Runaway | Larry ✔

Family Show

Ölümle yaşam arasında ince bir çizgi olurdu ve eğer yaşamın kıyısında, ölüme en yakın yerdeysen işler kırmızı alarma geçiyor demekti.

Flair'in babası Dimitri'nin vurulduğu haberi suçlularla dolu eve ulaştığında evde endişe duyup onu ziyaret etmek isteyen tek kişi Louis'ydi. Harry ona her ne kadar bunun beklendik bir durum olduğunu söylemeye çalışsa da, Louis asıl bunun korkunç olduğundan yakınıyordu.

Louis rahat etsin diye şimdi onu, Dimitri'nin tutulduğu yere götürüyordu. Küçük parmakları emniyet kemerini sıkıyor, gözleri endişeyle sokak lambalarında geziniyor ve rahatsız soluklar alıp veriyordu.

Onun merhametine yeniden şahit olmak tüm odağını yitirmesine sebebiyet verirken yola odaklanmak epey güçtü fakat Mathilda haberi vermişti, durumu çok da kötü değildi. Merhametli olmak gerçekten her şeye rağmen endişe duymak mıydı? Neden o ve arkadaşları rahatlasa da Louis hiç tanımadığı biri için bu denli endişe duyuyordu?

Tüm bu soruları sorması saçmalıktı. Zira bir suçluya bile merhamet göstermiş bu mükemmel varlığın sevgisini hak edecek ne yaptım diye sorguluyor olmalıydı. Sorguluyordu da.

Doktorun evine gelip bahçeye park ettiğinde, eli onun dizini kavramış destek olurcasına sıkıyordu. Louis gözlerini ona çevirdi. Mavi halkalar ıslak ve endişe doluydu.

"O iyi olacak, Louis. Emin ol buraya gelememize gerek olmadığını anlayacaksın."

Louis buruk bir tebessümle başını salladı. "Harry... Mathilda'nın anlattıklarıyla yetinmiş olabilirsin fakat yanına gidip onlara destek olmak ne kadar farklı bir şey, hiç düşündün mü? Hem Mathilda'nın da iyi olduğunu düşünmüyorum. Dimitri'yi ne kadar çok sevdiğini biliyoruz."

Genç adam iç geçirdi. Bazen ciddi anlamda düşüncesiz olduğunu düşünüyordu. Özellikle Louis'yle durduğu her an içindeki o şefkatin eksikliğini daha da hisseder oluyordu. Onun baktığı yönden pek, hatta hiç bakmazdı.

"Tamam, hadi."

Birlikte doktorun evine geçtiler. Azılı bir suçlu takımında olmak, onlar kadar illegal bir doktora mutlaka sahip olmalarını gerektiriyordu. Silahlı vukuatların sonucundan polise bulaşmadan ancak bu şekilde sıyrılabiliyorlardı.

Hizmetli kadın onları evin alt katına doğru indirdiğinde, Louis bu ürkütücü koridordan tırsıp Harry'ye sığınmıştı iyice. Sonunda alt kata vardıklarında Mathilda'nın kısık sesli hıçkırıkları duyulmaya başlanmıştı bile. Harry'nin kolu altından sıyrılıp ona doğru ilerledi. Mathilda onu fark eder etmez, sanki bu ânı bekliyormuş gibi ona doğru koşarak sıkıca sarıldı.

"Şş..."

"Louis... Louis çok kötü hissediyorum. Gözlerimin önünde- g-gözlerimin önünde..."

Hıçkırıklara gömüldüğünde Louis daha da sıkı sarıldı ona. Fakat ne yaparsa yapsın, ne derse desin sevdiği kişinin gözleri önünde yıkılışını görmüş birini tam anlamıyla sakinleştiremezdi.

"Şimdi nasıl?" Dedi ondan ayrılıp kenardaki sandalyeye otururken.

"Doktor h-hayati tehlikesinin olmadığını söyledi." Burnunu çekip ihtiyaçla Louis'nin ellerini sıktı. O anlar aklına daha çok doluşur gibi duraksayıp sessizce ağlamaya devam ediyordu. "Hepsi benim yüzümden," diye fısıldadı. "Eğer ona aşık olmasaydım, e-eğer bana aşık olmasına izin vermeseydim..." Elleriyle yüzünü kapattığında, Louis bileklerinden çekip yüzünü açığa çıkardı.

"Neler diyorsun Mathilda? Bu senin suçun değildi, ona zarar veren sen değilsin."

"Sky... Takıntılı sapığın teki. Önceden onunlaydım ama sürekli, hiç usanmadam bana acı çektirirdi. Yaşadığım şiddetin haddi hesabı yoktu. Dayanamayıp ayrılmıştım ve hayatımda asla görmediğim kibarlığı Dimmy'de bulmuştum. Onu öldürmekle tehdit ediyordu. Ne kadar dikkatli olması gerektiğini ve birlikte olmamamız gerektiğini söylesem de ciddiye almamıştı hiçbir zaman." Yaşlı gözlerini boşluğa dikip gülümsedi. "Beni o kadar çok seviyor ki bırakmamak için her şeyi yapıyor. Bunu hak etmediğimi söylemeye çalışsam da bana bu dünyadaki tek değerlisi gibi hissettiriyor..." Gözlerini, artık ıslak mavi gözlerini saklayamayan Louis'ye çevirdi. "Beni kimse bu kadar sevmemişti Louis. Ben sevginin, ailenin ne demek olduğunu o ve Flair'le öğrendim. Ve şimdi gözlerimin önünde vurulunca..."