KARADAĞ

| KARADAĞ | 1

Düşüncelerimin arasında boğulurken elimi kaldırıp ensemi sıvazladım.
Başıma ağrılar giriyordu.Hala bunun olduğuna inanamıyordum.Gerçekten annem bunu bana söylemiş olabilir miydi?Bana,kızına.Peki ben ona ne yapmıştım da bunları bana söylüyordu?Bunu yapamıyacağımı bildiği halde niye bana bu cezayı veriyordu?

"Anne,yapma!"Sesimi toparlayıp yalvaran gözlerle ona baktığımda dudaklarına zorlukla bir gülümseme kondurdu.Elindeki çantayı iyice kavrarken yaklaşık yarım saattir yaptığı aynı şeyi yaptı.Bakışlarını mümkün olduğu kadar etrafta tutarak sözlerimi önemsemedi."Annem yalvarırım gönderme beni.Ben senin o küçük kızın değil miyim?Benden bu kadar kolaymı vazgeçiyorsun?Bir şey söyle."

Göz yaşlarımı akıtarak hıçkırarak ağlamaya başladığımda durdu ve bakışlarını bana çevirdi.Gözlerimle kurmadığı saniyelik teması kurarken dolan gözleriyle bana baktı."Ağlama yavrum.cdedi."Bu dünyada hiçbirşey için ağlama.Daima dik dur ve buna mecbur olduğumu unutma."

Titrek elleriyle uzanarak kolumu tutarken yüzümü buruşturdum ve başımı iki yana salladım.Hala beni anlamıyordu.Beni onların yanına gönderme diyordum ona ama o ağlama,mecburum diyordu.Annemin gözünden akmaya başlayan yaşlarla ellerim gözlerine uzanırken yaşları sildim ve yüzünü avuçlarımın arasına aldım."Bunu nasıl anlayabilirdim anne...Lütfen eğer biraz vicdanın varsa yapma."dedim yalvarırcasına.
"Gönderme beni."

Ellerini ellerimin üzerine koydu ve gözlerini kapattı.Birkaç dakika öylece bekledi.Ardınan ellerimi indirdi ve ayağa kalktı.Bir sağa bir sola gezinmeye başladı."Ağlama.Sil gözyaşlarını ve sızlanmayı bırak.Küçük çocuk değilsin sen."

Dudaklarımı aralayarak konuşmaya başlayacağım sırada başını iki yana salladı ve elini kaldırarak beni susturdu."Sus."dedi.Bakışlarını benden alarak bize doğru yaklaşan arabaya çevirdi."İtiraz etme artık. Arabada geliyor,birazdan gideceksin."

Şaşkınlıkla açılan gözlerimle bakışlarımı bize doğru gelen arabaya çevirirken önüme gelen saçlarımı geri ittim ve derin bir nefes aldım.Bu yaşadığım normal miydi?Gönderiyordu beni.Anlamıyorum bu kadına ne olmuştu?Benden bu kadar kolay nasıl vazgeçebilmişti?Bir anne evladından vazgeçebilir miydi?"Seni anlayamıyorum anne.Göz göre göre gönderiyorsun beni.Bana diyorsun ya mecbur olduğumu unutma diye...Ama sende şunu unutma!Bir gün yanıma gelirsen eğer,o eski kızın olmayacak karşında."

Ayağa kalkarak önümüzde duran arabaya baktığımda alayla gülümsedim.Arabanın kapısı açılırken şöför hemen yanıma geldi ve
"Merhaba."dedi.Elimdeki eşyalara uzandı.Eşyalarımı almasına karşı çıkmayarak bir adım geri çekilirken gözlerimdeki yaşları serbest bıraktım.
Gitmek istemiyordum ben.Uzaklara
göndermemeliydi beni.Bu cezayı hak edecek suçum neydi?"Yapma."dedim son kez ona bakarak.Bakışlarını kaçırdı ve ufak hareketlerle bana arkasını döndü.İçimde oluşan sıkıntıyla hayal kırıklığına uğrarken başımı iki yana salladım.Şöför arabaya binmem için kapıyı açarken ufak adımlarla arabaya bindim.Yardımcı arabanın etrafında dolanıp kendi yerine geçti ve aynadan bana kısa bir bakış attı."İyimisiniz?''

Bakışlarımı annemden çekerken sakin ama bir o kadarda titrek sesle konuştum."İyiyim,sağolun."

"Aksine,iyi görünmüyorsun."

Adamın endişeli sesi kulaklarıma dolarken başımı olumlu anlamda salladım.Tanımadığım bir adam bile beni bu kadar önemseyip endişeleniyorsa anneme diyecek sözüm kalmıyordu.

"Endişe etmenize gerek yok.Ben gerçekten iyiyim."

Adam anlayışla başını salladı."Tamam kızım,öyle diyorsan öyledir.Peki bir şey istiyor musun,hemen gidip alayım?"