E fshehta e nje misteri. ✔

U largova.

     Por edhe pse isha gati t'ia plasja se qares,nuk e leshova veten.Nuk i lashe ndenjat te me mposhtnin.Sepse nuk jam aq e dobet,jo.Mund te dukem sikur jam,por brenda...shume brenda...ne thellesi te zemres fsheh nje karakter te forte.Kush me njeh mire e di kete.Mendoja se ishte Rudi ai qe me njihte me mire,por jo...Jam gabuar.Jam gabuar rende duke menduar keshtu.Syte e mi u perballen me syte e perlotur te shokut te femijerise qe duke u rritur,kishte ulur veten dhe respektin ndaj miqve te tij.Ngrita krahun dhe nje shpulle e fuqishme trokiti ne faqen e tij nga ana ime.

    Nuk e prita aspak.Ishte shpulla me e dhimbshme qe kisha marre ndonjehere.Jo fizikisht,jo.Shpirterisht.Mendova se ajo vajze do te me linte nje shans per tu sqaruar,por nuk deshi te priste akoma.Mjaft me kishte duruar dhe i jap te drejte te me shaj sa te doje!Mbylla syte dhe lotet me dolen vete faqeve.Mbase nuk doja...por e bera.Egoja ime ishte zhdukur pa nam e nishan.Ishte zhdukur duke me bere te dobet shpirterisht.S'po e duroja dot as vete gabimin qe kisha bere.S'po e duroja dot as vete hakmarrjen qe doja te beja kunder atyre miqve te mrekullueshem.

-Kujton se do te me bejne pershtypje ata lote krokodili qe po nxjerr nga syte,Rudi?Kujton se do te me bejne pershtypje?Gabohesh.Tani asgje nuk me ben me pershtypje.E ke ulur veten aq shume sa s'po te shoh dot me sy!E ke ulur vetens hume,Rudi!E ke ulur veten shume!Rudi?Rudi po them une?Jo,po gabohem.S'e ke emrin Rudi ti,quhesh Diamanti.S'te pelqente te ma thoje emrin.Hah...te me thoje emrin?Po atehere si do te arrije deri ketu nese do te me tregoje kush ishe?Po tallem duke thene keto gjera,po tallem.Rudi...po si i harrove te gjitha ato gejra qe kemi bere per ty?I harrove valle?Vertet te kemi lenduar,vertet te kemi thyer shpresat e fundit qe kishe,por s'e mendoja kurre qe do te te kishim lenduar aq shume sa ti te doje te beje kete lloj hakmarrje ndaj nesh!Njeriu mund te gaboje shpesh here...pastaj,ne prej gabimeve mesojme,apo jo?Por c'ishte ky gabim?C'ishte ky gabim ne moshen 18-vjecare?C'ishte ky gabim?Apo nuk ishte gabim ky,ishte hakmarrje harrova.Po pse,Rudi?-Syte s'munden t'i mbanin me ata lote te mallkuar,qe me shkane faqeve e me bene te dobet.-Pse e bere kete?Pse arrite deri ne kete pike?A e kupton cfare ke bere?Ke zhdukur kujtimet te femijerise te shokeve tone,Nathalys,Averios,Thomasit.Ke zhdukur koherat e vjetra kur ishim me ta nga mendja e tyre.Cfare dreq magjie paske ti,Rudi?C'eshte kjo magji qe perdor ti?A mund te ma shpjegosh?Tani po e them me gojen hapur,me plot besim ne vetvete dhe me te gjithe zerin qe me ka mbetur...perpara te gjithe ketyre qe jane ketu,perpara Trevisit,mesuesit tend te basketbollit,perpara Levit dhe Lucys te vogel dhe perpara vellait tim qe ti NUK DI TA PERDORESH MAGJINE TENDE,RUDI!TI LUAN ME ATE!Perse,Rudi?Perse e bere kete gje?C'fitove?He pra,me thuaj...cfare fitove qe ta ndajme bashke ate qe fitove?Cfare dreqin fitove,Rudi?Asgje...nuk fitove asgje...Me shume humbe sesa fitove.Humbe besimin qe kisha formuar une tek ty,humbe dashurine dhe miresjelljen e miqve te tu...humbe,Rudi.Humbe.Aq shume sa e ule veten,aq edhe humbe.Hera e pare qe po te kthehem kaq rrepte...hera e pare qe po e ngrij zerin perpara nje njeriu te ndyre si ty...eshte hera e pare per mua te merrem me njerez te ulet....por po e bej.Po e bej sepse ti ke qene shoku im i femijerise,Rudi.Ke qene,po e perseris.Nuk do te jesh me.Nuk do te jesh me kurre,Rudi.Po e perseris perseri.Ti nuk do te jesh me shoku yne kurre me,Rudi!Kurre!Ajo shoqeri qe kishte zgjatur aq shume vite ne femijeri,tashme merr fund!Merr fund perfundimisht!Me degjove,Rudi?Merr fund perfundimisht!Mirupafshim!Nuk dua te te degjoj me asnje fjale prej teje!Ajo cfare une kam degjuar,qe tani e tutje do te jete vetem nje enderr e imja.Po largohem.Po largohem qe mos ta kujtoj me kete qe kam pare deri tani,Rudi.Po largohem qe mos ta di qe ka qene e vertete ky realitet.Po largohem me deshiren time...qe mos te kujtoj me asgje cfare kam bere ketu,Rudi.Mirupafshim,profesor Trevis!-iu afrova atij dhe i zgjata doren.-Mirupafshim dhe shpresoj qe te njihemi kur te kthehem!Faleminderit shume qe me ndihmove atehere kur kisha nevoje.Faleminderit shume.

-Victoria...jo...ku do te shkosh?A e kupton?Jemi ne fund te videolojes.Po fitojme,Victoria.-me tha profesori me lotet qe i rreshqisnin faqeve.

-Connor,vella.-iu afrova tim vellai.-Do te perpiqem te te mbaj mend.Do te perpiqem shume mos ta harroj fytyren tende.Te dua shume,vella.Do te shihemi perseri.-u perkula dhe e putha ne ball.

-Jo,moter...-Ai filloi te deneste.-Jo,te lutem mos ik!Nese iken ti,do te vij edhe une me ty.Le te ikim bashke.Te lutem,moter mos me ler vetem...moter...jo...moter....

-Lucy.-I hodha vajzes se vogel doren ne shpatull.-Ti je vajze shume e mire,a e di?Do te me pelqente te beja nje dore muhabet me ty kur te kthehesh.Me bej e para bisede,mire?

-Do te ikesh vertet ti,Victoria?Do te ikesh seriozisht?-Shoqes "iu leshuan krahet".

-Levi,shoku.-qesha lehte teksa i thashe ashtu.-Je vertet nje shok i mire.Me fal qe te bertita pak me pare,ti kishe te drejte.Rudi eshte e shkuar.Me fal shume qe nuk te degjova.Me fal.A po me fal,Levi?A po me fal?

-Jo,Victoria...mos ik!Victoria,po te pergjerohem...mos u largo tani!-deshi te me ndalonte shoku.

-Shpresoj shume ne nje vend te zemres tuaj te kete vend edhe per mua,miqte e mi!Le te jete edhe nje cep i vogel dhe i erret...vetem nje pjese e vogel e zemres tuaj te jete e mbushur me emrin tim Victoria.Shpresoj qe te ma plotesoni kete deshire te fundit.Nuk kerkova shume,apo jo?Jeni te gjithe shume te mire,miqte e mi...profesori,Levi,Lucy,vellai...faleminderit shume qe me mbeshtetet ne kete videoloje.Faleminderit shume,miqte e mi.Do te shihemi perseri!

     Nxorra shkopin magjik dhe shtypa butonin e fundit.Nje mur i madh i tejdukshem u pengoi atyre te kalonin me tej.Ktheva shkopin nga vetja dhe u hodha nje veshtrim te fundit atyre qe doja me shume.Syte me shkuan padashur edhe tek Rudi.Djali dukej i humbur...kushedi se cfare po mendonte!

    Mbylla syte dhe e shkrepa butonin e fundit perseri.Disa shkarkesa elekrike me drodhen te gjithe trupin.Nuk ndieva dhimbje,nuk ndieva asgje...thjesht pashe qe trupi im po behej i tejdukshem.

   Bera dy hapa perpara dhe mbeshteta duart ne murin e tejdukshem.Jo,nuk mund ta shihja dot ate skene prekese.Nuk mundesha.Kisah ngrire ne vend.Victoria po largohej vertet.Shoqja ime,qe ishte aq afer fitores zgjodhi humbjen...prej meje.Prej nje egoisti si puna ime.Nuk e perballoja dot ate te vertete te hidhur.Nuk mundesha.

-Victoria,jo!Te lutem!-Zerat e Connorit,e Lucyt,e Trevisit dhe te Levit nuk ishin asgje.

    Ajo vajze u kthente pergjigje me nje buzeqeshje te hidhur ne fytyre.Po behej e tejdukshme.Po largohej ne realitet.Po largohej ne boten e vertete,larg kesaj videoloje magjike.

    Dy minuta perpara se trupi te me behej plotesisht i padukshem,degjova zerin e Rudit...zerin e Diamantit te me hynte drejt e ne vesh...degjova zerin e atij njeriu qe me mbeshteti aq shume ne femijeri dhe te atij njeriu qe me detyroi ta beja kete gje:

-Te lutem,me fal!

    Po,e thirra.E thirra sepse nuk munda ta perballoja dot.Po pse isha kaq budalla?A do i pergjigjej ajo valle nje thirrjeje si kjo?Zeri im per te kishte humbur ne mes te shkretetires.Por ajo vajze aq e dashur me ktheu ate gje qe kisha me shume nevoje ne ato momente...nje buzeqeshje te sinqerte.Se pastaj,u zhduk plotesisht.Ne ate keshtjelle te mallkuar.Ne te dale te diellit.Ne mes te miqve te saj dhe krijesave te mia magjike.