DELIVERANCE BOOK 3: Siege from the Ethereal [Revamped]

CHAPTER SIXTEEN: ZACK'S DANGER SENSE

CHAPTER SIXTEEN

Zack’s Danger Sense

***

Sam

Nagkasukatan kami ng titig ng kalaban ko, matapos ko siyang ilampaso pabalik sa puwesto niya. He was eager to rip me into pieces, habang nanggigigil din akong patayin siya. We both wanted each other die, but no one know’s who’ll be dead first. Kaya para malaman, nagsimula na kami.

He fired two blazing orbs at me, na parang lamok lang na binugaw ko gamit ang telekinesis ko. Pero imbis sa ibang direksiyon ito, pabalik ito sa kanya. Pero nagawa niyang maka-iwas. Hindi na ako nagulat. It was his attack kaya alam kong sanay na siya dito.

Napatakbo siya papunta sa akin, pero nakahanda na ako. Nang makalapit, ginawa ko siyang ragdoll na hinampas nang hinampas. I heard him whimpered dahil sa sakit, pero hindi ako naawa. Although, I gave him a chance na makapagpahinga. But it was the worse decision, dahil nang makatayo siya, ay saka may lumitaw na dalawa pa. So basically, it’s me against these three vicious creatures. Bakit kasi hindi mo nalang tinapos, Sam?

Kung gaano ako kakampante na manalo kanina, ganoon naman ako kakaba ngayon. For me, one was enough, but three! That’s more than enough, at ako yung tipo ng tao na hindi tinambangan ng ganito karaming kalaban. Hanggang dalawa lang ako, at hindi na iyon nadagdagan ng isa.

“Need some help, Sam?" asar na tanong ni Lumi.

"Honestly, yes, but we can handle this. Iisipin ko nalang na isang training ‘to." Biro kong tugon.

“Training na pwede mong ikamatay? Good luck!” asar na naman niya, na ikinainis ko.

“You’re not helping, Lumi!”

“Well, you never need my help in the first place.” Lintik talaga ‘tong batang ‘to.

Itinuon muli ang sarili sa kalaban ko. Sakto namang nagpakawala ng fireball ang nasa gitna, habang tumakbo naman papunta sa akin ang dalawa pa. Masyado silang mabilis, pero mabilis din ang reflex ko. Kaya bago pa man sila makalapit sa akin nang tuluyan ay ginalaw ko na ang dalawang kamay ko. Following my gesture, pinagsalpok ko ang dalawang phantom na papunta sa akin, na siyang tinamaan ng fireball.

“That’s physics, if you’re wondering!” I mocked, at saka tinapon ang dalawang pabalik sa kinaroroonan nila kanina. “My turn.” Bulalas ko at saka pinalutang ang isang piraso ng salamin, na malapit lang sa akin.

I gracefully motioned my hand, maneuvering the piece of glass like a bullet. Tagumpay kong sinugatan ang mga paa nila na siyang nagpasigaw sa kanila. Then, I decided to add more glass, kaya pinalutang ko din ang mga salamin na nasa likod nila. They can’t moved anymore dahil sa tinamo nilang sugat, kaya magagawa ko ang pinaplano ko.

Nang mapunta sa ibabaw nila ang mga salamin, ay itinutok ko sa kanila ang matutulis na parte nito. And without any hesitation, ay pinaulanan ko sila nito. Each shard sunk into their flesh na parang mga kutsilyo. They were severely injured, and eventually they died. Doon pa ako nakahinga ng maluwag. And fortunately, tapos na din si Macy pati si Zack

“Zack?!” tawag ko sa pangalan niya, na agad niyang tinugunan ng ngiti.

“Hello, Sam.” Bati niya. How did he— nevermind!

‘Look,” turo ni Macy sa mga nakabulagtang mga phantoms. “Dapat naglaho na ‘yan sila.” Punto niya.

“Mukhang tama si Zack,” bulalas ko. “They’re not phantoms.”