Harry Styles azılı bir suçlu olarak kabul edilmektedir. Fakat polisten kaçmayı başarıp masum birinin evine sığınınca işler ummadığı şekilde gelişir.
Harry,25
Louis,20
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Louis'yi gasp etmemden bu yana dört hafta, ilk öpücüğümüzün üzerinden ise bir hafta geçmişti. Bu süre zarfında sahiden de dediğim gibi Louis'yi bekliyor, onun hazır olması için elimden geleni yapıyordum. O istemeden ona dokunmazdım. Bunu, asla yapmazdım.
Fakat bazen Louis'yi öylesine sarmalamak ve öpmek istiyordum ki, Louis'nin, tüm bunları hareketlerim sayesinde anladığını ama hazır olmadığı için çekindiğini fark edebiliyordum. Ve o kızarıp alt dudağını kiraz rengine bürüyene dek ısırdığında, içimdeki sarmalama ve öpme hissine sahip çıkma potansiyelim daha da zorlaşıyordu.
"Bugün küçük bir misafirimiz var."
Ondan hiç çekinmediğim için Louis'nin önünde üzerimi değiştirirken, Louis, yattığı yastıktan başını kaldırıp anlamadan bana baktı. Böylesine sevimli ve güzel görünürken ona karşı bir şey hissetmek benim açımdan pek normal değildi.
Bilirsiniz. Varolduğum müddetçe kalbime uğramamıştı bu tür hisler. Yabancısı olduğum sıcak hisleri misafir etmekten memnun olduğumu inkâr edemezdim. Eğer bir gün Louis de bana karşılık verirse, tüm bu duyguların artık kalıcı olmasını isteyecek kadar emindim.
Evet, suçlunun tekiydim, fakat yaptığım ufak tefek hiçbir iyilik Louis'nin şefkati ve ruhu kadar masum gelmiyordu bana. Beni ona çeken asıl etken de buydu. O, ben değildi. Benim gibi, çevremde olan hiç kimse gibi değildi. Louis'nin Louis oluşunu seviyordum.
Biliyordum ki, Louis, günahla dolup katrana dönüşmüş kalbimi pişman hissettirmeyen tek varlıktı.
"Misafir mi?" dedi uykulu, ince sesiyle.
"Dimitri'nin kızı geliyor. Henüz sekiz yaşında."
"Yani bu eve mi?" Sonradan, anlamsızca kaşlarını çattı. "Ama... Ama neden?"
"Babasını görmek istediği için olabilir."
Alayıma karşılık vermeyip yatakta doğruldu. Saçları bir kirpi gibi dikenli ve dağınık haldeydi. Bu görüntüyü gece gündüz izleyebileceğimi biliyordum, sadece şimdilik, dudaklarımdaki yamuk gülüşle tadını çıkarmaya çalıştım.
"Suçlularla dolu bir eve sekiz yaşındaki bir çocuğun gelmesi pek de normal karşılayabileceğim bir durum değil."
Louis aklına takılmış bir sürü soruyla kalmış gibi görünürken, yatağın içinde, yorganın arasında tamamen dayanılmaz görünüyordu. Fakat ben, aklındaki sorulara cevap vermem gerektiğini hissettiğim için, daha fazla bu güzelliğe bakacak kalbi kendimde bulamayıp, aynaya dönerek saçlarıma şekil vermeye başladım.
"Hepimizin dışarıda sıradan bir hayatı var. Bir kısmımızın yani. Dikkat çekmemek için işte çalışıyoruz genelde. Mesela Dimitri, bir lisede fen öğretmeni."
Louis'nin donakaldığını görebiliyordum.
"Pek etik gelmeyebilir, fakat dikkat çekmememiz adına bizde işler böyle yürüyor. Merak etme, önümüze geleni zor durumda bırakacak tipler değiliz." Ona döndüğümde, suratındaki ifadeyi daha da dehşete düşürdüm. "Bir kısmımız zor durumda bırakmayız tabi."
