Dur dedim sana ;
- Bir adım dahi atarsan inan bana yapacaklarımdan ben bile korkuyorum,bu şehir bizi kavuşturmaz belki ama inan bana yanışımıza her saniye kordan alevlerle şahit olurlar Maya !
-Ben tek senin ecelin olmam, seninle beraber Günahl...
Revirin içindeki yatağın üzerine bırakılmıştım, kolumdan ve dizlerimden akan kanlar histerik şekilde titrememe sebep oluyor dudaklarımdaki inlemelerim azalmıyordu. Bu acı,bu çok fazlaydı yaşadığım hiçbir acı tada benzemiyordu, bu acı öldürmüyordu belki ama yaşamama da izin vermeyecek türdendi.. Nefes alışlarım ciğerlerime dar geliyordu, kocaman bir pençe sanki derimin altını kazıyor,uzun tırnaklarıyla organlarımı param parça ediyor oda yetmiyormuş gibi un ufak ediyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhumdaki bu pençe izleri kuzgun karasına aitti. Bile bile beni bu hale getirmiş pişmanlık duymadığı gibi her çığlığımdan akan kanımdan dakikası dakikasına zevk almıştı. Tekrar iç çekişli ağlamaları mı bastırmak için, sağlam olan kolumu dudaklarıma bastırdım sanki ağlasam buradan bile hissedecek zevk alacak gibiydi. Ben neyi kaçırıyordum da bu haldeydim.
İstemedim tenimden akan her bir kana susamasını. İstemedim nedensiz öfkeli bakışlarının üzerimde dolanmasını.Neden bana acı çektiriyorsun. ? Vücudum karıncalanıyor, zihnimin odaları tüm bu karmaşalar içinde bocalıyordu. Her ne oluyorsa nedenini bulamıyordum.
Onunla karşılaştığım ilk sahne gözlerimin önüne geldiğinde kuzguni gözlerinde gördüğüm korumacı tavırlarından eser kalmamıştı, sanki o gün ve daha sonrası gördüğüm beden ve ruh ona ait değildi.. Canileşmişti , ve bu canilik onu her gördüğümde kalbimin davul gibi çarpmasına sebep oluyordu..
Hayır bu kana susamışlığa inanmak istemiyordum bu beni sarsardı. Görüşüm ağlayışlarımla bulanıklaşmıştı ,odanın tavanını bile artık seçemez hale gelmiştim. Ben acıyla yaşamaya kardeşimi benden aldıkları günle tanışmış aylardır bu ızdırapla büyümüştüm. Canım yandı, canımı yaktılar.. Kurban edildiğim bu şehre yeniden doğmak için gelmiştim. Oysa şimdi bir sedyenin üzerinde kıvranıyordum bu kadar mıydı yani bu kadar mıydım! Bedenim ne kadar şey görmek istemediyse hepsiyle el sıkışmış ruhumun içine kabul eder hale gelmişti.
Oysa tek istediğim kardeşime kavuşup onu koruyup gülümseme sebebi olmaktı. Peki ben ne haldeydim şuan bir okulun revirinde can çekişiyor belki de ölüyordum.
" Verdiğin tüm o sözlere noldu küçük Maya ? pes etmişsin yok edilen bir bak şu haline ,olanlara ,daha kendine hayrın yokken kardeşim diye sızlanmaya senin hakkın var mı ? diyen içimdeki çığlıklarla can çekişiyordum.. "
Hayır kabul etmeyecektim tüm bu olanları hele ölümü asla kabul etmeyecektim. Haykırarak ağlamak istiyordum her şeye herkese sövmek istiyordum. Sessiz sakin hayatıma geri dönmek, ama buna bile izin yoktu, bu bile lükstü bu şehirde .Hele doya doya gülmeyi istemek bu imkansızdı işte..
