The Wife's Misery (Misery Series #1)

Kabanata 7

Kabanata 7:
Steal

Nakatingin lang ako kila Reighdan at Neaslie na magkahawak kamay na naglalakad patungo sa souvenir store dito sa isla. Walking distance lang naman ang mga establisyemento rito at mga bilihan kaya kaya nang lakarin.

Tahimik at nakangiti ako habang nakasunod sa kanila.

Seeing Reighdan holding Neaslie's hand makes my heart flutter. Ang sarap pagmasdan na hawak niya ang kamay ni Neaslie. He looks like a father.

Hindi ko tuloy maiwasang isipin kung ganiyan rin ba kagandang pagmasdan kung kamay naman ng anak namin ang hawak niya?

Isa lang ang sigurado ko, it will be a perfect view. Him holding our child's hands. I will probably be teary eyed watching them.

But there's no certainty if that will happen. If will able to see Reighdan holding our child's hand. Parang isang malabong pangarap na matupad iyon.

Napangiti ako ng mapait kasi alam kong tama ang iniisip ko. He doesn't like me as his wife, so what more if I'll be the mother of his children? That would be his nightmare.

Pinilig ko ang ulo para walain ang iniisip. Pinilit kong ibalik ang ngiti na bahagyang naglaho at pinagmasdan na lang muli silang dalawa.

Noong una takot pa si Neaslie na sumama kay Reighdan, pero noong kinausap siya nito nang mahinahon ay unti-unting naglaho ang takot kay Neaslie. She slowly give her trust to him. Her fear faded when Reighdan took her hand, and now they look close.

May iilang tao na naglalakad sa paligid at ang iba ay nakakasalubong pa namin. I notice how the people and mostly girls turn their head to Reighdan's direction. Halos magbalian pa ang leeg nila sa paglingon.

Their eyes sparks in amusement and desire as they look at Reighdan. Ang iba ay nagbubulungan at nagbubungisngisan pa pero umasim ang ekspresyon nang bumagsak ang tingin kay Neaslie na nasa gilid ni Reighdan.

They also glance on me and I ignored all their stares. Mukhang hindi rin naman iyon napansin ng dalawa.

"I wish Dad is here so he can also walk with me like this." Neaslie suddenly said, her smile vanish a bit as she look up at the sky.

"Why? Where's your father?" Reighdan ask. Hindi ko sigurado kung hindi niya ba talaga alam ang sagot roon. Sa pagkakatanda ko nabanggit ko ang mga magulang ni Neaslie sa kanya kanina.

"He left and I don't know if he will still come back to us." tuluyang naging malungkot ang boses ni Neaslie. Bunalik ang pag-aalala at pagkabahala sa akin.

Nag-ningning ang mga mata ni Neaslie at tuluyang bumagsak ang sulok ng labi. She easily get sad as she remember her father. I think Neaslie love him so much. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit hanggang ngayon hindi pa rin bumabalik ang ama niya. Papaano niya nagagawa ito kay Neaslie.

Hindi agad nakapagsalita si Reighdan, mukhang namimili pa siya ng mga tamang salita para sabihin sa bata.

"Nasabi niya ba na hindi na siya babalik sa inyo?" Reighdan ask and Neaslie immediately shook her head.

"He didn't but he was mad when he left. And he's not talking to Mommy anymore."

"Hindi niya pala nasabi, kung ganoon may tiyansa na bumalik siya sa inyo. Siguro nagpapalamig lang ng ulo ang Daddy mo, you should give him time." ani Reighdan at nag-angat ng tingin sa kanya ang bata. My mouth parted. I didn't expect he will be this soft to Neaslie. Malayong malayo ang paraan ng pakikipag-usap niya rito noong kausap ako kanina.

Si Reighdan ba talaga ito?

"T-Talaga po?" si Neaslie.

"Am I right, Noreen?" Reighdan suddenly called my name and I blink my eyes in surprise. I nodded when his question sink on me.