Bir kaç firari düşüncenin ürünüydü kuruntuları, ruhundan kopup gelen her şey adamın gözlerine kadar ulaşıyor oradan siyah saçlarına tırmanıyordu. Uzun parmaklarından zarif ellerine akan o duygunun ağırlığı altında bazen nefes bile alamazken tıkanıp canhıraş bir şekilde dokunduğu tenin sahibini arıyor hayat suyunu bekleyen bir çiçek gibi başını dudaklarına kaldırıyordu. Sancıyan her elzem duyguya karşı onun sıcaklığına sığındığından mı yoksa öncesine saplanan keskin sızılar için bulduğu tek çare o olduğundan mı emin olamıyordu Taehyung. Tek yapabildiği varlığını sonsuz bir döngünün içinde onun gülümseyen gözlerine bırakıp alnını sıcak alnına yaslamaktı. Ömrünü emanet ettiği ellerine tutunup buğulu gözleriyle hiç silinmeyen bir hüznü onunla paylaşmaktı onu yaşama döndüren belkide.
Şimdi şehirden uzakta, dostalarına oldukça yakın evine doğru adımlarken kulaklığından dışarıya taşan melankolik bir şarkı, attığı her adımın ona varmak için olduğunu bildiğinden yüreğinde buruk bir neşe vardı. Bir yanı hep buruk kalmaya yemin etmiş gibiydi, kaybettiği onca insana, duyguya karşın ödediği küçük bir bedeldi belkide. Basamakları çıkıp kapıyı çalmadan önce kulaklıklarını çıkararak müziği kapamış ve hafifçe gülümsemişti.
Anahtarı, telefonunu koyduğu cebindeydi ama kapıyı açmak için hiç bir sebebi yoktu. İş çıkışı bir kaç problem olduğundan her zamankinden daha geç gelmişti eve ve aldığı bir kaç mesajla onun çoktan evde olduğunu hatta yemek yapmayı deneyeceğini biliyordu ki bu onu oldukça tedirgin etmişti. Derince bir nefes alıp zile bastığında başını hafifçe sallayarak siyah tutamların hareketlenip alnına doğru düşmesini sağlamıştı. Kapının ardından telaşlı adımları duyduğunda gülümsemiş açılan kapıyla boynuna atılan adamı sımsıkı sarmalamıştı.
