Nefise Muzaffer ve Emir eve gelirler. Ev ağaçların arasında yeşilliklerin ortasındaydı. Muzaffer arabadan inip gidip Nefisenin kapısını açar. Nefise gülümser. Muzafferin ona uzattığı elini tutarak arabadan iner. Muzaffer kapıyı kapatıp Nefiseye yaklaşır. Nefise ona yaklaşan nefesi hiss edip gözlerini kapatır.
Nefise: eve geçsek Muzaffer. Burda. Muzaffer çoçuklar gibi Nefisenin yanağına ıslak öpücük bırakıp burnunu burnuna dokundurur.
Muzaffer: hoşgeldin evime güzel sevgilim. Nefise gülümser.
Nefise: hoşbulduk. Nefise arabaya bakar. Emir hala uyuyordu. Hem kendisini hem oğlunu kast etmişti. Bu adam sadece onun hayatını değil Emirin hayatınıda değiştirip etkilemişti. Muzaffer Nefisenin yanından geçip arka kapıyı açar. Emiri beşikte kucağına alıp küçük adama bakar. O kadar tatlı uyuyordu ki.
Muzaffer: küçük adam hoşgeldin hayatıma. Bak burası bizim evimiz. Ve doğru ilerler. Muzaffer kapıyı açmaz. Evde çalışan kapıyı açar. Muzafferse kucağında Emirle konuşarak eve girer. Nefiseyse arabanın yanında durmuş çantalara bakıyor. Almak istiyordu ki Çağatay müsade etmemişti. Gelip tüm çantaları arabadan indirip eve taşıyordu.
Muzaffer: şimdi sadece üçümüz burda kalıcaz. Ama sonra prensesimide alıcam yanımıza. Ve dördümüz mutlu bir aile olucaz. Hatta dedende. Mahir dedende bizimle olucak. Oda sizi seviyor. Ve kardeşinde ola bilir. Belki kardeşlerin. Tek olmayada bilirler. Muzaffer gelecek çoçuklarını hesaplarken merdivenleri çıkıp odanın önüne gelmişti. Kapıyı açıp odaya girer. Oda ter temiz düzenliydi. Muzaffer yatağa yaklaşıp Emire bakar son kez.
Muzaffer: güzel uyu oğlum. Muzaffer bunu korkarak söyler. Onu oğlu olarak sevdiğinin bir parçası olarak benimsemişti. İlk günden zaten bir birilerine baya alışmıştılar. Ama bu lafı biraz korkarak demişti. Kendi için yok. Emire babalık yapmak istiyor onunda babası olmak hayatında babasız geçirdiği ilk 5 ayı telafi etmek istiyordu. Ama Emirin onu baba olarak kabullenmemesinden korkuyordu. Evet o daha bebekti. Kimlerese göre o anlamıyordu. Ama Emir herşeyi çok iyi anlıyordu. Muzaffer Emirin alnına minik öpücük bırakıp yatağa bırakır onu. Nefiseninse duyduğu kelimeyle gözleri dolmuştu. Nasıl mükemmel insandı Muzaffer. Onu oğlu olarak kabullenmişti. Daha evli bile değildiler. Nefise yavaş adımlarla odaya gelir. Muzaffer arkaya dönüp sevdiği kadına bakar.
Muzaffer: noldu? Muzaffer merakla sorar. Nefise bu defa kendini durduramamış ağlamıştı. Muzaffer Nefiseye yaklaşıp yanaklarını avuçları içine alıp endişeyle sorar.
Muzaffer: birimi birşey dedi? Noldu Nefise? Muzaffer endişeyle sorar.
Nefise: sen yaptın. Nefise Muzafferin elini tutar.
Muzaffer: benmi?Muzaffer tedirginlikle sorar. Öğrendimi Nefise? Nasıl öğrenmişti herşey bitmişmiydi? Nefise Muzafferin elini yüzünden çekip dudaklarına yaklaştırır. Avuçlarına öpücük bırakır.
Nefise: mükemmel bir insansın sen. Nefise elini Muzafferin kalbi üzerine koyar.
Nefise: kalbin o kadar büyük ki. Orda hem bana hem Emire yer var. Bizi ikimizi kalbine aldın. Emire baba olmak istiyorsun. Bunu hiç düşünmeden yaptın
Muzaffer: düşündüm. Korkularım vardı. Ama kendim için değil. Emir için. Ya kabullenemezse beni? Muzaffer Nefisenin yüzünü avuçları içine alıp göz yaşlarını siler.
Nefise: seni çoktan kabullendi küçük adam. Nefise gülümser.
Muzaffer: oğlum. Muzaffer gurur duyarak der. Gülümser.
