PATRON [Yarı texting] [TAMAMLANDI]

13.BÖLÜM~🕸️(Düzenlendi)

🍂

Nasıl ya!? Ne evi? Kimin evi!?

"Anlayamadım nasıl yani!?" diye sordum. Gerçekten dumur olmuştum. Yada yanlış duymuş olmalıydım..

"Evime diyorum. Artık komşuyuz ufaklık!" dedi. Sanki çok normalmiş gibi..

Sinirlenme Azra.. Sakin ol!

"Nasıl komşu? Kim komşu? Bir dakika, siz buraya mı taşındım dediniz az önce?"

"Evet! Zaten ev arıyordum. Bir arkadaşım tavsiye etti çok güvenli falan diye. Bende neden olmasın Bora dedim. Gördüğün gibi artık buradayım. Biz şirketteyken nakliye çoktan yapıldı bile. Zaten eşyaların hepsi yeni, bana bir tek kapıdan girmesi kaldı. Çok iyi değilmi?"

Nede güzel anlatıyordu..

"Bir arkadaşınız tavsiye etti!?"

"Evet geçen sene evine hırsız girince buraya taşınmış.. Hem ucuzdu kaçırsamıydım?" dedi sırıtarak.

"Yani siz şimdi.. Siz bana artık aynı sitede oturduğumuzu mu söylüyorsunuz? Doğru mu anladım!?"

"Evet!"

"Ve halâ beni takip etmediğinizi, sapık olmadığınızı idda ediyorsunuz öyle mi??"

"Hayat tesadüflerden ibaret ufaklık.. " dedi gayet rahat bir şekilde.. Neredeyse inanacağım..

Tam birşeyler daha söyleyecektim ki,
Parmağını dudaklarıma koydu beni susturmak için. Öylece kala kaldım.

Ardından sanki bir çocuğa laf anlatırmış gibi benimle aynı göz hizasına inerek gözlerimin içine baktı ve; "Bir daha seni koruması için kimseye ihtiyac duymana gerek yok ufaklık.." dedi.

Kulaklarım söylediklerini zavallı beynime ilettiğinde, bir süre düşündüm.. Daha sonra beynimden kalbime indiklerinde ise içime bir sıcaklık yayılmaya başlamıştı..

Beni koruyacağını mı söylemeye çalışıyordu? Fazla dağılmadan toparlamaya çalıştım. "Ben artık kendimi koruyabilirim.." dedim yelkenleri suya iyice bırakmadan..

"Biliyorum. Ama artık bende buradayım ve birileri kaşınırsa eğer seve seve kaşımana yardım edebilirim.. "

"Üff! Çocukmu kandırıyorsunuz? Beni mi ikna etmeye çalışıyorsunuz Tanrı aşkına!" dedim susması için. Biraz daha konuşursa eğer ne kadar sevimli olduğunu falan düşünmeye başlayacaktım. Çünkü sinirim geçmişti, ve bu hiç de iyiye işaret değildi...

"Daha neler ufaklık. Kalbimi kırıyorsun ama.. " (Resmen geyik yapıyordu ve ben neredeyse gülecektim)..

"Tamam. Her neyse. Artık evime girmek istiyorum. Bu konuya daha sonra sinirleneceğim.."

İçeriye girdik ve asansörü beklemeye başladık. Oturduğum binada onu görmek çok garipti.. Yani simdi, bundan böyle aynı binada mı oturacaktık?
İçimden bir ses garip şeyler olacak diyordu.. hemde yakın zamanda..

~~~~

Asansöre bindikten sonra, hangi katta oturduğunu sormaya korkuyordum açıkcası ama, neyse ki korktuğum olmamıştı. Çünkü benimle aynı katta oturmuyormuş..
Ben 11. Katta "İyi akşamlar" diyip inmiştim.
O da arkamdam sakince, "Sanada ufaklık." dedikten sonra kapılar kapanmıştı.

Ucuz atlattığımı düşünerek, kendimi bir an önce evime atmak istiyordum. Bugün yine aksiyonu eksik olmayan Brezilya dizileri tadında geçmişti..

~~~~