How To Make A Serial Killer

|o1 : The offer she couldn't refuse |

----- CHAPTER o1 -----

"This is Wren and you're listening to The Bloody Hours Podcast. Just a short life update: your girl just moved to the beautiful city of Valesca, and wow oh wow, I don't even know how to get to my new university. While I'm still struggling to figure things out, rest assured that my podcasts will continue without derail, so just sit back and expect more true tales of crime every Friday night. Anyhow, let's get to this week's true crime case . . . The Cabading Family Massacre."

I turned off my recorder and slid down my headphones. Pushing myself away from my desktop microphone, I heaved a great sigh of relief.

Finally! Natapos ko rin ang buong linya nang walang aberya. Hindi ako nabulol at wala ring panirang busina ng sasakyan o tilaok ng mga manok ni Tito.

I glanced at my wrist watch and grimaced at the time, realizing it's already 4 in the morning. Inabot na ako ng umaga kakaulit ng pagre-record dahil sa ingay ng paligid. Naturingang probinsya ang lungsod ng Valesca, pero maingay pa rin ang paligid. Hindi naman ganito rito noong bata pa ako.

Pagkatapos kong ma-save ang recording ko ay naligo na agad ako at nag-ayos. Tamang suot lang ng itim na pullover at leggings, samahan na rin ng bonet dahil sa lamig ng paligid. May fogs pa nga akong natatanaw sa labas mula sa bintana ng kuwarto ko. Bago lumabas ng kuwarto, agad kong kinuha ang headphones ko at sinabit ito sa batok ko.

Pagbaba, dumiretso ako sa kusina upang timplahan ng kape ang Tito Maynard ko, pero laking gulat ko nang maabutan ko siyang nagluluto na ng agahan namin. Gusto ko siyang pagalitan at ipagpilitang ako na ang magluluto, but I promised him that I wouldn't treat him differently now that he's been diagnosed with colon cancer.

"Good Morning, Tits!" I greeted him with my usual playful banter.

"Good Morning, Wren." He chuckled while shaking his head. "How's sleep?"

"Okay lang, nagising pa naman ako." I shrugged and sat on the dining chair. My eyes turned into glimmering hearts at the sight of pancakes with hot choco on the side.

"Nagising? Eh parang wala ka namang tulog, eh," aniya sabay patay ng kalan. Lumapit siya sa akin at inilapag ang isang plato ng tapa. "Dinig ang boses mo sa buong bahay, minumura mo pa ang mga manok ko."

I couldn't help but sigh. Guilty as fucking charged.

"Hirap lang akong mag-adjust, wala kasi kaming manok doon sa Manila, but no worries Tito, magiging friends din kami ng mga pinsan ko," biro ko na lang. Ayoko nang dagdagan pa ang problema ni Tito dahil sa podcast ko.

"Sayang, kung hindi ko lang talaga binenta noon ang bahay ninyo, magagamit mo pa sana ang radio room ng papa mo." Tito sat right in front of me, eyes filled with so much guilt and sadness.

"If I was in your position, ibebenta ko rin 'yon. Times were tough. You did what you had to do to pay for Papa's medical expenses," giit ko agad.

Tito Maynard has nothing to regret and be sorry for. Inilaan na niya ang buong buhay niya sa pag-aalaga kay Papa, ni hindi na siya nakapag-asawa. Sa sobrang dami niyang isinakripisyo para sa pamilya namin, bibigwasan ko ang kung sino mang pupuna sa kahit isa man sa naging desisyon niya.

"Hindi rin naman kasi ako gaya ni Papa, ibang level siya. He was a Radio Journalist while I only run an online Podcast. That was his bread and butter, while mine is just out of hobby, sinuwerte lang na may sponsorships," paliwanag ko pa. "Nga pala, Tito, alis na ba tayo agad ngayon papunta sa shop?"