The Wife's Misery (Misery Series #1)

Kabanata 27

Kabanata 27:

I wake up with my whole body sore all over. Reighdan took me over and over again last night. Halos hindi ako makabangon sa kama dahil sa sobrang sakit ng katawan ko. I also feel that I can't stand up on my own. Sabi nila masakit daw talaga kapag una, pero hindi ko inaasahan na ganitong sobrang sakit. Gosh, that was just our first but I felt that my whole world crashed.

Biglang nag-init ang pisngi ko ng magbalik sa isip ko ang nangyari kagabi. In our relationship, I already think that thing won't never happened to us but things changed. Nangyari.

Hindi ko alam kong anong mararamdaman ko at kung paano ko papakitunguhan si Reighdan kapag nagkita muli kami. Nagising na lang ako na wala na siya sa tabi ko pati ang mga damit niya. I think he already go to work. Sa sobrang pagod ko hindi na ako nagising.

Hanggang ngayon pa rin naman pagod pa ako. Bigla na namang nag-init ang pisngi ko. I know Reighdan won't do that if he didn't feel anything to me even a bit. Siguro nagsisimula na siyang mahulog sa akin. Is he attracted to me now? Hinding hindi ko makakalimutan ang mga sinabi niya bago mangyari iyon.

"You have those charms and beauty that all man won't have a second thought to kneel in front of you and we'll willingly be your slave."

If I really have that charm and beauty, does that means he's caught by it also? Did he fall for that so that's why it happened last night?

Technically wala namang masama kung nagawa namin iyon dahil kasal kami. Its just normal to do that for the husband and wife. But I know we're not normal couples. No feelings attached. Pero hindi ko mapigilang magisip.

Is Reighdan is starting to fall in love with me now?

Next to attraction is love. Hindi ko mapigilang mapangiti sa pagiisip kung sakaling mahal na ako ni Reighdan. That was my fullest dream. Him loving me. I love the thought of it but half of my hear is aching.

Walang kasiguraduhan ang iniisip ko. Bukod pa sa malamim na pag-iisip ay isang imahe ang sumgo sa isip ko.

Reighdan's intense eyes, half open rosy lips, clenched jaw and him sweating above me.

Agad akong napahilamos sa mukha ko. Gosh, I think my innocent mind is corrupted right now. Hindi ko na sigurado kong maibabalik ko ba yung dating pagiisip ko sa kada makikita ko si Reighdan. Hindi ko nga alam kung kaya ko pa bang kausapin siya mamaya.

I went to shower past 11 in the afternoon na dahil doon ko lang nakayan na kumilos. Akala ko ba naman ayos na ako pero sa bawat hakbang ko ramdam ko yung sakit sa gitna. Kinakabahan tuloy ako kung may makakapansin ba ng lakad ko mamaya. I left exactly 1 pm to attend my photoshoot today that I reschedule. Hindi ko na pwedeng ipagpaliban 'to kahit medyo hindi pa ako okay. Kailangan ko ng magtrabaho.

Mukhang wala namang nakakapansin sa kanila ng stilo ng paglalakad ko. Normal pa naman siguro. In the middle of the shoot, we had a minute break para sa akin.

Mukhang napansin na nila na nahihirapan ako sa paglakad. Mas lalo pa kasing lumala yung sakit dahil sa kakalakad ko para magpalit ng damit at sapatos ay pabalik balik pa ako. I should thank the director for giving me a break dahil parang hindi ko na yata talaga kakayaning maglakad.

"Mukhang napagod ka yata talaga Noreen, Sorry we need to finish this shoot. This month na kasi yan eh!" sabi ng creative director na mukhang concern sa akin. Nag-init naman ang pisngi ko hindi dahil sa sinabi niya kundi sa tunay na dahilan kung bakit ako nahihirapang maglakad.

"I-It's okay po Kuya Terrence. Ako naman po ang nagparesched ng photoshoot. So its my responsibility to finish this today. Don't worry kaya ko po." sabi ko kahit hindi ako sigurado kung kaya ko pa nga ba talaga.