Anna Karenina

Yirmi Birinci Bölüm

Kadın hakları üzerine konuşmanın, evlilikte hak eşitsizliği gibi, kadınların yanında sözü edilmesi sakıncalı yanları vardı. Yemekte Pestsof birkaç kez değinecek olmuştu bu konuya; ama Sergey İvanoviç ile Stepan Arkadyeviç, onu bu konudan dikkatle uzaklaştırmışlardı.

Masadan kalkılıp da kadınlar dışarı çıkınca Pestsof onların arkasından gitmedi. Aleksey Aleksandroviç'e döndü. Kadın erkek arasındaki eşitsizliğin asıl nedenini anlatmaya koyuldu. Onun düşüncesine göre, karı koca arasındaki asıl eşitsizlik, kadının ihanetiyle kocanın ihanetini yasaların da, kamuoyunun da eşit cezalandırmamasındaydı.

Stepan Arkadyeviç, Aleksey Aleksandroviç'in yanına geldi hemen, sigara uzattı ona. Aleksey Aleksandroviç sakin bir tavırla:

— Hayır, sigara içmiyorum, dedi.

Sonra, bu konuşmadan korkmadığını göstermek için soğuk bir gülümsemeyle Pestsof'a döndü.

— Bence böyle bir görüşün dayanağı olayların kendindedir, dedi.

Konuk salonuna geçmek istedi. Ama o anda Turovtsin hiç beklenmedik bir biçimde söze karıştı. Aleksey Aleksandroviç'e dönüp:

— Pryaçnikof olayını duydunuz mu efendim? dedi. (İçtiği şarap bir canlılık vermişti ona. Artık canını sıkmaya başlayan bu sessizliğe bir son vermek için hanidir fırsat kolluyordu.) Vasya Pryaçnikof olayını... (Nemli, kırmızı dudaklarında içten bir gülümseme vardı. Daha çok, en önemli konuk Aleksey Aleksandroviç ile konuşuyor gibiydi.) Bugün duydum ben de. Tver'de Kvistki ile düello etmiş. Öldürmüş onu.

İnsanın her zaman, inadınaymış gibi hep ağrıyan yerini çarptığını sandığı gibi, şimdi de Stepan Arkadyeviç konuşmanın –aksi gibi– dönüp dolaşıp hep Aleksey Aleksandroviç'in ağrıyan yerine dokunduğunu hissediyordu. Eniştesini kolundan tutup götürmek istedi; ama Aleksey Aleksandroviç merakla:

— Neden düello etmiş Pryaçnikof? diye sordu.

— Karısının yüzünden. Erkekçe davranmış! Düelloya çağırmış, öldürmüş!

Aleksey Aleksandroviç ilgisiz:

— Ya! dedi.

Kaşlarını kaldırıp konuk salonuna yürüdü. Konuk salonuna geçilen odada Doli çıktı karşısına. Dudaklarında ürkek bir gülümseme vardı.

— Geldiğinize çok sevindim, dedi. Sizinle konuşmam gerek. Şuraya oturalım.

Aleksey Aleksandroviç kalkık kaşlarının yüzüne verdiği ilgisiz görünüş hâlâ yüzünde, Darya Aleksandrovna'nın yanına oturdu. Yapmacık bir gülümsemeyle:

— Oysa ben de izninizi isteyip hemen gitmek istiyordum, dedi. Yarın yola çıkacağım.

Darya Aleksandrovna, Anna'nın suçsuz olduğuna kesinlikle inanıyor; masum arkadaşını böylesine soğukkanlılıkla mahvetmeye hazırlanan bu duygusuz, soğuk adama duyduğu öfkeden yüzünde renk kalmadığını, dudaklarının titrediğini hissediyordu. Aleksey Aleksandroviç'in gözlerinin içine umutsuz bir kararlılıkla bakarak:

— Aleksey Aleksandroviç, dedi. Anna'yı sordum size, bir yanıt vermediniz. Anna nasıl?

Aleksey Aleksandroviç, Doli'nin yüzüne bakmadan:

— Sanırım iyidir Darya Aleksandrovna, dedi.

— Aleksey Aleksandroviç, bağışlayın beni, hakkım yok gerçi... Ama kız kardeşim kadar severim, Anna'ya sevgim saygım büyüktür. Rica ederim, yalvarırım anlatın bana, nedir aranızda geçen? Suçu nedir sizce?