AKŞAM GÜNEŞİ (ZeyKer)

12 - CENAZE (part 1)

Jeyoooo ben geldim :)

Sizi çok bekletmemek adına 12-part 1:) (Gerçi diyeceksiniz ki, daha ne kadar bekletebilirsin, diyeceksiniz ama inanın zor günler :)

Bu bölümü benden çok çok önce ithaf isteyen "ZeyKermasal"a ithaf ediyorum umarım beğenir,  ve umarım herkes beğenir :)

(Bölüm şarkısı - Sıla - Kenar Süsü)

İnsanlar doğar, büyür ve ölürler...

Büyümek zamana yayılan süreçtir, doğmak ve ölmek ise bir an içinde olur. Bir dakika önce göremediğin, şimdi dünyaya gözlerini açmıştır ve bir varsındır bir de yok...

Hayat denilen gerçek bir anda yalan olur. Dünyaya ait şeyler gözlerini kapadığın yerde kalır. Onlar seninle gelmez ya da senin bir parçan onlarla kalmaz. Dünyaya geldiğinde sana verilen bedeni bile dünyada bırakırsın ve gidersin.

Ve bazen gitmek gerekir, gözlerini sımsıkı yummak. Gerçek sandıklarını geride bırakmak ve asıl gerçekliğe adım atmak yavaş yavaş. Gitmeyi belki istemezsin ,bazen de sen seçersin...

Hayat budur işte, çağrıldığında gelir, zamanın dolduğunda da gidersin...

------------------KEREM-------------------

Size kendimi tanıtayım.

Adım Kerem. Karım ve bebeğim öldü. Diğer oğlum ise yaşam savaşı veriyor.

Birazdan onları toprağa vereceğiz, onların yaralı ve soğuk bedenlerini. Ruhsuz yüzlerine bile bakmaya utanıyorum.

Gurur duyulacak hiçbir şey yapmadım onlar için, şimdiki görevim ise onları huzura kavuşturmak. Benden nefret eden ya da bana acıyan herkesin önünde toprakla buluşturmak onları, sonsuzluğa kavuşturmak.

Ben Kerem benliğimden utanıyorum. Yaşamaktan, nefes almaktan ve herkesten utanıyorum.

Adım Kerem ve ben yüzüne tükürülesi, şerefsiz adamın tekiyim...

Melis az önce omuzlarda taşındı, bu, bugüne kadar onun bedenine yapılan en yüceltici ve saygı dolu şey olmalı. O, hiç hak ettiği değeri görmedi, ne benden ne ailesinden ne de bir başkasından. Belki de mutluluğu bile tatmadı Melis. Üzgünüm..

Oğlum... Boyunu aşan toprak yığınlar arasına bir tabutla getirildi. Daha az kişinin omuzunda geldi ama minicik ya o. Ceviz ağacından yapılmış, sağlam bir tabuttu. Küçücüktü.. Düşünebiliyor musun? Onun, o küçücük vücudu için tabut yapmışlar. Sanki pislik dünyada hergün bebekler ölüyor, hepsinin benim gibi hayırsız babaları var sanki. Düşünebiliyor musun? Küçücük tabut yapmışlar...

Üzgünüm, gerçekten üzgünüm. Hangi kelimelerle anlatılır bu yaşadıklarım bilmiyorum açıkçası.

Ömürleri kısa olmasına rağmen bana katlandılar. Benim soğukluğuma, uzaklığıma.. Biz bir aileydik ama hiçbir zaman gerçek bir aile olamadık. Ben onların bir parçası olamadım. Her şeyi uzaktan izledim, dıştan biri gibiydim ben. Kimseye hak ettiği değeri vermedim.

Düşünüyorum da, geriye döndürebilme imkanımız olsa zamanı, bilsem yine kendimi böylesine, acaba onlardan biri olur muydum? Acaba kendim kadar onları da sevebilir miydim ki? Cevap veremiyorum bu soruya, zamanı geriye döndüremeyeceğim için belki de ama şimdiden sonrası için bir fırsat geçer mi ellerime? Kalan son parçam hayata tutunur ve onunla bir bütün olabilir miyiz? Onu öyle gördüğümde..