Accidentally Inlove With My Boss Sungit (Bts Fanfic)

Chapter 55- Way home

Keila's POV

Parang nag slow-mo ang paligid. Wala akong ibang nakikita kundi itong si Jungkook na nasa tabi ko at tumatawa. Hallucinations it is. Hindi ko alam kung ano bang totoo sa mga ito. Baka nananaginip lang ako!

"Hey." Nabasag ang pag papantasya ko sa boses niya. "Cute but weird, and it is a complement, Kei. You should thank me." Proud niyang ani sa akin.

Woi Keila! Ano ba, answer him!

"A-ah, T-thank you?" Muntanga kong tugon. Tama bang ganon ang sagot ko? Complement pero bakit ganito ang kabog ng dibdib ko? Parang...may tumatambol sa loob ko. May kiliti akong nararamdaman sa sistema ko. Oh great! Mamamatay na yata ako.

"Let's listen to music. You know what, music is one of my comfort zone." Bigla siyang sumeryoso at lalo rin siyang gumwapo! "I think, I can't live without music in my life." Taim-tim akong nakikinig sa kanya. Parang nabuhay ang sistema kong kanina ay nalulunod na sa hindi maipaliwanag na kuryante.

Umayos ako ng upo sa ka nag simulang mag salita. "Ako din. Listening to it makes me feel, I am really alive. It's my comfort zone too. Sa tuwing nakikinig ako sa music, kahit anong genre pa ito, naaalala ko si Lola. My halmeoni. She always sang a lullaby kapag matutulog kaming lima. She is also one of my inspiration to push my dreams. Pero dahil sa tradition, expectations and obligation, hindi ko naituloy," pag ku-kwento ko. Natahimik si Jungkook sa tabi ko kaya ayun na naman ang awkwardness. "Hehehe, pasensya na. Na-carried away lang." Natatawa kong ani.

Maya-maya pa'y bigla nyang inilagay sa kanan kong tenga ang isa niyang earphone. Sa kaliwa naman niyang tenga ang isa. Nag simula na ang tugtog. Nagulat ako, Oo, pero maka lipas lang ang ilang sandali, naging comportable ang lahat.

If ever you wondered,

If you touched my soul, yes you do.

Since I met you I'm not the same,

you bring life to everything I do,

Just the way you say hello,

With one touch I can't let go

Never thought I'd falling in love with you...

The song. I once listened to it nung college pa ako. Maganda nga ito, nakaka relax at syempre,  napaka ganda ng message ng kanta. No wonder favorite 'to ni Jungkook.

"Because of you, my life has change, thank you for the love and the joy you bring... Because of you, I feel no shame I tell the world, it's because of you." Napalingon ako kay Jungkook ng sabayan niya ang kanta. Nagulat ako ng maabutan siyang naka titig sa'kin habang patuloy pa rin sa pag awit. Kakaiba. Kakaiba na naman iyong pakiramdam ko.

Hindi ko alam kung bakit parang pakiramdam ko, ako yung tinutukoy ng kanta. Na para sa'kin iyong kantang inaawit mismo ni Jungkook. Nakaka hibang sa sarap iyong paki ramdam.

Nag patuloy ang tugtog. "One of my favorite song." Aniya. Nanatili ang mga mata ko sa mga mata nya. Hindi ito naka titig sa aking mga mata. At ayon sa repleksyon ko sa mga mata niya...hindi ako maaaring mag kamali...iyong mga mata nya...naka titig sa mga...sa mga labi ko.

"A-anong..."

"Don't move it. Baka hindi ko mapigilan ang sarili ko at—" hindi niya itinuloy ang sasabihin niya. Umayos sya ng upo saka tumitig sa cellphone niyang naka patay naman.

Napa lunok ako at napa pikit. What was that? A mind blowing scenario? Napa hawak ako ng patago sa dibdib ko. You were beating so fast. But...for what? And why?