အပိုင္း ၁၃
ကြ်န္ေတာ္တို႕တကယ္ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အဲ့ပြဲကို တကယ္မတက္ခ်င္။ ပင္ပန္းေနျပီေလ။
မနက္က ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ႏွစ္ပြ
ေေတာင္ရိုက္ခ့ဲရတာလဲ ။ ပထမအုပ္စုပြဲမွာ ၂၁မွတ္ပြဲကို သံုးခ်ီဆက္တိုက္ရိုက္ရတာ။ ဒီလိုပြဲမ်ိဳး ၂ ပြဲ ။
ကံေကာင္းတာက ေနာက္ဆံုး တတိယလုပြဲကိုျဖင့္ ၃၁မွတ္ျဖင့္ ျဖတ္လိုက္လို႕သာ။
ကြ်န္ေတာ္လႈပ္ေတာင္မလႈပ္ခ်င္ေတာ့။ သို႕ေပမဲ့ ေအာင္ပြဲခံပြဲေတာ့ မတက္၍
မရ ။ ပထမဆံုး ပြဲရိုက္သည့္အေတြ႕
အၾကံဳေပမဲ့ တတိယ ရတာတင္
ေတာ္ေတာ္ေလးဟုတ္ေနျပီဟု သူတို႕ကလပ္တစ္ခုလံုးက ခ်ီးက်ဴးေျပာဆိုေတာ့
လည္း မျဖစ္မေနတက္ရမည္ဟုဆံုး
ျဖတ္လိုက္ရသည္ပင္ ။ တကယ္ဆို
ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကို အားနာေနတာ။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႕သာ မဟုတ္ရင္ ဒီတစ္ခါ
လည္း သူ ေရႊရမွာ။
သူတို႕ပို႕ထားေသာ လိပ္စာရွိရာ လမ္းထဲခ်ိဳးအေကြ႕မွာတင္ ဖုန္းဝင္လာသည္။
"Cas ေရာက္ေတာ့မလား။
လမ္းေတြ႕လား။ ကိုယ္လာေခၚရမလား"
"ရတယ္။ အန္ကယ္ရန္လိုက္ပို႕တာ" ဟု ေျပာျပီးမွ တကယ့္ကလပ္ေရွ႕
ေရာက္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မဝင္ရဲ။
ကလပ္ေတြဘာေတြနား သီေတာင္မသီဘူးေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို အန္ကယ္ရန္က စိုးရိမ္စြာျဖင့္လွမ္းၾကည့္သည္။ ကားထဲမွ မထြက္ဘဲ ကလပ္ဆိုင္းဘုတ္ကိုသာ
ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေနာက္ၾကည့္မွန္မွ တစ္ဆင့္ၾကည့္ျပီး
"Cas သူငယ္ခ်င္းကို လာထြက္ေခၚခိုင္း
ခ်င္ခိုင္းပါလား" ဟူ၍ေတာ့ အားေပးရွာသည္။
သူလည္း ရစ္ခ်ယ္၏ "အန္ကယ္ရန္က လိုက္ျပီးသူ႕ေဝယ်ာဝစၥေတြလိုက္လုပ္ေပးမေနဘူး။ အန္ကယ္ရန္အစအဆံုး အဲ့လိုတစ္သက္လံုး လိုုက္လုပ္ေပးနိုင္တယ္ပဲထား။ အန္ကယ္ရန္ေသသြားရင္ သူ႕
ဘယ္သူလုပ္ေပးမွာလဲ" ဟူေသာ
အေျပာၾကမ္းၾကမ္းေနာက္ အန္ကယ္ရန္လည္း အကုန္ဝင္မပါရဲေတာ့။
ရစ္ခ်ယ္ဆိုသည္မွာလည္း အဘြားဆံုးျပီးတည္းက တစ္အိမ္လံုးအာဏာကို သူအကုန္လက္ဝါးၾကီးအုပ္ခ်လိုက္တာပင္။
