The Wife's Misery (Misery Series #1)

Kabanata 35

Kabanata 35:

"Ma'am Noreen, Hindi pa po ba kayo uuwi? It's getting late. Kami na pong bahala dito ni Wendell." sabi ni Rachel at agad naman akong napatingin sa wrist watch at napasapo ako sa noo dahil hindi ko napansin ang oras. Its almost 9 pm and yet I'm still here. Siguradong naghihintay na si Reikhan sa akin.

"Sigurado ba kayo? Kaya niyo na ba na kayo lang?" tanong ko sa kanya at lumibot sa paligid ng coffee shop na medyo madami pa ang costumer. Ang ibang waitress ay halos hindi na magkamayaw sa mga costumer na umoorder. 

"Opo naman. Kaya na po namin. 'Wag na po kayong mag-alala. Alam naman po namin na may naghihintay sa inyo." marahang sagot ni Rachel at tumango naman ang ilan na nasa kitchen na nakakarinig ng usapan namin.

"Kaya nga Ma'am Noreen, kaya na po namin. Umuwi na po kayo at baka naghihintay na po si Riekhan." si Anna naman ang isa sa mga chef at napakagat labi naman ako. Nag-aalangan ako na iwanan sila rito dahil alam kong malaking tulong kung mananatili ako pero siguradong umiiyak na iyong naghihintay sa akin.

"Sige na po Ma'am. Dapat nga po ay hindi na kayo nag-aabala na tulungan kami pagdating sa costumer at tagatingin na lang po kayo dahil kayo ang may-ari. Nakakahiya naman po na tumutulong pa kayo." si Arjay ang isa sa mga employee na taga ayos ng order ng costumer sa tray at napangiti naman ako sa pagtulak nila sa akin na umuwi.

"Ano ba kayo! Helping you is also my responsibilty. Hindi naman ibigsabihin na ako ang owner ay hahayaan ko na lang kayong mahirapan sa ganitong sitwasyon."

"Naku si Ma'am naman masyadong nag-aalala. Okay lang po Ma'am na mauna kayo. Trabaho naman po talaga namin ito." ani Rachel at mukhang napapayag na nga nila akong umuwi na. Kaya napahinga ako ng malalim at napatingin sa mocha cake na tina-try ko para sana sa pandagdag sa menu.

"Sige na nga. Basta ako ng bahala sa salary niyo sa over time." saad ko sa kanila at sabay sabag silang naghiyawan at natawa na lang ako.

Mabilis na akong nag-ayos ng gamit ag kaunting ayos lang sa sarili dahil hindi naman masyadong nagulo ang itsura ko at nag-paalam narin ako kila Rachel na muuna na ako.

"Ingat po kayo Ma'am." paalam nila at tumango naman ako sa kanila at ngumiti.

Its been five years since when I stay here in Florida and two years ago I build this business and I didn't expect it will boom like this. Noong una nahirapan akong maghanap ng empleyado lalo na at wala masyadong nag-aapply noon.

Pero noong nakilala ko ang ilang Pinoy na sila Rachel, Wendell, Anna at ang iba pang empleyado ko ay nabuhayan ako ng loob. Noong una nag-aalinlangan ako na tanggapin sila dahil kagaya ng sabi ni Gail at iniisip ko baka isa sila sa mga media na inaalam ang naging buhay ko pagkatapos kong umalis ng Pilipinas, pero mali ang inakala ko sa kanila. Actually, they are far from that.

Oo nakilala nila ako bilang si Noreen Mendiola na sikat na modelo but they're didn't try tobring the topic about why I'm herenow Naging mabait pa nga sila sa akin higit sa inaasahan ko at naging responsable sa trabaho. Sa mga nagdaang buwan hindi nagbaho ang pakikitungo nila sa akin at sa tingin ko naman hindi sila nagpapanggap na kung ano kaya unti unting nabuo ang tiwala ko sa kanila. Kalaunan nalaman nila ang tungkol kay Reikhan.

Kagaya ng hindi nila pagtatanong sa rason ko kung bakit ako narito ay hindi rin sila nagtanong tungkol kay Reikhan, kung bakit meron akong siya at sino ang ama. Actually para ngang naging mga ninong at ninang sila ni Reikhan dahil tuwang tuwa sila sa bata and they even threat him good. Madalas nilang tinatanong kung kamusta si Reikhan at masayang masaya naman ang anak ko sa kanila.

I've never imagine that my life here would be this better. I've never imagined too that after those storm that I've been with I'll still have a chance to have this life. I will never wish for more as long as I'm with my everything, with my Reikhan.