အပိုင္း (၁)
"စ်ာပန အခမ္းအနား စတင္ပါေတာ့မယ္။ မိသားစုဝင္မ်ား မွန္ခန္းထဲကို ၾကြေရာက္ေပးပါ"
ဒီကို စေရာက္တည္းက အစ္မကို ညီမရင္းတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေသာ မစ္ရွင္းလီ က ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးကို ေဖးမကိုင္ကာ တြဲေခၚေပးသည္။ သူႏွင့္ အတူ လိုက္ရင္းအေအးခန္းထဲမွ ထုတ္ယူလာေသာ အစ္မ၏ ရုပ္ခႏၶာကို ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ၾကည့္မိသည္။ ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြၾကား
ေမွးစက္ေနျပီျဖစ္ေသာ အစ္မသည္ အရင္လို ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႕မထင္အလွတို႕ကင္းကြာလ်က္။ မၾကည့္ရက္ေတာ့၍
မ်က္ႏွာလႊဲမိသည္ႏွင့္ ရင္ထဲဆို႕တက္လာသည္က တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ျဖစ္တည္၏။ မငိုမိေအာင္ လက္သီး
ဆုပ္ေတာ့ မစ္ရွင္းလီက ကြ်န္ေတာ့္ပခံုးမ်ားကို အားေပးသလို ဖ်စ္ညွစ္သည္။
စ်ာပနတိုက္မွ ဝန္ထမ္းတခ်ိဳ႕သည္ အခ်ိန္က်ျပီ ဟူေသာ အၾကည့္တို႕ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္အလိုက္တသိႏွင့္ပင္ ေနရာမွ ဖယ္ခြာရင္း အစ္မကို သြားဖို႕ခြင့္ျပဳရေတာ့သည္။ အစ္မ၏ ေနာက္ဆံုးခရီးကို လိုက္ပါပို႕ေဆာင္သူမွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ အစ္မႏွင့္ အခန္းေဖာ္အျဖစ္ ငါးႏွစ္တာ အတူတူေနထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ မစ္ရွင္းလီ ၊ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာ အန္ကယ္ရန္က်င့္ ၊ အစ္မတို႕ အင္တာတိမ္းမန္႕မွ အဖြဲ႕မွဴးႏွင့္ တျခားဝန္ထမ္းအနည္းငယ္။ အစ္မႏွင့္ အလုပ္တြဲလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ အနုပညာရွင္မ်ားပို႕ကမ္းေပးေသာ ပန္းစည္းမ်ားကေတာ့ အသုဘရႈခင္းအျပင္သို႕ပင္ လွ်ံထြက္သည္။
မွန္ခ်ပ္ၾကည္ၾကည္ပိတ္သြားသည္ႏွင့္ လိေမၼာ္ေရာင္မီးေတာက္တို႕သည္ အစ္မအိပ္စက္လွဲေလွာင္းေနေသာ ေသတၱာအျဖဴေလးေဘး ယိမ္းႏြဲ႕စြာျဖင့္ ျမဴးထူးေနဟန္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လိေမၼာ္ေရာင္ျခံဳလႊာဝတ္ မီးညြန္႕ကေခ်သည္ေလးမ်ားသည္ အစ္မကို ဝိုင္းပတ္ကခုန္ေနရာမွ သူတို႕၏ ျခံဳလႊာေအာက္သြပ္သြင္း
ေလေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးသားဟုသတ္မွတ္ထားသူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ထားသြားခဲ့ျပီ။ သူ႕ကိုယ္ပြါးေလးႏွင့္...
