ATEŞTE YANAN BEDENLER (ROZ-BER)

◼️BÖLÜM 21◼️

Eylül'dür ya; yaprak her tuttuğu daldan önce kurur, sonra düşer. İnsandır ya; o da her güvendiği daldan önce kırılır, sonra düşer...

⚜️GİTMEK⚜️

"Biz birbirimize yabancı değildik ki Rozalin. Sen benim kuzenimken biz seninle en iyi anlaşan ikiliydik. Benim dostum, sırdaşımdın, ben de senin kahramanın. Şimdi ise sen kaybettiğin kahramanına artık kavuştun ve bu adam senin kocan oldu. Bende bir zamanlar dostum olan kadını kaybetmiştim şimdi ise eskisi gibiyiz, tek fark artık karı kocayız."

Her harfi her kelimesi işledi kalbime. O sözlerin hakikati ile sükuta ermiş gibi hissettim. Hafif ve huzurlu...

Usulca yüzünü okşarken "Doğru söylüyorsun." Dedim. Bu sözlerim ile dudaklarındaki gülümsemeyi çoğalttı. Küçük bir öpücük alnıma kondurduğunda "hadi git güzelim." Dedi. Öpücüğü ile kapanan gözlerimi aralayıp "Akşam görüşürüz" değip geri çekildim. Veda edişim sürekli arkama bakıp bana kocaman gülümseme ile bakan adama el sallamakla geçti. İçeri adımımı attığjmda kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Bir çok kişi beni tanıyordu fakat ben kimseyi tanımıyordum. İş arkadaşlarımla olan sohbetlerimin çoğu ise özel hayatım ile ilgili olmuştu. Bu durum canımı sıkmadı değildi ama insanoğlu her zaman meraklıydı. Bir çok  kişi başarımı, kimisi ise nasıl barıştığımı konuşuyordu özellikle sabah kapıda olanları görenler gipte ederek hayranlılarını belirtiyordu. Oysa kimse o mutluluğa sahip olana kadar çektiğmiz acıları bilmiyorlardı. söylenen sözleri dinlemekten başka bir şey yapmadım oysa çok diyecek sözüm vardı ama ben karakterime uymayan bir şey yaptım kimseye bir cevap veremedim. Belki, belki korktum ya da nazar edecekler diye ürktüm ama en çok korktum beni anlamamalarından. Kimisi madem seviyordun neden durmadın gittin diyordu fakat kimse bilmiyordu ya da anlamak istmiyordu ölen bir kadın ile mücadele etmeyi.
Fakat en önemli şey sevgimin her şeyin önüne geçmesiydi. Sorulan sorulardan kurtuluşum ise ara ara bana attığı mesajlar olmuştu Berzan'ın. Sanki bir biriyle yeni tanışmış bir çift gibiydik. Liseli çocukların ilk mesajlarında olan heyecanı vardı her telefonu açtığımda. İş çıkışına yakın kapıdayım yazısı ile kocaman gülümsedim. Hazırlanıp çıktığımda etrafa baktım ilk başta görememişrim fakat onun "Rozalin!" Diye seslenişi ile sağıma döndüm biraz ilerleyerek. İşte o an dudağımda kocaman bir gülümseme açtı. Ellerinde çiçekler bana el sallayan bir Berzan vardı. Gözlerim doldu yine mutlulukla. Ne de güzel bir şeydi karşılıklı sevmek! Adımlarımı hızlandırıp yanına gittiğimde boynuna atladım. Özledğim koksunu içime doya doya çekerken "Çiçek almışsın." Dedim. Bu sözlerime gülüp saçlarımı öperek "Sabah ki ağaç dalını yetersiz gördüm." Dedi. Bu sözeriyle geri çekilip elindeki çiçekleri alıp koklarken "Bunu da saklayacağım o ağaç dalını saklayacağım gibi." Dedim. Bana aldığı ilk çiçekti sabahki ağaç dalı. Bu sözlerime gülümseti onu. Şefkatle gözlerimin içine bakarken dudağı kıvrıldı ve benim kalbimi deli gibi çarptıran o sözü söyledi.

"Çiçekleri bu kadar sevdiğini bilmiyordum artık bıkana kadar alacağım sana çiçek."

"Çiçekleri sevdiğimi bende bilmiyordum."

Sözlerim doğruydu. Çiçek alınan bir kadın olmamıştım hiç bir zaman ve şimdi anlıyordum bunun ne kadar önemli hissettirdiğini.

"Hadi bin. Annemler kırk kere aradı." Değip kapımı açması ile ufak bir kahkaha attım.

"Berzan ağa bu gidişle milletin ağzına düşeceksin koskoca Berzan'ı mum etti Rozalin Harmanlı diye." Dediğimde kocaman güldü.

"Varsın söylesinler." Dedi başıma bir buse kondurup.