အပို္င္း ၈
မနက္က မစ္ရွယ္၏ေက်ာင္းကိစၥျပီးသည္ႏွင့္ အလုပ္ကိုတန္းသြားရသည္။ ပံုမွန္အိမ္ျပန္ခ်ိန္အတိုင္း
အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ သမီးအခန္းရွိရာသို႕သာေျပးတက္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတ္ာလုပ္ေနသည့္
ကိစၥမ်ားကို မစ္ရွယ္သည္ ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းဘာဆိုဘာမွွ်မေျပာခဲ့ရွာ။ အခုလည္း ကြ်န္ေတာ့္ျမင္ေတာ့
Lego ေလးေတြဆက္ေနရွာမွ လွည့္ျပံဳးျပရွာသည္။ သူေနသားက်လ်က္ေပ်ာ္ေနျပီျဖစ္ေသာေက်ာင္းကိုမွ
ထုတ္ရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္လူကိုပင္ မစ္ရွယ္သည္ျပံဳးျပံဳးေလးၾကိဳဆုိနိုင္သည္။ ဘယ္သူနဲ႕တူလို႕မ်ား
ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ထိသည္းခံနိုင္ရသည္လဲေလ။ တစ္ခါတေလ အစ္မျမကိုလည္းေက်းဇူးတင္မိ
သည္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ေနခ်ိန္ထက္ အစ္မျမနဲ႕ ေနရခ်ိန္ပိုမ်ားေနေသာမစ္ရွယ္သည္ ထိုမွ်ထိ အရြယ္နဲ႕
မလိုက္ေအာင္ နားလည္ေပးတတ္ေနသည္မွာ အစ္မျမ၏ ဆိုဆံုးမမႈမ်ားေၾကာင့္လည္းပါမည္။
"ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ သမီး"
"ေက်ာင္းအသစ္ေျပာင္းရင္ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြကိုလက္ေဆာင္ေပးမလို႕"
ကြ်န္ေတာ္ဘုရားတမိေတာ့၏။ သူအၾကိဳက္ဆံုးေသာ Lego အရုပ္ေသးေသးေလးေတြကို ေသခ်ာထုတ္ႏုတ္
ေရြးခ်ယ္ေနသည္တဲ့လား။ ေက်ာင္းကိုဖုန္းဆက္တဲ့ ညေနတုန္းကေတာင္ မ်က္ရည္ေတြဝဲျပီး ေၾကာက္
သလိုေလးျဖစ္ေနတဲ့ သမီးသည္ တစ္မနက္တည္းနဲ႕ ေက်ာင္းေျပာင္းမည့္ကိစၥကို လက္ခံနိုင္
သြားသည္ဆိုတာ...
"Casက... ။ Casကို စိတ္မဆိုးဘူးလား မစ္ရွယ္"
အရုပ္မ်ားကိုစီရင္းမွ ေခါင္းခါျပသည္။
"Casက သမီးအတြက္လုပ္တာမို႕..."
"I see Cas"
"တကယ္အဆင္ေျပရဲ႕လား" လို႕ထပ္ေမးခ်င္ေသာ္လည္း မေမးျဖစ္ေတာ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆိုသလို
