Minik Kalpler Senfonisi •TAMAMLANDI•

√ 41. BÖLÜM

508k olduk. Giderek büyüyoruz. Kocaman bir aile oluyoruz. Her gün bir canavar daha, Esmeray gibi güçlü bir kadın daha, Duhan gibi merhametli aşık daha, İpek ve Çağla gibi cadı daha, İbo gibi dost daha ve daha niceleri aramıza katılıyor. Hepinizi çok seviyorum. Keyifli okumalar.

🌹

"Amca napıyorsun?"

Amcam masanın üzerinde bulunan dosyalardan kafasını kaldırıp kapıya yaslanmış bana baktı.

"Çalışıyorum güzel kızım."

Amcam eski bir gazeteciydi. Evli değildi. Çocukları yoktu. Tek tabanca yaşayıp giden bir insandı. Yani ben gelene kadar. Yıllar önce aşık olduğu bir kadın varmış ama o kadına ne olduğu ya da yaşıyor mu onu bile bilmiyordum. Amcamın bazen dalıp gitmelerinden sevdiği kadını düşündüğünü anlayabiliyordum. Bakışlarında hasret vardı. Aynı benim gözlerimde var olduğu gibi. İnsanın sevdiği önce aklına takılıyordu. Gülüşü kulaklarında yankılanırken, onu hayal ederkenki yüz ifadesine hasret çöküyordu. Kalbindeki ağırlıkla bir bakmışsın düşüncelerinden kopmuşsun ve gerçek hayatta karşında sana gülen bir sevdiğin yok. En çok bu koyuyordu insana. Sonra buruk bir gülümseme oluşuyordu insanın yüzünde. Acı dolu, keder dolu, hüzün dolu.

Amcama kendimi bu kadar yalın anlatabilmenin sebebi buydu. İkimizinde sevdiği uzaklardaydı.

"O dosyalar ne?"

Kapıdan çekilip merakla amcama bakarken, amcam koltuğunda geriye doğru yaslanıp gözlüğünü çıkardı.

"Sana bazı şeyler anlatmak istiyordum. Bazı gizli bilgiler. Kimsenin bilmemesi gereken bilgiler."

Karnımın içerisinde olan hareketlenmeden benimle birlikte canavarların da heyecanlandığını anladım. Hareketlenmelerinin ardından karnıma saplanan tekme ile gözlerim büyüdü. Acının ardından birkaç saniye derin nefes aldım.

"Kızım ne oldu?" Amcam panikle ayağa kalkarken ben elimle amcama sakin olması için dur anlamına gelen işaret yaptım. Ardından tişörtümün üzerinden karnımı ovalamaya başlayıp yavaşça amcamın çalışma masasının önünde bulunan koltuklardan birine oturdum.

"İyiyim amca. Sanırım onlar da heyecanlandılar." Gülümseyerek karnımı ovalamaya devam ederken, ellerimin altında hissettiğim ayak izi ile kalbim hızla atmaya başladı.

"Amca, ayak izini hissediyorum bir tanesinin."

Amcam heyecanla bana bakarken, ben yavaşça tişörtü kaldırıp karnımı açığa çıkardım. Karnımın üzerinde belirgin ayak izine bakınca gözlerim dolarken amcam ayağa kalkıp benim karşımdaki koltuğa oturdu.

"Kızım,mucize bu."

Amcamın büyük bir heyecanla söylediği cümlelere gözlerimden yaşlar akarken gülümsedim. Masanın üzerindeki telefonu eline alıp bana gösteren amcam, "Fotoğrafını çekelim mi?" diye sordu.

Ben heyecandan başımı hızla sallayınca amcam birkaç fotoğrafımızı çekti.

"Kızım dokunabilir miyim?"

Amcamın buruk ama heyecanlı sesini duyunca başımı tekrar sallayıp amcamı onayladım.

Amcam karnımda ki ayak izine dokunurken çekingendi. Hayatında böyle bir an yaşamadığı için hem heyecanlanıyordu hem de merak ediyordu. Amcamın karnıma dokunması ile ayak izi kayboldu ama birkaç saniye sonra karnımda oluşan sancı ile tekrar belirdi.