KARADAĞ

| KARADAĞ | 14

İşte...sabırsızca beklediğim, cehenneminme girip yanacağım ve belkide asla ben,ben olamayacağım gün sonunda gelmişti.Şimdi ise geri kalan tek şey emirin odaya gelip beni alacak olmasıydı.Beni bu masum ve güçsüz hayatımdan alıp çaresiz hayata sürüklemesi için ona izin verirken, artık sözlerimi sadece içimden dillendirmem gerektiğiydi.

"Hazırmısın?"diyen sesle düşüncelerimden ayrılırken başımı kapıya çevirdim.Melis kapının yanında durmuş yüzündeki tebessümle bana bakıyordu.

"Hazırım.İçeri gelsene,niye orda duruyorsun?"

Başını olumsuzlukla salladı."Yok ben girmeyeceğim.Salih baba bakmamı istedi,o yüzden geldim.Vakit artık geldi de."

Başımı saklarken derin bir nefes almıştım.Herşey burada bitecekti yada benim için yeni başlayacaktı.Zaman herşeyi gösterecekti.

"Anladım"

Önüme döndüğümde yanada son kez kendime baktım.Bu anın başka şekilde olmasını isterdim.Her kızın hayalindeki gibi.Ama benim bu hayale artık ihtiyacım yoktu.Evleniyordum ben..
Melis sessiz duruşunu sürdürürken bakışlarını benden çekememiş ve soracağı her neyse daha fazla dayanamamıştı."Öykü, sana bir şey sormak istiyorum."

Bakışlarım ona dönerken"Seni dinliyorum"diye mırıldandım.Yüz ifademde acıyı barındıran hafif bir tebessüm oluşmuştu.

"İyi misin?"

Derin bir nefes alarak ona bakarken gözlerimin dolduğunu hissettim. Gözlerimi kaçırırken yere eğerken dişlerimi sertçe birbirlerine bastırdım.Evliliğin adını dahi bilmezken bu durumda iyi olup olmadığımı anlayamıyordum.Bir yandan terkedildiğimi hissediyordum bir yandan ise yepyeni bir hayata başladığımı.Kendimi bile anlamıyordum ki....

"Bilmiyorum."diyip belirsizliğimi ortaya koyduğumda melis yaslandığı yerden diklendi ve başını sallayarak gülümsedi.Geldiğimden beri bana yakın davranması en yakın arkadaşım ve bireyleri paylaşabilirim bir kişi olmasını sağlamıştı.Oysa bu eve gelirken farklı hayal ettiğim halde.
Dışlanılacağımı düşünüyordum ilk zamanlar.

Melis arakasındaki hareketliliğe dönerken içeri girmeye hazırlanan abisine yol verdi."Hoş geldin abi,bizde seni bekliyorduk.Neyse ben aşşağıya iniyorum.Sizde fazla oyalanmayın.

Melis emirin yanından geçip odadan çıkarken emir ona olan bakışlarını çekti ve bana döndürdü.Birkaç adımda yanıma doğru yaklaşırken gözlerini kıstı ve benim huzursuz olmamı sağladı.

"Vakit geldi." dedi elini bana doğru uzatırken"Herkes bizi bekliyor."

Birkaç saniye uzattığı eline baktım ve derin bir nefes verdim.Gözlerimi kapatıp açtım.Kendimi rahatlatmaya çalışırken sessizliğin bir faydası olmadığını anlayarak başımı salladım.
Elimi kaldırarak uzattığı elini tuttum. Koluna girerken kısık sesle"Tabi."diye mırıldandım.

Ritmik adımlarla odadan çıkarken merdivenlere yöneldik ve büyük bir sakinlikte merdivenleri inmeye başladık.Son basağa geldiğimizde Emir durdu ve bakışlarını bana çevirdi.Hissettiğim bakışlarla ona dönerken merakla ona baktım.Gözleri gözlerime dolanırken yüzüne aynı benimki gibi tebessüm vardı.Ama bu tebessümün içinde oldukça acı vardı biliyorum.

"Güzelsin kabul etmeliyim.Yanıma da yakışıyorsun.Soyadıma yakışacak kadar hemde."dedi ve derin bir nefes verdi.Ardından elini kaldırarak parmağıyla ilerideki kapıyı gösterdi.
"Şu kapı varya,oradan çıktığımızda bende dahil herkes böyle düşünecek ufaklık.Karım olduğunu ve bu evin gelini olduğunu bilecekler.Senden tek istediğim hata yapmaman,çünkü ben hata yapmam.Yaşın ufak korkuyorsun
ama emin ol,seni en iyi ben anlıyorum.Merak etme bu evlilik belli bir derecede olacak.İstemediğin sürece asla ileri gitmeyecek."