Accidentally Inlove With My Boss Sungit (Bts Fanfic)

AIWMBS- Epilogue

Jungkook's POV

It's been months simula noong nangyari and mga bagay na iyon. At hanggang ngayon, hindi ko pa rin matanggap. Hindi ko na makaka sama ang babaeng pinaka mamahal ko.

Humampas ang malamig na hangin sa mukha ko. I was walking in the street, papunta sa park kung saan palaging siyang dinadala ng mga paa niya sa tuwing nasasaktan siya.

Naupo ako sa bench kung saan ko siya palaging nakikita. Minsan kausap niya si Suga Hyung, minsan ang sarili niya, pero madalas umiiyak siya.

Ginawa ko ang mga iyon dahil gusto kong malaman kung saan siya pumupunta. Kung sino ang nakaka sama niya at kung ano ang ginagawa niya.

Without noticing, unti-unti akong nahulog sa babaeng inakala kong pinaka magulong babae sa buong mundo. Hindi ko maintindihan ang mood niya. Ang mga susunod niyang gagawin, o kung ano ang nararamdaman niya. Basta palagi na lang siyang naka ngiti sa tuwing nandyan kami, pero alam ko namang ginagawa niya 'yon dahil ayaw niya kaming nag alala.

Natawa ako. Ang babaeng 'yon talaga!

Gustong-gusto ko siyang bwisitin sa mga oras na 'to. Gusto kong makita ang namumula niyang pisngi sa tuwing sinusubukan ko siyang pakiligin. Madalas, hindi ako nabibigo, palagi ko siyang napapakilig. Sana...sana nga kinikilig siya.

Bakit nga ba? Bakit nga ba ako nahulog sa kanya? Napaka ingay niya niya pero maya-maya biglang tatahimik. Baliw ang isang 'yon!

Natawa ako. Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako.

"I really miss you, Kei. At kung sana, naririnig mo ko, gusto kong malaman mo na mahal na mahal din kita," pinunasan ko ang luha ko pero agad din iyong napalitan ng panibagong patak. "Hindi man lang aki nagkaroon ng chance para masabi ko sayong, I feel the same way. The day that you tell me that you liked me... Para bang ako na ang pinaka masayang lalaki sa buong mundo. And by that time, wala akong ibang hiniling kundi ang maging masaya ka lagi." Suminghot ako.

"Nakaka inis ka alam mo 'yun? Sinaktan mo ko! Iniwan mo ko rito sa Korea. Sino ng mag luluto ng pag kain ko? Mas masarap ka naman mag luto kaysa kila Hyung eh!"

Para akong bata 'don na kinakausap ang sarili.

Kumirot ang puso ko. I really miss Keila. The way she annoys me, the way she makes my heart beats faster, the way she cares for me... 'Ni hindi ko alam kung makakaya ko pang mag mahal ulit.

All I want is Keila. At may iba pa bang Keila sa mundo? Wala na!

Inilabas ko ang phone ko at saka pinag masdan ang wallpaper nito. She was leaning to my shoulder while peacefully sleeping. Napaka ganda. Para siyang painting na likha ng isang sikat na painter. Isang art na kung saan makaka pukaw ng atensyon san mo man ito dalhin.

And this girl is mine. Pero hindi ko na alam kung paano ko pa maipaparamdam na akin siya gayong wala na siya. Wala siya sa tabi ko?

Tumayo ako at saka suminghap ng hangin. Winter na sa dito sa Korea at ilang buwan na ang lumipas.

Nak kulong na si Isabelle at ang kapatid niya. Samantalang naka hospital arrest ang ama nito dahil sa diabetes. And about pledis, may bago na itong manager.

Naalala ko bigla si Dino, Seungkwan at Hoshi. Parang gumuho ang mga mundo namin seeing Keila at that situation. 'Ni hindi ko siya magawang tignan non. Parang unti-unti akong natitibang. Unti-unti akong nawawasak.

"K-keila..." Nanghihinang tawag ni Dino. "Please....wake up. H-hindi pwede 'to, okay? You will get through this..I know and I trust you." Aniya.

Walang humapay ang luha sa mga mata nito at ramdam na ramdam ko ang bawat hagulhol niya. Ang bawat salitang binibitawan niya. Sobrang sakit para sa'kin.