DELIVERANCE BOOK 3: Siege from the Ethereal [Revamped]

CHAPTER FORTY-ONE: THE PROMISE

CHAPTER FORTY-ONE

The Promise

***

Sam

"Remember that, that is for your own good, Sam," paalala ni Lumi na agad na tumalikod. Pero napansin ko ang muling paglingon niya. "And one more thing, talk to Margaux. She can help you,” dagdag niya. Hearing Lumi talked like that was kind new to me. Ewan ko ba kung bakit bumalik ako sa pagiging ganito. Akala ko pagkatapos ng pag-uusap namin ni Zack at magpalitan ng halik at “I Love You” ay mawawala na ito sa isipan ko…but I was wrong. It got even worse!

"The fastest way to forget Sam is to accept it." Accept it? Akala niya ba madali lang ‘yon? Kapag tinanggap ko ‘yon para ko na rin silang pinatakas at pinatawad sa ginawa nila. And even the heaven knew, that I could never, ever, forgive them. What they did was not just a physical abuse. Every aspects of my entirety were ruined because of that.

"You are matured and old enough to handle that kind of problem..." Alam ko naman ‘yon! Alam kong nasa tamang pag-iisip na ako. But, it's just so hard. So fucking hard.

“Sam,”

Napahinto ako sa pag-iisip ko nang marinig ko ang boses niya. ‘Yong boses niyang matagal ko nang gusto marinig. "Margaux?"

“Let it go, Sam.” What does she mean? “Let go of the pain.”

"How?" tanong ko sa kanya habang napapatingala para hanapin siya.

“Learn to forgive, Sam.”

"Forgive? You want me to forgive those people who almost killed me? Who slaughtered me for no reason? Kahit ilang beses pa silang magmakaawa, hinding-hindi ko sila mapapatawad. That’s final.”

“Please, Sam,” pagmamakaawa niya, at halos makumbinsin niya ako.

Napailing ako, kahit na hindi niya ito nakikita. "Sobra ang hinihiningi mo, Margaux. I can't do it."

“You're doing this not for them, Sam. You're doing this for yourself.” Natahimik ako sa huling pahayag ni Margaux.

"For myself?" pag-uulit ko.

Simula n’ong naging ganito ako ay naging distracted na ako sa misyon namin. Hindi na ako nakakapag-isip nang matino, at nakakapag-focus. Muntik na nga akong mapuruhan ng Lorh dahil sa pagkatulala ko sa gitna ng laban. Buti nalang niligtas ako ni Zack. At ‘yon ang nakalimutan ko. Nakalimutan ko na maaapektuhan ang buong grupo sa naging kilos at kondisyon ko. And worse, the whole mission. I didn't want this mission to be a waste dahil lang sa nakaraan ko.

"Marj?" tawag ko sa kanya, pero wala akong natanggap na tugon. "Marj? Teach me how to accept. How to forgive?" pabor ko. Naghintay ako nang ilang minuto pero wala akong natanggap na shoy. Mukhang umalis na siya. Looked like I had to figure it out on my own.

Napatitig ako sa mangkok ng pork and beans na binigay sa akin ni Lumi. Lumamig na ito dahil sa wala nang ni isang usok ang kumawala dito. Napagdesisyonan kong lumabas na para kumuha ng bagong bowl ng pork and beans dahil gutom na gutom na ako. Kahit na nagkaganito ako ay hinddi ko pa rin maipagkakaila na tao pa rin ako. I needed some strength. Like, literal strength.

Pagkalabas ko ay sinalubong agad ako ng mga pares ng mga mata. They stared at me like they wanted to know something na alam ko. "What?" Napailing si Lumi habang napayuko naman si Macy. Si Zack naman na naiintindihan ang kalagayan ko ay nakangiti lang. I sighed at saka umupo sa tabi ni Zack. Napatingin ako sa dalawang babae na nasa harap ko na panay ang tingin sa akin habang kumakain ng pork and beans. Tahimik din sila.