Yazamadım kızlar bu ara sıkışığım kusura bakmayın, şimdilik part 1 vereyim, part 2 çok geçmeden gelir umarım :)
(Kenan Doğulu - En Kıymetlim)
Bu bölümü "AlaSaralgil"e hediye ediyorum.
Hayatımızın bazı dönemlerinde karşımıza çıkan bazı şeyler yaşadığımız günün en önemli olayları olur. Çok borcumuz vardır ya da bir ev almak istiyoruzdur, para bizim en değerli şeyimiz olur o günlerde. Sınavı kazanasıya kadar her gün başka senaryolar yazarız. İşimizi elimize alınca kendimizi dünyanın en önemli adamı hissederiz. Mesela aşık olmak, her gördüğünde nefesin kesilecek raddeye gelir, ama görmediğin her an ölürsün içten içe. Ayrılırken evrenin en mutsuzu olursun. Evlilik tarihi yaklaşırken heyecandan kalbin duracak gibi olur. Yeni bir bebek dünyaya getirmenin sevincini hiçbir şey veremez.
Bunların hepsinden çok daha önemli bir şey vardır ama, belki bunlarla bağlantılıdır ama sağlık her şeydir. Hayatta olmak, yaşayabilmek, sağlıklı kalabilmek en önemli olandır.
Olsun dersin, evim yok ama ailemle başımı sokacak bir yer bulabilirim, onlar yanımda olduktan sonra.. Olsun dersin borcum çok ama öderim çünkü sağlıklıyım. Bu sınavı kazanamadım, bu işi alamadım ama ben daha iyisini yapabilirim zaten dersin. Kavuşamazsın ya da ayrılırsın uğruna yaşadığından ama olsun dersin, bir yerlerde yaşıyor ya o, iyi olduğunu biliyorum ya.. Bu sana yeter, sağlık her şeydir.
------------------ZEYNEP--------------------
"Kazanan Kral Kobra!!!!!"
Hepimiz birden büyük bir çığlık kopardığımızda Kerem ringin ortasına doğru geliyor. Dikkatle Kerem'i izliyorum.
Gülerken bir anda başı ileriye doğru savruluyor ve sarsılarak yere düşüyor.
Daha ne olduğunu anlamadan sessizlik her yanımı sarıyor. Bu sırada sadece iki ses duyuyorum.
Biri kendi içimden gelen "Kerem. " sesi.
Biri de tanıdık bir adamın "Oğlum.." sesi...
Sessizlik kulaklarıma baskı yaparken, Kerem'in hareketsiz halini görüp dehşete kapılıyorum. Ve hiç aydınlığı olmayan koyu karanlık üzerime çöküyor.
"Kerem!!!!!"
Hiçbir şey anlamıyorum şu anda. Ne oldu, neden yüzü bir anda soldu, neden yerde kıpırdamadan yatıyor Kerem, hiçbir şey bilmiyorum. Görmedim sanki gözlerime bir perde inmişti ve kaldırdıklarında mutluluğum artık yoktu. Bunu hissedebiliyorum.
Bir an duraksıyorum ve arkasından "Kerem!!" diye bağırarak ringe atlıyorum. Çevresindeki ipler bedenimi kesiyor ama ben durmuyorum. Sol yanağının üzerinde yatan Kerem'in yanına eğilip başını kucağıma alıyorum.
"Kerem lütfen kalk!" açmıyor. Gözlerini açmıyor, uykuda gibi. Ağlamayı başlıyorum.
"Kerem uyan lütfen!" başını iki elimin arasına alıp ona sesleniyorum ama nafile.
Birinin koltuk altlarımdan tuttuğunu ve beni geriye çektiğini hissediyorum. Aynı anda Kerem'i de ellerimin arasından biri alıp sert zemine yatıyor.
Beni çeken kişiye bacaklarımı yerden kaldırmadan direniyorum ve Kerem'e ulaşmak için öne doğru atılıyorum. Yine de iki kolumdan birileri beni tutup iplere sertçe yaslıyor ve beni orada tutuyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AKŞAM GÜNEŞİ (ZeyKer)
FanficEvli bir adam, şımarık genç kız. Yepyeni ZeyKer hikayesi. Keyifli okumalar :)
