21 მარტი, 2018 წელი.
საღამო იყო, თანაც მშვიდი. იმ სიმშვიდეს იქა-იქ ავტომობილების და ქუჩაში მოძრავი ხალხის ფეხის ხმა არღვევდა. ცა ჯერ კიდევ ლურჯი იყო, მაგრამ სულ ცოტაც და მალე გადაეფინებოდა შავი ფერი, ციმციმებით მოჭედილი.
ჯონგუკი საძინებელში იყო და საწოლზე უდარდელად იწვა, თან ერთ წერტილში იცქირებოდა.
მის სახეზე დიდი ბედნიერება გამოიხატება. და რას უნდა მივაწეროთ ეს? რა თქმა უნდა გუშინდელ ღამეს, რომელიც თეჰიონთან ერთად, საყვარელ ადგილას გაატარა. მისთვის ეს საუბარი მეტად საინტერესო და სასიამოვნო გამოდგა.
უეცრად საწოლიდან წამოდგა, თმა გაისწორა, ფანჯარაში გაიხედა და შემდეგ მაჯაზე დაკოფსებულ საათი შეამოწმა.
- წასვლის დროა. - თქვა და წამშივე კარადის წინ გაჩნდა. გარდერობი გამოაღო და თან პარალელურად მარჯვენა ხელის საჩვენებელ თითი საფეთქელზე მოითავსა, ფიქრის ნიშნად. ტუჩებს წინ გამოაგდი და მის მიერ გამოგონილ მელოდიის ღიღინს შეუდგა.
ეს იდიეალი დედამისის სუსტმა ხმამ დაურღვია.
- ჯონგუკ.
- აქ ვარ დედა! - თავ კარადიდან გამოსწია და რაც შეეძლო ბოლო ხმაზე უპასუხა დედას.
YOU ARE READING
EVERYTHING starts from ART
Fanfiction"ვაღიარებ, არვიცი რატომ, მაგრამ ვარსკვლავების დანახვა ყოველთვის ოცნების გუნებაზე მაყენებს''.
