Anna Karenina

Otuz Sekizinci Bölüm

Levinler üç aydır Moskova'daydılar. Bu işi bilenlerin en güvenilir hesaplarına göre Kiti'nin doğum yapması gereken gün geçeli çok oluyordu. Hâlâ karnında taşıyordu çocuğu Kiti. Doğumun bundan iki ay öncesindekinden daha yakın olduğunu gösteren hiçbir belirti yoktu. Doktor da, ebe de, Doli de, annesi de, özellikle, doğumun yaklaşmakta olduğu aklına geldikçe dehşete kapılan Levin de sabırsızlanmaya, huzursuz olmaya başlamışlardı. Yalnız Kiti sakin, mutlu hissediyordu kendini.

Onun için bir ölçüde var olan, gelecekteki çocuğuna karşı içinde doğan yeni sevgi duygusunu hissediyordu artık. Hazla bırakıyordu kendini bu duyguya. Çocuk onun bir parçası değildi şimdi. Kimi zaman ona bağlı olmadan yaşamaya başlamıştı. Arada bir acı veriyordu ona bu. Ama aynı zamanda yeni, tuhaf bir sevinçle gülmek geliyordu içinden.

Sevdiği herkes yanındaydı. Herkes öylesine iyi davranıyordu ona, öylesine titriyordu üzerinde, her şey öylesine güzeldi ki, bunun kısa bir zaman sonra biteceğini bilmese, hissetmeseydi bundan daha iyi, daha hoş bir yaşam istemezdi kendine. Bu yaşamın güzelliğini, arada tek şey, kocasının değişmiş olması, Kiti'nin sevdiği, köydeki Levin'den bambaşka bir insan olması bozuyordu.

Levin'in köydeki sakin, nazik, konuksever tavrını severdi. Oysa kentte sürekli bir huzursuzluk içindeydi kocası. Birinin kendine ya da karısına hakaret etmesinden korkuyormuş gibi her an tetikte bekliyordu sanki. Köyde, belki de kendi ortamında olduğunu bilmenin verdiği rahatlıkla, hiç acele etmezdi. Yapacak bir işi olurdu hep. Oysa burada, bir şeyi kaçırmaktan korkuyormuş gibi acele ediyordu. Yapacak bir iş bulamıyordu kendine. Kiti acıyordu ona. Başkalarının gözünde kocasının acınacak bir durumunun olmadığını biliyordu. Tam tersine, Kiti bir kalabalık içinde –kadınların kimi zaman sevdikleri erkeklerin başkaları üzerinde bıraktıkları izlenimi anlamak amacıyla onlara bir yabancı gözüyle baktıkları gibi– uzaktan baktığında Levin'in acıklı bir durumu olmak bir yana, ağırbaşlılığıyla, biraz eskiye kaçan giyinişiyle, kadınlara karşı çekingen kibarlığıyla, sağlam bedeniyle ve –Kiti'ye göre– değişik bir anlatımı olan yüzüyle çok çekici bir erkek olduğunu korkulu bir kıskançlıkla görüyordu. Ama dışarıdan değil, içeriden görüyordu Levin'i. Onun burada gerçek Levin olmadığının farkındaydı. Yoksa kocasının durumunu belirleyemezdi. Kentte yaşamasını bilmiyor diye bazen içinden sitem ediyordu kocasına. Bazen de onun burada, hoşlanabileceği bir yaşam kurmasının gerçekten güç olduğu bilincine varıyordu.

Gerçekten de ne yapabilirdi Levin? Kâğıt oyununu sevmezdi. Kulübe gitmezdi Oblonski gibi eğlenceye düşkün erkeklerle düşüp kalkmanın ne anlama geldiğini de biliyordu artık Kiti... İçmek, sonra da bir yerlere gitmek demekti bu. Erkeklerin böyle durumlarda nereye gittiklerini düşünmek bile dehşet veriyordu ona. Sosyete toplantılarına katılmak mı? Bunun için de bir erkeğin genç kadınlara, kızlara yakın olmaktan hoşlanmasının gerektiğini biliyordu. Kiti'nin isteyebileceği bir şey değildi bu. Evde onun dizinin dibinde, annesinin, kız kardeşinin yanında mı otursundu? Kiti kendi –yaşlı prensin kız kardeşler arasındaki konuşmalara taktığı adla– "Alin-Nadin" konuşmalarından çok hoşlanıyordu, bunlar ona neşe veriyordu; ama Levin'i bu konuşmaların sıkacağını biliyordu. Yapacağı ne kalıyordu başka? Kitabını yazmayı sürdürmek mi? Denemişti Levin. Kitabı için gerekli notları, bilgileri toplamak için ilk zamanlar kent kitaplığına gidip gelmişti. Ama Levin'in Kiti'ye dediği gibi, boş durdukça boş zamanı azalıyordu. Ayrıca, burada kitabından çok fazla söz ettiğini, bu yüzden kafasının içinin karmakarışık olduğunu, düşüncelerinin ilginç olmaktan çıktığını söylemişti Kiti'ye.

Kent yaşamının bir iyi yanı vardı: Burada hiç kavga etmemişlerdi. Kent yaşamının koşullarının değişik olduğundan mı, yoksa bu bakımdan ikisi de daha bir dikkatli, sağduyulu olmaya başladıklarından mı nedense, kente gelirlerken ikisinin de öylesine korktuğu kıskançlık kavgası Moskova'da hiç olmamıştı aralarında.