E fshehta e nje misteri. ✔

Averio.

    Papritur,perpara nesh u materializua trupi dhe fytyra e nje personi shtatshkurter.Kureshtare,u avitem prane tij.Kur drita e forte u zbeh dhe ia la vendin pikave te shiut,ne pame nje djalosh rreth te 14-ve,me floke ngjyre cokollate dhe sy te zinj si korbi.Fytyra e zbehte bardhoshe i shndriste.

   Jo nga rrezet e diellit,por nga pikat e shiut.

-Si quhesh ti?-e pyeti Connori kureshtar.

-Ok,erdhi casti per tu prenzatuar.Une jam Averio,por ju me therrisni si te doni,dac Erio,dac Rio ose thjesht Av.Si te doni se problemi im nuk eshte emri.Besoj se ka ardhur casti t'ju them se une do t'ju ndihmoj.E di,nuk ju ngjall besim se jam me i vogel se ju,por ju premtoj se do te jete mjaftueshem mire.Atehere...po mi thoni edhe ju emrat?-foli djali me emrin Averio.

  U prenzatuam te gjithe me buzen ne gaz.

   Edhe une u prenzatova,por ne heshtje.E di,Averio me degjoi.Degjoi melodine e fjaleve te heshtjes.Degjoi zhurmen mbytese te kepuceve te mia kur shtypen gjethet e rena.Degjoi,por as nuk ndjeu e as nuk pa.

   Nata ishte me te vertete e ftohte.Edhe pse po zbardhej,prape per mua nate mbetej.Nate e ftohte.

  Per mua,do te ishte me e bukur fjalia "Nate e akullt".

   Yjet shkelqenin si diamante te vegjel ne qiellin e Dhjetorit.Cdo gje ishte mbuluar nga erresira dhe nga ai dreq shiu.Vetem hena falte pakez ndricim per mua e grupin tim.

-Atehere...ke ndonje mendim se cfare duhet te bejme tani?-e pyeti profesori Averion.

-Sigurisht qe kam.Duhet te hipim ne kete makine e te ndalojme ne breg te detit.Aty,na pret nje aventure e re me dallge gjigande.-Zeri i Averios ishte autoritar dhe fytyra serioze.

  Arsyeja pse me pelqeu ai djale ishte sjellja burrerore qe shfaqte.Prandaj,edhe me hyri ne zemer.

-Ne kete makine?-pyeti Nathaly.

-Po,pse mos sheh ndonje makine tjeter?-ia ktheu me pak bezdi shoku i ri i vogel.

    Hipem te gjithe ne makine.Thomasi,Lucy,Levi dhe Nathaly u ulen perpara,bashke me profesorin qe ngiste makinen,kurse une,im vella dhe Averio u ulem pas,ne hapesiren boshe si kamion te makines.

   E di qe po mendoni ku u ula une.Por une nuk u ula,une qendrova pas Connorit.I sigurt qe djali as s'me shihte e as s'e ndjente pranine time.Se nje fakt i rendesishem qe po ju jap eshte:

Jam i padukshem.

   Ishte bukur te qendroje atje pas.Duke kundruar qiellin me yje,duke i lene pikat e shiut te te pikonin ne faqet e mbushura e ne floket e shpupuritur.Duke lene eren te te perplasej ne fytyrat e lodhura.Ishte kenaqesi te shikoje se si makina u dredhohej rrugeve me kthesa dhe se si hena na perndiqte kudo.

   Po gabohesh.S'ju perndiqte hena,ju perndiqja une.