Çilekli Süt'üm

ÇS 19

Yolculuk vakti gelmişti. Anneannem çok ısrar etmişti biraz daha kalmam için ama okulum vardı. Çok fazla kopmuştum derslerden. Belki de özel ders alırdım. Bir şekilde açığımı kapatacaktım.

Havaalanına geldiğimizde anneanneme sarılıp vedalaştım. Okuldan çok sıkılmıştım ve kimseye söylemeden Konya'ya gelmiştim. Bir hafta dolunca dönmeye karar vermiştim.

Uçaktan çok korkuyordum ama kısa sürede varmak istiyorum. Otobüsle gidecek olsam en az 5 saat sürerdi.

Uçak kalkarken gözlerimi kapattım. Sanki düşecekmiş gibi his oluştu içimde. İnşallah sağ salim varırdım İstanbul'a. Kulaklığımı takıp gözlerimi kapattım ve aklımdaki şeyleri bir kenara bırakıp müziğe odaklandım.

1 ya da 2 saat geçmişti. Gelene kadar müzik dinlemiştim. Vaktin nasıl geçtiğini bile anlamıştım. Sonunda İstanbul'a gelmiştim. Hiç düşünmemiştim burayı özleyeceğimi, özlemişim ama.

Bir taksiye binip evin adresini verdim. 10 dakikaya evde olurdum.
______________________

Bugün pazardı. Bir hafta o kadar kötü geçmişti. Ay Parçam'ı çok özlemiştim. Nisa'ya dün hastaneden geldiğimizden beri hiçbir şey yedirememiştik. Yanlış anlaşılma olmuş, o kız Dolunay değildi desem de inanmıyordu bana. Umudunu kaybetmişti ve onun öldüğüne inanmaya başlamıştı.

Dayanamayıp ailesini aramıştık. Onlar da bilmiyorlardı. Garip bir şekilde hiç tepki vermemişlerdi. Sanki biliyorlarmış gibi nerde olduğunu...

"Ya lütfen bir mucize olsun ve Dolunay şu kapıdan girsin."

Nisa uyuyordu ve uyanmıştı. İlk cümlesi de bu olmuştu. Rüzgar ve ben Nisa'ya bakarken bir anda kapı açıldı.
______________________

Hepsi birden şok olurken kapıdan girmiştim. Ağızları açık bana bakıyorladı.

"Öyle bakacak mısınız? Kolum ağrıdı çantayı taşımaktan. Anneannem ne bulduysa cantama katmış."

Nisa ağaya kalktı. Ağzı açı bana bakarken sinirliydi baya da. Bir anda çantayı aldı ve kenara fırlattı. Şaşkınlığım gittikçe artarken bir anda bana vurmaya başladı.

"Ya kızım bir haftadır nerdeydin? Kafayı yedik burada. Okuldan çıktın ve sana bir daha ulaşamadık. Telefonun kapalıydı, hiçbir yerde yoktun. Neler yaşadım ben burada haberin var mı?"

"Nisa ben üzgünüm. Yolda sinir krizi geçirdim. Hatırlamıyorum sonrasını tabi. Aileme haber verip hastaneye götürmüşler. Anneannem de beni alıp evine götürdü. Hattımı bulamamıştım. Bugün yeni hat çıkardım aynı numarayla. Haber veremedim haliyle."

"Biz seni öldün sandık. En çok da Durukan endişelendi. Bir haftadır uyumuyor doğru düzgün."