AKŞAM GÜNEŞİ (ZeyKer)

13 - BOL MALZEMOSLU SPOİLEROS

Hello sweethearts :)

Üç gün olmadan ben geldim. Okulun ilk günü sizi biraz şaşırtayım, sevindireyim istedim. Bu bölüm biraz kısa, neden olduğunu son kısımda göreceksiniz. Yirminci bölüm, Final düşüncesinden vazgeçtim diyebilirim. Güzel güzel yorumlar yapan elleriniz dert görmesin. Tek tek öpüyorum hepinizi. :)

Bu bölümü de "TTheBursiner" adlı okuyucumuz güle güle okusun :)

(Bölüm şarkısı Pearl Jam - Black)

~ÜÇ AY SONRA~

------------------ZEYNEP ----------------

"Roses are red and

Violets are blue

Sugar is sweet,

And so are you. "

Hayat güzel, kuşlar uçuyor, yazın ortalarındayız, hava sıcak ve Kerem.. Ah çok yakışıklı.

Size içimde olanları nasıl anlatabilirim ki? İçimde koptu kopacak o fırtınayı.. Hayatım boyunca bir kere böylesine coşan denizin boyumuzu aşan dalgaları altında kalmayı nasıl anlatabilirim? Kalbimin savaş topu gibi atmasının sesini nasıl duyurabilirim size? Büyük bir orman yangını çıkan bedenimin benim gibi sizi de yakmasını nasıl sağlayabilirim?

Ben aşık oldum! Evet, evet ben aşığım. Aşık olmaya değecek bir adama aşığım, bir babaya aşığım, bu hayatın tüm zorlukları ile savaşan bir savaşçıya aşığım. Kerem'e aşığım ben.

İçimde tutamıyorum sanki bunu artık. Herkese söyleyesim geliyor, önüme çıkan herkese. Tanıdık tanımadık. Bağırasım geliyor İstanbul boğazından aşağı, ben aşık oldum diye. Bütün her şey duysun istiyorum, ben Kerem'i seviyorum!

Yeni alacağım iş hakkında toplantıya girmeden Kerem'i eve gönderiyorum. Aslan ile ilgilensin diye. Aslan demişken bundan üç ay önce o gün yaşananlar....

***

"Anne!!" Gözlerim yaşlarla dolu bir haldeyken Aslan'ın umutlu yüzünü görüp gülümsüyorum. Kerem de bana gülümseyerek bakıyor. Aslan'ın yaşıyor olması, olan bütün kötü şeyleri unutturuyor sanki, sağlıklı olması bizimle konuşması..

Elim ayağıma dolanıyor bir anda, ne yapsam bilemiyorum. Bir anda karar verip sol tarafına geçiyorum ve yatağın yanında duruyorum. Aslan bana gülümseyerek bakıyor.

"Sen kimsin?" diyor, o tatlı sesi ile.

"Ben Zeynep.." diyorum sesimdeki heyecan çok bariz fark ediliyordur.

"Çok güzel gülüyorsun." diyerek heyecanıma heyecan katıyor Aslan. Ağzım bir daha hiç kapanmayacak gibi gülümsüyorum ona. Başımı çevirdiğimde Kerem'in de yaşlı gözlerle bizi izlediğini fark ediyorum ama sevinç göz yaşları olduğunu biliyorum onların..

"Teşekkür ederim." diyorum ve Aslan'ın yanağına bir öpücük konduruyorum eğilerek. Geri çekildiğimde Aslan'ın yüzünün bir parça düştüğünü görüyorum.

"Annem senin gibi gülmezdi.." deyince elim ayağım boşanıyor, yüzüm düşüyor ve geri adım atma isteği duyuyorum. Çevredeki her şey bir anda yok oluyor ve bir boşluğa düşerek orada mahvoluyorum. Aslan'ın annesinin ve kardeşinin öldüğünden haberi olmadığını şimdi hatırlıyorum sanki. Duvara çarptığımı fark edince orada durup nefes almaya çalışıyorum. Karanlık yavaşça dağılıyor ve hastane odası tekrar beliriyor gözlerimde. Gerçekler yavaş yavaş gün yüzüne çıkıyor biraz acıtarak.