest voelde. De armen van Justin om me heen zouden er misschien voor kunnen zorgen dat ik me niet meer zo voelde. Net als de armen van Alexo… Ik sprak hem af en toe nog wel eens op school maar ik was bang om te veel met hem te praten omdat ik de ruzie met Justin niet erger wilde maken. Justin was vrij jaloers van zichzelf, ook al liet hij dat niet graag zien. Ik zag Justin met Dyse het schoolplein betreden. Zijn haren zaten warrig door de wind die er door heen had geblazen. Dyse had zijn haren naar de zijkant gekamd in een soort kuif. Zijn haren zagen er netter uit doordat hij er waarschijnlijk wax in had gedaan. Ik slikte even en begon naar hun toe te lopen. Ik moest het nu weten, wilde Justin me nog? Toen ik hun naderde vroeg ik me plots af of ik Justin nog wel wilde. Hij had zich eigenlijk vreselijk gedragen. Ja, ik had niets gezegd toen hij me had gevraagd of ik hem vertrouwde. Maar hij had moeten weten dat ik in de war was en dat ik me veel zorgen maakte over mijn moeder. Ik had hem net iets heel moeilijks verteld en daarna heeft hij me technisch gezien gedumpt door één stomme vraag. Hij liet me in de steek op het moment dat ik hem het meest nodig had. Hij had zijn eigen belang hoger gesteld dan de mijne. En in een relatie hoorde het dat je je vriend of vriendin als belangrijkste stelde toch? En ik was niet perse van mening dat dat altijd nodig was. Maar ik hoop dat ik ervan uit kan gaan dat als je net hoort van je vriendin dat haar moeder kanker heeft je haar wel even als belangrijkste stelt.

Ik stopte met lopen en hield stil voor Justin. In zijn ogen zag ik dat hij verrast was. Maar dat duwde hij al snel naar achter. “Kan ik met je praten?” vroeg ik zelfverzekerd. Ik was niet meer bang voor een afwijzing. Een relatie kwam van twee kanten dus als hij niet meer wilde moest ik dat maar accepteren. In mijn achterhoofd wist ik dat het voor mij eigenlijk niet eens meer hoefde. Ja zo ver ging onze liefde na een halfjaar. Ik vond Justin een leuke jongen, een knappe jongen maar ik wist nu wel hoe hij in elkaar zat. Goede tijden zijn goed en voor de rest zak je er maar in. Oké misschien was dat overdreven maar hé, ik heb mijn excuses aangeboden en ik zat in een rot moment –nog steeds een beetje, maar het ging beter- en hij had me negeert.

Justin staarde me onderzoekend aan en knikte toen langzaam. “Ik zie je later,” zei hij tegen Dyse. Dyse keek even naar mij en toen naar Justin en hij knikte toen. “Later,” zei hij voor hij weg liep. Ik keek nog even naar Dyse zijn rug die langzaam tussen de mensen op het schoolplein verdween. Justin schraapte zijn keel om mijn aandacht te herpakken. “Waarom wil je met me praten?” vroeg hij meteen straight to the point.