Nie ze mną te sztuczki

25

Ostatnio Sherlock cały czas zastanawia się czy nie posiada jeszcze jednego rodzeństwa, więc by się tego dowiedzieć obmyślił plan. Musiał tak to stworzyć by przechytrzyć swojego brat i by ten wszystko mu powiedział. Dlatego teraz siedzieliśmy w domu Mycforta poukrywani w jego zakątkach. W tym momencie brat Sherlocka oglądał stary film i zaczęły wyskakiwać mu ścinki z wakacji nad morzem jak był jeszcze mały. Nagle pojawił się wielki napis "Wróciłam". Projektor się rozpadł. Usłyszał kobiecy głos, drzwi się otworzyły. Po pomieszczeniu były porozstawiane manekiny  małych dziewczynek.
-Kim jesteś-zapytał.
-Dokładnie wiesz-odpowiedziała.
- Nie możliwe-powiedział przerażony i wyciągnął miecz. Nagle przed nim wyskoczył klaun. Rozbroił miecz i z nadzieją, że pistolet odpali naciskał na spust.
Siedziałam na fotelu przy kominku, a młodszy Holmes stał na schodach.
-Sherlock pomóż-poprosił go brat.
Mój narzeczony pstryknął palcami, a światło się zapaliło.
-Pierwszy wniosek mam siostrę Eurus-Mycfort po słowach detektywa zrobił krok w tył.-Drugi wniosek jest przetrzymywana w specjalnym ośrodku. Hej bracie.
-Co to za pantomima-zapytał Mycroft.
-Trzeci wniosek boisz się jej-oznajmiła wstają z fotela.
- To nie możliwe-oznajmił starszy  Holmes.
-Możliwe. To ona zaplanowała ten cały cyrk z lalkarzem. Dlatego mordercę znała Atria-oznajmił Sherlock i podszedł  do brata.-To  ona mnie porwała, a na liście po użyciu ultrafioletu było wszystko napisane- powiedział zakładając ręce na piersi.
-Atria chyba musimy wyjść-podeszłam do narzeczonego, a on mnie objął ramieniem.
-Wychodzicie-zapytał zdziwiony Mycroft.
- Tak. Eurus tu jedzie, a ktoś Ci wyłączył wszystkie alarmy-oznajmił Sherlock.-Miłych snów-powiedział i wyszliśmy. Gdy wróciliśmy do domu, usiedliśmy w  fotelach i czekaliśmy na brata Holmesa. Mycroft zjawił się kilka minut po nas ale nie chciał zająć miejsca dla klientów, więc my siedzieliśmy cicho.
-Usiądź, bo nie odezwą się do Ciebie-powiedziała pani Hudson.
- Nie usiądę. Nie jestem ich klientem-powiedział do staruszki podniesionym głosem.
-Więc wyjdź-powiedziałam oschle. Usiadł na miejsce i się spojrzał na kominek.
- Czy ona może wyjść-Sherlock skinął głową do kobiety.
-Herbaty-zapytała miło.
-Chętnie-odpowiedział starszy Holmes staruszce.
-Tam jest czajnik-pokazała ręką kuchnię i wyszła. Pod nosem się zaśmiałam.
-Zaczniecie dedukować-zapytał z wyższością.
- Nie. Sam nam powiesz wszystko-oznajmił bez żadnych emocji detektyw.
-Było nas troję. Prawda-zapytał go- Ja, ty i Eures. Chyba pochodzi to imię z mitologii rzymskiej-powiedział Sherlock zerkając na mnie.
-A dokładnie Bóg wschodniego wiatru-oznajmiłam pewnie poprawiając się ma fotelu.
-Straszyłeś mnie nią. Tylko czemu nic o niej nie pamiętam-zapytał brunet brata.
- To sprawa osobista-oznajmił starszy z braci.
-Atria zostaję. Jest częścią naszej rodziny. Koniec i kropka-powiedział detektyw patrząc groźnie na brata. Uśmiechnęłam się na te słowa. Mycroft oparł się o krzesło i głośno wypuścił powietrze.
-Jak była różnica wieku między wami-zapytałam ciekawa.
-Miedzy mną, a Sherlockiem było siedem lat, a rok różnicy między nimi-powiedział spokojnie wskazując na Sherlocka głową.
-Syndrom środkowego syna-powiedziałam do narzeczonego. On podniósł lekko brwi.
- Czy była równie inteligentna co wy-zapytałam pochylając się lekko do przodu.
- Tak. Ja i Sherlock jesteśmy mądrzy, ona powalająca. Nasze zdolności były nie raz oceniane. Ja byłem niezwykły, a Eurus była określana geniuszem epoki większym od innych-powiedział spokojnie Mike.
- To czemu jej nie pamiętam-zapytał dociekliwie mężczyzna marszcząc czoło i mrużąc oczy.
-Pamiętasz w pewnym sensie. Wszystkie twoje decyzje i kim byłeś oraz jesteś są wspomnieniami o Eurus-oznajmił patrząc przed siebie-od najmłodszych lat wiedziała więcej niż powinna.
-Musiała kilka razy to udowodnić. Sprawdzając coś na sobie prawda-zapytałam patrząc na starszego Holmesa.
-Oczywiście, że tak. Raz została znaleziona z nożem i pokaleczonymi rękoma, gdy ją zapytałem czemu to sobie zrobiła. Odpowiedziała niewzruszona, że chciałam sprawdzić jak działają mięśnie-odpowiedział na moje pytanie.
- Spytałeś czy ją to bolało-popatrzyłam się na jego twarz. Zauważyłam lekkie drgnięcie na jego twarzy, gdy usłyszała kolejne pytanie-Czy odpowiedziała Ci,  że nic nie czuła-pytałam dalej, zauważyłam kolejne spięcie mięśni na jego twarzy i szyj.
-Dokładnie powiedziała ale kogo bolało-odpowiedział już spokojnie.
- Co z waszym rodzinnym domem, gdzie Sherlock bawił się między nagrobkami-zapytałam po raz kolejny.
-Skąd wiesz-zapytał zaskoczony.
- Czy to ważne-zapytałam patrząc na niego.-Możesz dalej kontynuować.
Sherlock mrugną kilkukrotnie.
-Przypomniałeś sobie coś-zapytał jego brat.
-Rudobrody. Kto to-padło kolejne pytanie tym razem ze strony detektywa
- To twój pies, którego Eurus zabrała i nigdy się nie odnalazł-widziałam jak Mycroft mówiąc to ścisnął dłonie w pięści jak by chciał coś ukryć lekko uciekł spojrzeniem.
- Czemu kłamiesz-zapytałam wprost mężczyznę.
-Mówię prawdę-tym razem drgnęło mu gardło.
- Nie kłamiesz. Ściskasz dłonie w pięści, lekko prawie nie zauważalnie uciekałeś wzrokiem i drgnęła Ci mocniej grdyka-powiedziałam stanowczo wbijając wzrok.
- Nie doceniałem Cię Atrio. Myślałem, że nie jesteś tak inteligentna za jaką się uważasz-powiedział szczerze.
-Po prostu nie pokazuję stu procent moich możliwości by móc wszystkich zaskakiwać-odpowiedziałam oschłe z wyższością-A teraz powiedz prawdę.
-Rudobrody był przyjacielem Sherlocka-odpowiedział krótko ale nie chciałam drążyć, ponieważ wiedziałam, że wkrótce wszystko się wyjaśni. Widziałam jak oczy Sherlocka zachodzą łzami.
- Nie chciała powiedzieć, gdzie ukryła go i męczyła piosenką, która jest odpowiedzią-dokończył brat mojego narzeczonego-Zaczęła go po czasie nazywać topielcem, więc wyciągnęliśmy  wniosek. Po incydencie Sherlock przestał się do niej odzywać, a z czasem jego mózg sprawił, że wypierał wszystkie wspomnienia z nią.
-Przestaliście z nią mieszkać-zapytałam.
- Tak. Odesłali ją-spojrzał się na mnie-na wyspe Cheringford. Dam Ci mapę.
Myślę usłyszeliśmy dźwięk z kuchni. Piosenkę, która była puszczana z drona,  na którym stał granat.
- Czy to nie jest granat, który działa na ruch-zapytałam Mycforta. Sherlock złapał mnie za rękę i lekko pociągnął bym stanęła za nim.
-Oczywiście, a w ty momencie się uaktywnił-powiedział spokojnie.
-Jaka jest jego moc-zapytałam patrząc na Mika.
-Ściany wytrzymają, wszystkich zabiję, ale sufit-powiedział.
-Niedziela rano nikogo w kafejce nie ma-oznajmił Sherlock.
-A pani Hudson-wspomniałam o niej.
-Teraz sprząta-nasłuchiwał dalej mężczyzna.
- Za dwie minuty skończy i będzie bezpieczna jak wejdzie do składzika-oznajmiła zamykając powieki.
- Na ile jest ustawiony zapalnik?
- Na trzy sekundy-powiedział starszy Holmes.
-My przez okno ty przez drzwi i pomożesz pani Hudson-rozkazał Sherlock.
-Ty jesteś szybszy-bronił się Mycford.
- Nie jest ważna szybkość-odpowiedział groźnie mój narzeczony.
-Dobra ucichło. Na trzy cztery ruszamy się-oznajmił Miky. Zaczęliśmy odliczać. Skoczyliśmy przez okno. Wpadłam na Sherlocka i głośno dysząc wtuliłam się w niego.