ASMALI SAKİNLERİ

Bölüm 32

Medya:Barlas Ege BATUR

"Almayın ne olur !"

Bağırış sesi ile yataktan fırladım,Defne kabus görüyordu.

"Defne uyan."

Uyandığında hemen sarıldım ağlamaya başlamıştı.

"Defne?"

Kapıya döndüm Berk ve Eda gelmişti.

"Bir şey yok kabus görmüş."

Kafalarını sallayıp çıktıklarında Defne'ye döndüm.Sakinleşmişti, o çok kötüydü farkındaydım ama hangi birine yetişeceğimi bilmiyordum.Abimin o hali gözümün önünden gitmiyordu.

Uyuduğunda bahçeye çıktım,bi dal yaktım.Arkamda hareketlilik hissettiğimde dönmedim.

"Ne zaman fire vereceksin."

Sinan'a döndüm fire vermiştim,onlar görmüyordu.Aklımı kaybetmiştim ama kendi içimde, şuan kendimi tutuyordum.Yoksa sevdiklerim elimden kayıp gidecekti.

"Bu iş bitene kadar vermeyeceğim."

İlerleyip masaya oturdum.

"Defne'nin hastaneye yatması gerek."

Kaşlarımı çattım,hasta mıydı ?

"Ne hastanesi Sinan."

Gözleri dolduğunda içimi bir korku kapladı.

"Kendine zarar vermeye çalışmış bu sabah,kimseyle konuşmuyor kendi kendine bir şeyler söylüyor ama Türkçe değil.Annemler çok korkmuş ama hastaneye götürmemişler,deli...deli hastanesine yatırırlar diye korkmuşlar."

Yutkundum.

"Saçmalama Sinan ne hastası Defne o."

Eliyle yüzünü sıvazladı.

"Öldürüyormuş kendini diyorum kızın karnından bebeğini aldılar.Ne bekliyorsun Ege,Defne hepimizden güçlü evet ama olan her şeyden kazadan sonra tek umudu bebeğiydi."

Kendimi tutamıyordum,onca şeyin arasında onunla hiç konuşmamıştım bile.

"Ne zaman ?"

"Yarın götüreceğiz doktor her geçen gün daha kötü olacak demiş yani evde kalırsa."

Kafamı salladım ve ayağa kalktım kanım çekiliyordu sanki doğru olan bu muydu ?Ama kendini öldürmeye çalışmıştı ya bir daha yaparsa kafamda kırk farklı düşünce vardı.Sinan'ın sarılması ile sırtını sıvazladım en az benim kadar üzülüyordu.

"Defne !"

Çığlık sesi ile eve girdim.

"Kızım !"

Koşarak merdiveni çıktım ayağım takılmıştı ama hızla toparlandım.Çığlık sesleri daha da yükseliyordu.

Odanın önündekileri geçip içeri girdiğimde midem bulanmıştı.Ağzından köpükler geliyordu,yanındaki Hakan babama ve Kardeşine baktım.

"Nabız yok !"

Hakan babamın bağırışı ile toparlandım.Defne'yi kucağına almış indiriyordu.

Hızla aşağı indim ayakkabımı giyip arabaya koştum.Babamın arabasını takip ettim hastaneye vardığımızda koşarak peşinden gittim.

Babam doktora bir şeyler söylerken başım dönüyordu.Gözlerimin kararması ile bilincim kapanmıştı.

...

Gözümü açtığımda odadaydım,bayılmıştım kolumda ki serumu çıkarıp odadan çıktım.