✨
Yanağımda hissettiğim parmaklarla, burnuma dolan kolonya kokusuyla gözlerimi kamaştırıp neler olduğunu hatırlamaya çalıştım.
Duman'ın söylediği cümle tekrar kulaklarımda yankılanırken, bir damla göz yaşım yüzümde iz bırakarak süzüldü.
"Neden? Sen canavarların da babası olduğun için mi?"
Bilincim yavaş yavaş kendine gelmeye başlayınca, ağlama seslerinin arasında, "anneciğim." kelimesini algıladım. Gözlerimi kırpıştırıp aralayınca yüzüme eğilmiş Duhan'ı gördüm, gözlerimi daha fazla açtım.
"Esmeray, duyuyor musun beni!"
Bakışlarımı Duhan'dan ayırıp nerede olduğumu algılamaya çalıştım. Ellerimin sıkı sıkı tutulduğunu fark edince, ellerimin küçük parmaklarla dolu olduğunu gördüm. Canavarlarla buluşan gözlerim ile yattığım yerden doğrulmaya başladım.
"Anneciğim tamam iyiyim ben." sesim hafif çatallı çıkarken sesimi toparlamak için öksürdüm.
Canavarların gözlerinde yaşlarla bana bakması suçluluğumu yüzüme vururken, çocuklarımın,babalarını benden öğrenmelerini isterdim.
"Su alabilir miyim?" Kısık çıkan sesimle Duhan ayağa kalkıp, koşarak gözden uzaklaştı. Canavarlara gülümseyince, onlarda bana gülümsedi. Duhan elinde bardakla kapıdan gözüktükten birkaç saniye sonra bana doğru eğilip suyu içirmeye başladı.
"Tamam ya ben hasta değilim." Mızmızlanmaya başlayınca Duhan benden uzaklaşıp karşı koltuğa oturdu. Canavarlar kucağıma çıkarken, ellerimi saçlarına tek tek dokundurup yanımda olduklarını hissettim.
Canavarlar bana sarılıp sakinleşirken, bir köşede ağlayarak bana bakan Duman ile göz göze geldim.
Vücudum kasılırken canavarlar benden yavaşça kollarını ayırmaya başladılar.
Duman'ın gözlerindeki suçluluk ve hüzün ile ,"İyiyim ben Duman." diyip gülümsedim.
Oturduğu koltuktan kafasını eğerek bana doğru gelen Dumanla beraber canavarlar tamamen kucağımdan çekilmiş, yanımda oturmaya başlamışlardı.
Hemen önümde suçlulukla mırıldanan Duman ile yüreğim sızladı.
"Ben özür dilerim. Bir şey olmadı değil mi? Sen de annem gibi bir daha uyanmayacaksın diye çok korktum ben."
Duman'ın çenesinden tutup yüz yüze gelirken göz yaşlarının durmadan akmaya başlamasını gördüğüm anda Duman'ı kollarımın arasına aldım.
"Şşt ağlama canım. İyiyim ben. Bak, gözlerim açık. Sadece çok heyecanlandım ondan bayıldım."
Duman kollarımın arasında hıçkırarak ağlarken ben sakinleşsin diye saçlarını okşuyordum.
Bir süre sonra gözlerimle Duman'ın gözleri buluşunca, "Evet gözlerin açık." diyen Duman'a içten bir şekilde gülümsedim. Bana karşılık vererek Duman'ın da yüzünde yer alan gülümseme ile evin içerisinde bir sessizlik oldu.
"Anne."
Aycan'ın fısıltısı ile biliyordum ki o an gelmişti.
"Efendim bebeğim."
Duman benim kucağımda hala oturmaya devam ediyordu.
"O bizim babamız mı?" Aycan'ın sesindeki hüzün ile çaresizliğe ne diyeceğimi bilemedim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Minik Kalpler Senfonisi •TAMAMLANDI•
General Fiction"Hadi anneciğim bir dilek tutun." diyerek üçüzlerimin gözlerinden okunan heyecanlarına ortak oldum. Biliyorum geçen yıl olduğu gibi bu yılda ortak bir dilek dileyecekler. Ellerini birleştirip pastanın mumlarını üflerlerken beni pişman edecek bir di...
