Minik Kalpler Senfonisi •TAMAMLANDI•

√ 33.BÖLÜM

Vallahi bomba gibi bir bölüm. Yorumlarınızı bekliyorum.

✨

Dilinin ucuna kadar gelen sözleri bazen ifade edemez ya insan. Öylece susar ya! İçinde katlanarak çoğalır. Bir süre sonra sustuklarına çığlıkları yetmez. Ben bir genç kadına ümit olmak için aldığım bu dava ile Fatma'nın çığlıkları olacağım. Sonuna kadar direneceğim.

Sevcan'a, "Tamam canım. Teşekkür ederim."diye cevap verdikten sonra telefonu cebime koyup Duhan'a döndüm.

"Ama çocuklar.."

"Esmerim bana bahane üretme lütfen. Hem onlar mışıl mışıl uyuyorlardır. Sabahta onlar uyanmadan uyanmış oluruz. Olur mu?"

Biraz düşündükten sonra "Olur." diye cevap verdim. Birden koca bir adım atıp kollarını vücuduma sardı ve beni havaya kaldırdı.

"Duhan napıyorsun?"

Çocuklara ulaşmasın diye fısıltıya karışan sitemimi dinlemeden odanın önünde durup kaşlarıyla kapıyı açmamı işaret etti.

Kapının kulpunu aşağı indirmemle kendimi geniş ve kocaman yatak odasında bulmam bir oldu.

Beni yere indirip, dolaba doğru ilerlemeye başladı. Dolabın kapağını açıp, "Nerede bu?" gibi birkaç cümle daha ağzının içerisinde homurdanarak elleriyle aramaya devam etti. En sonunda aradığı şeyi bulmuş olacakki dolabın kapağını kapatıp bana doğru gelmeye başladı. Ben odanın ortasında Duhan'ın ne aradığını merak ederken, ellerinde tuttuğu şeyi havaya kaldırdı.

İki tane çizgi film karakterli pijamayı görünce yüzümde kocaman bir gülümseme oluştu.

"Uzun zamandır bu kadar huzurlu hissetmemiştim. Uzun zamandır bu kadar heyecanlı hissetmemiştim. Bir zamanlar sadece oğlumla benim giydiğim bu pijamalardan canavarların da giymesi beni ne kadar mutlu etti anlatamam... anlatılmaz. Sanki...onlara bir adım daha yaklaşmışım gibi. Bu gece bu pijamalarla uyumak benim için her şey demek Esmerim. Mutluluğuma eşlik eder misin?"

"Duhan...tabi ki giyerim. Ben bu günlerin hiç yaşanmayacağını düşünürdüm. Bu kadar mutlu olabileceğimi hiç hissetmemiştim. Elbette seninle aynı duyguları paylaşırken sana eşlik ederim."

Duhan hızla bana doğru gelip bana sarılacağını düşünürken, gözlerimin içine bakıp dudaklarını dudaklarımın üzerine bastırdı. Öpücüğüne karşılık vermeye başlamamla kendimi Duhan'ın kucağında bulmam aynı anda oldu. Dudakları bir yangının ortasına düşmüşüm ve tek çarem bu dudaklar gibi hissettiriyordu. Ensesindeki saçlarını çekiştirmeye başlarken gözlerim kapalı olduğu için şanslıydım. Çünkü bu görüntüye gözlerim açık kalbim dayanmazdı. Saçlarımın bir esinti ile hareket etmesiyle gözlerimi açmaya çalışıyordum. Duhan'ın dudakları dudaklarımdan kopmuş boynumun girintisinde hareket etmeye başlarken nefes almak için ağzımı açmamla Duhan'ın adını sayıklamam aynı anda oldu.

Duhan'ın gök mavileriyle karşılaşan harelerimle birlikte vücudum yatağın üzerine bırakıldı. Sırtımda hissettiğim yumuşaklık ile Duhan tekrar dudaklarıma yöneldi.

Dudaklarımın üzerine bırakılan derin öpücüklerle birlikte ne yapacağımı şaşırmış durumdaydım. Benim şaşkın bakışlarımın farkına varan Duhan, son bir öpücük bırakıp derin bir nefes alarak gözlerimin hizasına yükseldi.

"Derler ki, kimin gözlerinden öpersen ona veda edersin. Kimi çok seversen onu senden alırlar. Ben seni hep severim ama gösteremem be Esmerim. Bu sefer de gitme, bu sefer de bana veda etme diye öpemem gözlerinden.  Bu yüzden ki gözlerinden öpmek isterken dudaklarından öpmem. Ben seni her öpüşümde gözlerinden öptüğümü hisset. Hisset ki...beni sensiz bırakma bir daha."