ASMALI SAKİNLERİ

Bölüm 10

Medya:Hakan Poyraz

Saçlarımı toplayıp yatağa girdim,çok yorulmuştum Eslem ile konuşmuştum Ve oda sevgisini bundan sonra sonuna kadar sahip çıkacağını söylemişti.Çınar ise o gün bi yerde sürtüyordu Sinan abim gelemeyecek halde olduğu için onu almaya gitmişti ve döndüğünde Eslem ile konuşup sorununu çözmüştü.

Derin bi nefes aldım Ege ile görüşememiştim tam 2 hafta olmuştu ve bi kere bile onu görmemiştim.Sürekli işteydi babamın kabul etmesinin sevincini bile yaşayamamıştım.Saate baktığımda gece 3'e geliyordu.

5 hafta sonra okullar açılacaktı Eda'ları uğurlamıştık.Şimdiden gidip yerleşeceklerdi.Titrek bir nefes aldım uyuyamıyordum.Yataktan çıkıp balkona çıktım hava biraz esiyordu.

Üstüme aldığım hırkaya sarılıp mahalleyi izlemeye başladım.Canım çok yanıyordu,okul stresi yoruyordu,Ege yoruyordu,hayat yoruyordu sanki herşey bi anda üst üste gelmişti sahi ben bu hale gelene kadar hiç fark etmemiş miydim ?

İçime atarak hep gülerek aslında kendi kendime zarar verdiğimi görememiş miydim ?Belki de hayatım çoğu hayattan daha iyi olduğu için şükretmeliydim nankörlük ediyordum.

Ama bu benim yaptığım birşey değildi ki kendimi o kadar sıkmıştım ki şuan tamamen bırakmıştım.Gözümden ardı arkası kesilmeyen yaşlar akıyordu.Ne yapacaktım ben nasıl bu hale gelmiştim ?

O kadar çok soru vardı ki kafamda sanki bitmiştim artık.Kendim bile fark etmemiştim bu hale geldiğimi belki de Ege beni dizginliyordu bu duyguları bastırıyordu Ve onun yokluğunda ortaya çıkıyordu.Onu o kadar çok seviyordum ki bütün hayatımı benliğimi istese verirdim.

O kadar çok seviyordum,hıçkırıklar ağzımdan dökülürken balkonda olmama rağmen nefes alamadığımı hissediyordum.Odama girip evden çıktım anahtarı almıştım yavaş yavaş binadan çıktım korkuyordum ama karanlıktan değildi bu sefer kendimi kaybetmekten korkuyordum.

Yavaşça yürümeye başladım mahalle bomboştu.Yolun ortasından boş boş yürüyordum.Neydi ki benim amacım yaşama sebebim ?
Gelen arabanın ışığı ile gözlerim acımıştı.

Ama kenara çekilmedim araba tam önümde durmuştu Gözüm yaşlı olduğu için bulanık görüyordum.Arabadan inen kişi yaklaştığında kim olduğunu anladım.Kokusu burnuma gelmişti zaten.

"Defne ne oldu sana ?"diyerek gözlerimin içine baktı.Onu kaybetmek istemiyordum sıkıca sarılıp deli gibi ağlamaya başladım.Artık gücüm kalmamıştı sürekli gülecek herşeyin altından kalkacak gücüm kalmamıştı.

Kimseden de yapamayacağı bir şey istememiştim,sadece bana ben hata yapamaz asla üzülemez gibi davranmamalarını istemiştim.Ege böyleydi diğerleri gibi değildi.

Öyle ağladım ki artık sesim sokakta yankılanıyordu.Ege yüzümü ellerinin arasına alıp gözlerimi sildi."Ne oldu sana ?"dedi derin bir nefes aldım.Ve gözyaşlarımın silip havaya baktım.

Ve o sırada mahallelinin cama çıktığını fark ettim.Ağlama sesimi duyup izlemeye başlamışlardı,"Buradan gidelim mi ?"dedi insanlara baktığımı görünce kafamı salladım beni arabaya bindirip kemerimi bağladı Ve oda bindi.

Kafamı cama yasladım suratına bakmak istemiyordum o kadar aciz duruyordum ki ne oluyordu böyle bana Allah'ım kafayı yiyecektim.

İçimde ki üzüntü yerini öfkeye bıraktı hep insanlar yüzünden böyle olmuştu,çevremde ki herkes bana zarar veriyordu.O an Ege'ye nefretle baktım,nasıl fark etmemişti kötü olduğumu ne kadar bencildiler.

Ah tamamen saçmalıyordum dünya Benim etrafımda dönmüyordu.Herkesin zaten kendi sorunları vardı,ben çok şımarıkça davranıyordum.

Ama bu halim neydi böyle ?Şımarık olan ben değil onlardı !Sadece kendilerini düşünüyorlardı,oysa ki ben hep onların derdi ile uğraşmaktan kendimle ilgilenememiş ve böyle olmuştum.