Undecided✓

Twenty-fourth Ambivalence

MACEY's POV

Dumeretso na siya sa G.H. kaagad habang ako dumaan muna sa simbahan at sa S&B Tambayan para mahimasmasan sa nangyari.

I was just about to leave the church and head to that other place when a girl selling sampaguita came by.

"Ate, bili ka na po." alok niya sa akin. Hindi naman ako gaanong bumibili pero naaawa ako sa bata eh. Ilalagay ko na lang siguro sa altar ko.

I smiled at her and bring out a five hundred peso bill, "Bigyan mo na ako ng lima then sayo na yung sukli, pamasko ko na rin sayo."I can see sparkles in her eyes and overwhelmed by hearing her words of thanks and gratitude.

Halah! Ang sarap pakinggan, ang sarap din sa feeling.

Bigla niyang binuksan yung bag niya parang kukuha ata ng panukli pero sabi ko hindi na kasi kanya na yun pero hindi pa rin siya tumigil sa pangangalkal sa bag niya.

And she gave me a bracelet made out of red strings at sa gitna nito ay may something sort of charm na metal firefly, yellow yung part ng pailawan nito and the rest is silver, na siyang nagkokonekta sa gitna, ang cute, napakatingkad nung pagkapula niya parang ang magical. "Sa'yo talaga yan ate." sabi niya sa akin. Kinuha ko pa rin iyon kahit ang weird ng itsura nito ang cute naman kasi talaga at saka sayang naman diba.

Sinuot ko ito at parang bumigat yung pakiramdam ko. Para bang nasa isa akong portal paikot-ikot. I can hear some voices at see blur scenes.

"Psyche... Mahal kita."

Yun yung huli kong narinig bago ako nag back to reality.

Inaalis ko yung bracelet pero ayaw matanggal nginitian lang ako nung batang nagbigay sa akin nito pero hindi ako natakot sa kanya. Hindi siya yung parang mangkukulam, she's more like an angel.

"some things are just worth believing for without any proofs."

Sabi niya sa akin bago ako masilaw nang ilabas niya ang kanyang pakpak.

Thinking of that event on the S&B Tambayan habang hinahaplos ko itong porselas na ito still gives me creeps. Alam mo yung feeling na kahit wala namang ginagawa yung mga taong nakapaligid sayo eh pakiramdam mo anytime may sasabihin silang masama sayo or may gagawing hindi maganda.

"Ano pong order mo miss?" tanung sa akin nung babaeng nasa harap ko.

Kanina pa ako wala sa sarili at nasa unahan na pala ako ng pila. I just ordered what I usually buy here but, for take-outs.

Pabalik na ako sa G.H. pero napadaan ulit ako sa simbahan, umaasang makikita ko yung batang babae pero wala.

I gave up on searching ngunit may iba akong nakita. I saw Jeremy kasama yung isang batang lalaki na kumakain ng burger sa upuan sa labas ng simbahan. May binigay yung lalaki na nakaampao, tumawa si Jeremy pero ng binuksan niya ito sinamaan niya ng tingin yung bata at napahawak sa ulo niya.

Tumakbo yung lalaki sa loob ng simbahan at ng maging okay na si Jeremy, sinundan niya yung bata. Sumunod naman ako sa kanila pero sumilip lang ako mula sa pintuan. Hindi ko na naabutan ang pangyayari, ang nakita ko lang ay nakatingin si Jeremy dun sa ampao na mahigpit ang pagkakahawak.

Nilapitan ko siya pero nang makita niya ako parang natakot siya sa akin dahil nakita ko ang pagkagulat sa kanyang mga mata at tumakbo palabas ng simbahan.

Hours had passed by and hindi pa rin kami nagpapansinan ni Jeremy. He still didn't even say a word, not even a 'hey' or 'ho'. All I want is kumustahin man lang niya ako kasi duhh, muntik na akong masagasaan but, if it wasn't for him baka nasa ospital ako ngayon or worse sa kabaong.

Pero mas nag-aalala ako sa kanya sa nangyari kanina, that wrekless driver at yung bata sa may gilid ng simbahan, he seems so confused and frustrated about those.

What a weird day to start, huh?

Huminga muna ako ng malalim and looked at him for the last time bago ko siya lapitan but, he just walked away by the time he saw me approached him. Intentionally or not, I don't know, hindi na lang ako nag-abalang magsabi ng kung ano mang salita.

Partly, yes, I am hurt about the way he acted pero hindi ko pinahalata iyon nung nagpaalam akong umuwi. Walang nangahas na magtanong kung bakit ako uuwi dahil busy silang lahat kung sino magiging kalantern nila, isusuot na maganda, namomoblema pa rin sa float kaya dere-deretso na lang akong lumabas.

Wala rin namang makakaalam ng pangyayari mula sa nangyaring engkwentro namin ni Jamina hanggang doon sa simbahan kung walang magsasalita eh.

Nakauwi ako sa bahay ng walang suspicious event na nagaganap.

Kinuha ko yung cellphone ko para ayain si Kuya Em sa lantern fest baka naman kasi gusto niyang sumama at magpahinga muna sa kanya work. He needs a day off. Sinabi ko rin sa kanya na hanapin niya lang yung float na may pusa doon ko siya hihintayin then, he just replied that he will try.

Tinignan ko yung orasan ko at meron pa akong isang buong araw para tumunga-nga, joke haha para manghanda syempre. 

Inilagay ko muna yung altar yung sampaguitang nabili ko kanina at nag-sign of the cross, asking Him why all this things are happening simula noong nagstart ang second semester where halos hindi na matahimik yung buhay ko dahil sa mga dumarating at bumabalik.

After I prayed, humiga muna ako sa kama. Akala mong lula na naman ako sa mga kaganapang ito.

Once again, sinubukan kong alisin yung bracelet pero parang kaylangan ko munang putulin yung kamay ko bago ko ito maalis eh.

Napabuga na lang ako ng hangin at pinagmasdan yung buong kwarto ko, napako yng tingin ko sa notebook kong pinagsusulatan namin ng istorya ni Eros.

Ilang beses ko na rin itong itapon pero bumabalik pa rin, natry ko na ring sunugin pero mukhang fire proof eh, waterproof din ata, basta parang indestructible eh.

Kaya sinimulan ko na lang magsulat noong naikwento sa akin nila Angel at Alex yung nangyaring insidente noong si Jeremy daw ang unang nakakita sa aking nakahandusay sa daan, hindi si Tristan.

I wrote everything what I could remember from the start, every imagination, visions and what happen since, isunulat ko lahat ng iyon without any doubt or hesitations.

Alam kong may kaakibat na sakit pa rin itong ginagawa ko pero what's wrong in believing again with all the signs the universe has given me.

No words has left meaningless.

Tomorrow is the day, ang araw na gusto kong alisin sa kalendayo. Bukas na rin yung Year end party at lantern fest, hanggang ngayon hindi pa rin ako nakakapagdesisyon kung uuwi ako sa probinsiya namin.

Natatakot ako, natatakot na baka may magawa na naman akong ikapapahamak ng buong angkan ko. Natatakot ako sa mga naiwang bakas ng pag-ibig namin sa lugar na iyon. Sa malawak na bukirin, sa ilalim ng puno ng mangga pinalilibutan ng mga alitaptap at sampaguita, ikaw at ako lang nakikita.

Hindi ko namalayan na kanina pa ako humihikbi hanggang yakapin na ako ng antok.