ASMALI SAKİNLERİ

Sezon Finali

Medya: Defne BATUR

"Defne şimdi tutunmadan dene."

Sarp'ın dediğini yapıp destek atmadan adım attım,ikinci adımı attığımda heyecanla Sarp'a baktım.

"Yürüyorsun Defne yürüyorsun!"

Sevinçle gülümsedim ve bir adkm atmayı denedim biraz yavaş ve dengesizdi ama yürüyebiliyordum ben!

Sarp ile sarılıp neşemize neşe kattık değneklerim ile koltuğa oturdum.Heyecanla Sarp'a baktım.

"Defne artık sürekli evde yürümeni istiyorum önce demirlere tutun ama kısa bir süre Defne, sakın düşmekten korkma tekrar telrar dene eminim ki çok kısa sürede tamamen eskisi gibi olacaksın seni tebrik ediyorum."

Gülümsedim ve gözlerimden akan yaşlara engel olamadım.O kadar zor ve sıkıntılı zamanlar geçirmiştim,geçirmiştik ki gerçekten mutluydum sonunda eski hayatıma dönecektim.

Sarp beni teselli edip biraz ettiğimizde telefon çaldı.Ege gelmişti Sarp'a gülümseyerek değneklerim ile yürümeye başladım.

Aslında değneklere yüklenmiyordum bile ama burada düşmekten korkuyordum.Asansör durduğunda yavaş yavaş ilerledim değneklerimi kullanmıyordum.Sadece elimde tutuyordum,kapıya kadar yürüyebildiğimde gülümsedim.

Ege arabanın önüne yaslanmış duruyordu.Beni tek görünce kaşlarını çattı genelde ben inerken birisi yardım ederdi.Sinirle hızla bana ilerledi bende ona ilerledim hemde anlık bi vesaretle değneklerimi kolumun altına koyarak Ege inanmayan gözlerle bana baktığında deli gibi gülümsüyordum.

Onın yanına geldiğimde her ne kadar sorunsuz yürüsemde ona tutundum.Hala şok içindeydi gözleri dolduğunda şefkatle gülümsedim.

"Başardın!"

Dudaklarıma sevgi dolu bir öpücük bıraktığında gülümsedim.

"Bizimkiler çok sevinecek."

Benden daha çok heyecanlanmıştı.Arabaya binmeme yardım edip değnekleri bagaja koydu.
Bugün annemler bizi ve Ege'nin ailesini yemeğe çağırmıştı.

Ege sürekli elimi öpüyor, beni övüyor ve iltifatlar ediyordu.O kadar mutlu duruyordu ki bende gülümsedim.

Köşk'ün bahçesine girdiğimizde Ege arabayı durdurup arabadan indi.Kolhnu belime sarıp değneksiz yürümeme yardım etti.

Zile bastığımızda hizmetli kapıyı açtığında şokla bana baktı parmağımı dudağıma koyarak sessiz olmasını işaret ettim ve gülümseyerek içeri geçtim.

"Ege ile Defne gel-"

Abimin cümlesi beni görmesi ile yarıda kalmıştı.

"Defne!"

"Defne?"

Herkes bir şeyler söylüyordu hepsine gülümseyerek baktım annem,halam ve yengem çeşmeleri açtığında Eda,Esma ve Babam'da ağlamaya başladı.

Onları görünce bende ağlamaya başladım hepsi bana sıkk sıkı sarılıp mutluluklarını dile getirdi.Ama Sinan abim hala şok ile olduğu yerde donmuş duruyordu.

Ege'den ayrılıp ona ilerlerken Ege tereddütle suratıma baktığında gülümsedim bunu yapabilirdim.

Yavaş adımlarla da olsa karşısına geldiğimde kollarımı boynuna sardım.Kendinde geldiğinde sıkıca sarıldı.

"Benim güçlü miniğim."

Gülümsedim.Yorulduğum için hemen koltuğa oturdum.Yürüdüğüm anı en ince ayrıntısına kadar anlatıyor.Sürekli bunun hakkında konuşuyorduk.