ASMALI SAKİNLERİ

Bölüm 27(2.Kısım)

"Hadi Defne yemek yiyeceğiz."

Anneme kafamı salladım Ege gideli 1 saat falan olmuştu ve ben yine kriz geçirip sakinleşmiştim.
Artık hiç bir şeyden ümidim kalmamıştı.

Mutlu olamıyordum işte bunu anlamıştım birde üstüne felçliydim.Aşağı indiğimde derin bir nefes aldım.Belki de artık yaşamamalıydım.

Bitmiştim ki ben üstelik bu ilk dibe batışım değildi.Tüm aile masada oturuyordu,onlar alışmış gibilerdi birlikte yaşamaya.

"Sarp bey için aldığımız randevu yarın Defne."

Kafamı sallamakla yetindim gerçekten yolun sonuna geldiğimi hissediyordum.Şuan bile bana olan tavırları bunu tastikliyordu.

Resmen kendi başıma bi lavaboya bile gidemiyordum.Sinirle bardağı sıktım aciz olmaktan gerçekten nefret ediyordum.

Şuan buradaolmak yerine başımı alıp gitmek istiyordum.Her zaman yaptığım gibi aklıma gelen düşünceler ile kafam allak bullak oldu.

Ege'nin bir bebeği olacaktı nefesimin kesildiğini hissettim.Biz daha evlendiğimizi anlayamadan başımıza gelen şeyler gerçekten beni yıldırıyordu.

Gelmeyecektim işte İstanbul'a hiç gelmeyecektim.Bile bile yaptım her şeyi zaten aklımdaydı hepsi ile barışmak sadece kendimi kandırmıştım.

Ege ile kaç kere denediğimizi hatırlayamıyordum bile neydi bu çektiğimiz ?Bıkmıştım artık mutlu olmamaktan.

Kafamda bir sürü düşünce çakışıyordu.Üstüne birde hastalığım vardı evet sürekli ilaç kullanıyordum.Ama bu beni mahveden düşünce ve duyguları engelleyemiyordum başa dönmek istemiyordum.

Hem bipolar hem felçli olarak gerçekten yaşayamazdım.İçimi bir korku kapladı,bu durumun farkındaydım en azından kendimi dizginleyebiliyordum.

"Defne!"

"Efendim?"

Halam şaşkın şaşkın bana bakıyordu.Bir şey mi kaçırmıştım?

"Sana sesleniyorum duymuyor musun."

"Ben yorgunum biraz bir şey mi oldu?"

Halam gülümsedi.

"Yarın birlikte gidelim diyecektim."

Kafamla onayladım onu ve Çınar'dan rica edip odaya çıkarmasını istedim.
Telefonuma baktığımda bir kaç arkadaşımdan mesaj vardı ama Ege'den yoktu.
Beni umursamıyordu bile.

Sinirlenip telefonu kapattım ve uyumaya çalıştım.

...

"Defne eğer bugün ki gibi ilerlersek bence en kısa zamanda ayağa kalkabileceksin ben sana inanıyorum."

Sarp beye gülümsedim gerçekten çok iyi bir doktordu.Ve benim ile çok iyi ilgilenmişti,yürüyebileceğime inandırmıştı beni halam ile klinikten ayrılıp bir restaurantta yemek yedik.

Otoparka geçerken bi anda önümüze kıran araba ile halam ile korkudan şoka girdik.Şükürler olsun araba hemen durmuştu.Sinie dalgası vücudumda gezerken inen şöfore bağıracaktım ki bunun Ege olduğunu gördüm yolcu koltuğuna geçip Zehra denen kızı kolundan tutarak indirdi.

"Anlat!"

Kız ağlayarak Ege'ye bakıyordu kaşlarımı çattım.
Kızın hali çok kötüydü üstü başı dağılmış bütün makyajı akmıştı.

"Anlat lan!"

Ege'nin bağırışı ile ben bile yerimden zıpladım.
Zehra bana doğru dönüp nefret ve pişmanlık karışımı gözlerle bana baktı.