Live... For me

#17#

Pomimo starań

______________________

Jest jeszcze ten sam dzień, a ja nadal nie mogę się wyzbyć tego dziwnego uczucia, które pojawiło się po słowach mojej młodszej siostry. Zawsze traktuje mnie jak gówno, wyzywa mnie, nie szanuje i czepia się o wszystko co robię, nawet gdy chcę tylko pomóc.

Jedynie czasami się dogadujemy i jeżeli potem się nie kłócimy o byle drobnostkę, to ona mówi coś, co mnie rani. Od zawsze starałem się jej zaimponować, chyba tak jak każdy starszy z rodzeństwa chce być, chociaż w najmniejszym stopniu podziwiany przez młodsze rodzeństwo. Cóż ja tego nigdy nie miałem. Kiedy pomagam jej z lekcjami z matmy lub angielskiego, to za moment twierdzi, że wie niby lepiej ode mnie i to ja jestem w błędzie. Potem mnie wyzywa i każe sobie nie pomagać. Kiedy zaczyna mówić o czymś o czym za wiele nie wie, to ja jej wyjaśniam na czym to polega, a wtedy wrzeszczy, że mam przestać się ciągle wymądrzać.

Ona uważa, że jest tą gorszą kiedy mama mówi o tym, jak moja wychowawczyni chwaliła mnie na zebraniu rodziców. To nie moja wina, że potrafię się dobrze zachowywać. Ale Natalia jest w błędzie, to nie ona jest tą najgorszą. To nie ona ma wszystkiego najmniej z rodzeństwa, to nie ona zawsze ma najgorszy telefon, to nie ona nigdy nie miała własnego komputera. Więc staram zwrócić na siebie ich uwagę rysując, malując i pisząc wiersze i opowiadania.

Ale zawsze słyszę, że jestem głupi, mimo że się wymądrzam. Że jestem dziwny, jednak kiedy czegoś chcą na przykład porady w czymś, to zawsze proszą o to mnie. Zatem to ani ona, ani Patryk nie są najgorsi z rodzeństwa... Tylko ja. I chociaż nie wiem, czy to robią w żartach lub myślą tak naprawdę, ale każde słowa ich negatywnej krytyki na mój temat coraz głębiej wbijają nóż w moje serce, który był tam od moich lat dziecięcych. Od zawsze czułem, że nie pasuję tutaj, do tego miejsca, tych ludzi i... Tej rodziny. Muszę się wynieść, jak najdalej.