ASMALI SAKİNLERİ

Bölüm 21

Cenazeden dönerken kendimi o kadar kötü hissediyordum ki sanki diri diri mezara gömülmüştüm kimsesi kalmamıştı düşündükçe içim daralıyordu.

"İstersen bugünü iptal edebilirim Defne ?"

Kafamı olumsuz anlamda salladım Egenin teyzeleri beni görmek istiyordu.Onlara geçmiştik ve moralim bozuk olsa da gülümsemeye çalışarak o günü atlatmıştım.

Ege'de beni gece karşı binaya yani evime bıraktıktan sonra Kenan ve Berat ile içmeye gideceğini söylemişti.Kesin Kenan'ın babasının dükkanında içeceklerdi öyle arada toplanıyordu Sinan abim mesaiye kaldığı için gitmemişti.

Esma gruba yazdığında hemen girdim.Bizim de dükkana gitmemiz gerektiğini ne konuşacaklarını  dinlememizi söylüyordu ben ve Eda vazgeçirmeye  çalışsakta kocasının içince neler konuştuğunu duymak için hazırlanmaya başladığını ve gelmezsek gece gece tek başıma gideceğim diye acıtasyon yapıp bizi de peşine takmıştı.

Kenanlar arka tarafta içiyordu her zaman ki gibi küçük bi masaya koyuyorlardı.Dükkanın arka tarafının kapısı açık olurdu hep biz depo kısmı gibi bir kısımdaydık onlar iç kısımdaydı bizi fark etmeleri an meselesiydi kapının öbür kısmına geçtiğimizde bizi görmeleri imkansız sayılırdı.

"Küçükken daha güzeldi lan her şey"

Kenan'ın sözüne burdan bende katıldım gerçekten eskiden her  şey çok daha iyiydi.

"Evet Esma küçükken tatlıydı şimdi ise tam bir cadı...ama benim karım artık. "

Esma salak salak kendini eliyle gösterirken orta parmağımı çıkardım.

"Sen gidince her şey boka döndü be Ege "

Bir süre sessizlik oldu ve Ege konuşmaya başladı.

"Oğlum açmayın şu konuyu ne yapsaydım gitmesemiydim."

Kaşlarımı çattım Ege okul için gitmemiş miydi ?

"Bir şey demiyorum oğlum haklısın."

Kenan biraz hüzünlü bir ses ile konuşmuştu ve ben aşırı merak ediyordum.

"Defnenin suratını gördükçe kendimi öldürmek istiyordum o inşaatta piç kurusu onu götürürken ben sadece izledim beni öldürür diye korktum keşke gebertseydi fazlasını hakediyordum."

O an benim beynim sanki dağılmıştı Esma beni götürmek için tutarken kolumu çektim.

"Olduğun yerde dur !"

Ölüm gibi bir sesle fısıldamıştım.

"Kendini suçlama Ege küçüktün."

"Yıllardır telafi etmeye çalışıyorum bak ne oldu bir sürü pisliğe bulaştı kızın hayatını siktim,bile bile o adama yıllarca dokunmadım Defne itiraf ettikten sonra o bilsin o piç kurusunun cezalandırıldığını diye ama ben ben cezalandırılmadım.Benim yanımda ağladı lan kız abisi benim yanımda ağladı lan ben pezevenk  olduğum için onlara sadece baktım.Şimdi sorsan ona ister mi beni hiç sanmıyorum.O gün edemediğim yardımı sonra ederim sandım hayatımı ona adadım ne oldu şimdi hayatını iyice bok ettim.Şimdi düşünüyorum da o şerefsizden bir farkım yok bende sustum sadece."

"Saçmalama Ege sen elinden gelen her şeyi yaptın bütün hayatını ona adadın hep en iyisini yapmaya çalıştın."

Berat'ın sesi beni olayın tam içine atmıştı yavaşça yere çöktüm ve gülmeye başladım.Kahkahalarla katıla katıla güldüm.

"Defne !"

"Sizin burada ne işiniz var Esma ?"

Hızlıca ayağa kalktım ve Egeye baktım alkışlamaya başladım.

"Harikasın...nasıl da oynadın benimle bildiğin şeyleri öğrenmek için nasıl da zorladın beni...ama çok iyisin ya ben senin gibi rol yapanı hiç görmemiştim."

Bana doğru yaklaştığında geriye kaçtım.

"O pis ellerinle yaklaşma bana sen...sen O ellerini ancak pisliğe bulaştırırsın beni de pisliğin bulaştırma."

O an sanki parmağımda ki yüzük elimi yakmıştı hızla çıkardım.

Ve yüzüne fırlattım kaşına gelmişti.

"Defne ben"

"Sen o vicdanını benim hayatımı mahvederek o kadar güzel susturdun ki emin ol cennetin kapıları ilk sana açılacak...Allah belanı versin...Allah hepinizin belasını versin."

Koşarak oradan uzaklaştım yıllardır yüz yüze baktığım o 2 insan ve kendimden çok sevmiş olduğum o şerefsiz bugün bana dünyayı yıkmışlardı.

Şoka girmiş gibi gülüyordum halime sanırım lânetlemiştim.Öylesine gülüyordum ki sanırım deliriyordum.

Kollarımdan Eda ve Esmanın tutması ile gözlerim çoktan kararmıştı.

...

Ege'den(Defne düşünüyor)

Defne'nin gidişinin ardından kendimi kaybetmiştim keşke o an o sözleri söylemek yerine öldürseydi beni belki daha az canım acırdı hak ediyordum ama ben ölmeyi bile hak ediyordum.

Ne kadar zaman orada öylece ağladığımı bilmiyordum ama Esma'nın araması ile Berat'ın Defnenin hastaneye kaldırıldığını söylediği an kendime gelmiştim kendimi hastaneye nasıl attığımı bilmiyordum.

Odasına girdiğimde uyuyordu.

"Berat sana onu getirme dedim çık dışarı"

Esmaya verecek bir cevabım yoktu haklıydı ne yapsa yeriydi.

"Esma bunu hak ediyor lütfen."

Esma ve Eda zorlada olsa çıkmışlardı yanına gitmek için hareket etmeye çalıştım ama adım atamadım korkuyordum ona daha çok zarar vermekten.

Ağlamaya başladım korktuğum başıma gelmişti benim yüzümden benden uzaklaşmıştı.

Yavaşça yere yıkıldım dizlerimin üstüne çöktüğümde ağlamayı durduramıyordum aksine kendimi parçalayacak gibi ağlıyordum.

Sinan ve annemler bana ne olduğunu sorarken kafamı kaldıramadım bile bakamadım yüzlerine.

Defne'nin sesini duyduğumda ölmeyi yeğlerdim.

"Defol buradan anne götürün onu nolur !"

Onun ağlaması canımı yakarken benim yüzümden ağlaması öldürüyordu.

"Hadi Ege kalk !"

Berat beni çıkarırken herkesin ne olduğunu soruyor olması beynimi dağıtıyordu.

"Gebersin o şeytan görsün yüzünü istemiyorum."

Defnenin cümlesi ortalığı dağıtmam saniyelerimi aldı haklı olması beni bitiriyordu.

Koluma iğne vurulduğunda gözlerim ýavaş yavaş kapanmıştı ve çırpınmalarım durmuştu.

....

Defneden

Adını bile duymak istemezken o yüzsüz yüzsüz buraya gelmişti.

Onu odadan çıkardıklarında kendimi kaybetmiştim ölmek istiyordum sadece ölmek tekrar sakinleştirici yaptıkları için o an hemen uyumuştum.

Şimdi babamın Beyazıtta ki evindeydim o mahalleye benim anca cenazem gidebilirdi.

Sürekli sorgulamıştı herkes duyduğum kadarıyla o piç kurusu defolup gitmişti zaten bu hayatta bana yaptığı tek iyilik buydu.

Bense çok pis kavgaya tutuştuğumuzu ve asla dönüşü olmayacağını söylemiştim.

Ege'nin bana acıdığı gibi kimsenin acımasını istemiyordum.

Kendimi balkonda bunları düşünürken o an sadece kendime dedim ki at kendini.

At ve kurtul ve hiç düşünmeden yaptım bunu.