အပိုင္း ၁၂
ကြ်န္ေတာ္တို႕တကယ္ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။
ေလးဘက္ေလးလံရွိေနေသာပြဲၾကည့္
စင္တြင္ ပရိတ္သတ္အင္အားကလည္း
မနည္း။ ပြဲမစခင္တည္းကေထာပနာျပဳအားေပးေနေသာ Cheer team ၏
သီခ်င္းသံႏွင့္ ကသံ၊ ခုန္သံေတြကို အ
ဝတ္လဲခန္းတြင္းမွ ၾကားနာေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ကလပ္ဝင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းမွ ျဖစ္ၾကသလို နည္းျပကိုယ္တိုင္ကပါ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့၍ ခုကဲ့သို႕ က
လပ္ပြဲေတြမွာလည္း ေက်ာင္းမွ
Cheer team ကိုယ္တိုင္လာ
ေရာက္အားေပးေနျခင္း။ ေက်ာင္းတုန္းကေတာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႕ မေျပာ
ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ တည္ရွိျခင္းကိုေတာင္ မသိခဲ့တ့ဲ Cheer team leader သည္
"ယူ႕ကို အားေပးေနမယ္ေနာ္" ဟူ၍ အထာၾကီးနဲ႕ လာေျပာသြားတာ။
ေယာက်ာ္းေလးေတြ ဘာလို႕ အားကစားသမားျဖစ္ခ်င္လည္း ခုမွ နည္းနည္း
သေဘာေပါက္သြားရသည္။
ပထမဆံုး ေက်ာင္းမွနာမည္ၾကီးမိန္းမ
လွေလး၏ အေရးစိုက္ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို မခံရဖူးသူ ပီပီေယာင္ေတာင္ေပါင္
ေတာင္နဲ႕ပင္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ျပလိုက္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပီး
သေဘာတက်ရယ္သည္။
ေလာ့ကာကို မွီျပီး ရိသဲ့သဲ့ပံုစံျဖင့္ ၾကည့္လ်က္ ပခံုးသားေတြ တသိမ့္သိမ့္
လႈပ္ခတ္လ်က္ ရယ္ေနေသးေသာ
ေတာင္ေပၚသားကို ဘုရႈိးတစ္ခ်က္ရႈိးမိ
သည္။ သင္းက နည္းနည္းေလး အေရာ
ဝင္တာႏွင့္...လူကိုေျပာင္ခ်င္ေလွာင္ခ်င္တဲ့ထိ ကမ္းတက္လာတာလား။
စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ေနေသာ ဖိနပ္ၾကိဳးကိုသာ ျပန္ခ်ည္ဖို႕ ေခါင္းငံု႕လိုက္တာပဲ
ေကာင္းေရာ့မည္။
"ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ေနခဲ့ရတာ သိသာလိုက္တာ"
ထိုင္ေနေသာ ခံုတန္းေရွ႕ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္က ဖိနပ္ၾကိဳးအစံုကို သူ႕
လက္ထဲသို႕ လႊဲေျပာင္းယူရင္းအငိုက္မိကာ ေၾကာင္အေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဒီလူ ဘယ္လိုေတြလာလုပ္ေနတာလဲ
