အဝါမှိုင်းမှိုင်း​ရောင်​လိပ်​ပြာငယ်​( အဝါမွိုင္းမွိုင္းေရာင္ လိပ္ျပာငယ္)

၁၅

Unicode

တံခါးချပ်​၏ တစ်​ဘက်​ခြမ်းမှာ ရှိ​နေသည့်အရာက မြင်​မိသူတိုင်း​ ရှောင်​လွှဲသွားချင်​စရာကောင်း​နေသည့် ​​လူ​သေထည့်​သည့် ခေါင်းတလားကြီး နှစ်​လုံးပင် ။

ခေါင်း​တလားတွေက ထိုမျှလောက်​ကြောက်​စရာ​ကောင်းသည်ဟု ဒီပါ တစ်​ခါမှ မထင်ခဲ့ပေ။ မကြာခဏ မြင်ဖူးနေကျဖြစ်ပြီး ဒီပါ့ အဘိုးဆုံးတုန်းကဆို အနားမှာ ညအိပ်တောင် စောင့်ခဲ့ဖူး၏ ။

အခုအချိန်မှာ ဒီပါမြင်နေရသည့် ခေါင်းတလားတွေဟာ ဟိုအရင် ဒီပါ ကြုံကြိုက်လို့ မြင်ဖူးခဲ့သည့် ခေါင်းတလားများနှင့်မတူ ။
အရောင်မှာ မဟူရာ​ရောင်​တောက်​နေသည် ။ ပန်းပုံ ကနုတ်​တွေနှင့်ပင် လှလှပပ ပုံ​ဖော်​ထားသေး၏ ။ သို့သော် ခေါင်းတလားနှစ်ခုဟာ ယှဉ်​ရက်​ရှိ​နေပြီး ပြောင်လက်နေတာကြောင့်ပင် သွေးပျက်စရာကောင်းလှ၏ ။

ဒီပါ့​ခြေတစ်​လှမ်း​ပင် နောက်ပြန်ဆုတ်မိသွား၏။ သို့သော် ​ရှေ့တိုးဖို့ရာ တွန်းအားပေးနေသည့် တစ်စုံတစ်ခုဟာ ရှိနေခဲ့ပြန်၏ ။

ငယ်​ ။
ဒီအချိန်မှာ ဒီပါ လှည့်​ပြေးသွားလိုက်​ပါက ငယ့်​ကို ထပ်မတွေ့ရတော့တာမျိုးလည်း ဖြစ်နိုင်သည် ။ ထိုအရာထက် ငယ်ဟာ ခြောက်ခြားဖွယ် ထိုပန်းချီကားထဲက ဘယ်တော့မှ ထွက်မလာရတော့တာမျိုးလည်း ဖြစ်နိုင်ကြောင်း တွေးမိလိုက်သောအခါ အသက်​ဝဝရှူပြီး ရှေ့ကို​ခြေတစ်​လှမ်း ထပ်တိုးလိုက်​ပြန်သည်​။

ဝူး ... ဝူး .... ဝူး ....... .............

​အပြင်​မှာ မုန်​တိုင်းကျ​နေသည့် အချိန်မှာပင် ဘာသံမှ မကြားရပဲ ဘယ်​က မသိသည့် ဆွဲဆွဲငင်​ငင်​ခွေးအူသံကြီး​ကို ကြားလိုက်ရပြန်တာကြောင့်​ ခြေလှမ်း​တွေက ကြောက်လန့်တကြားရပ်​သွားမိပြန်​သည်​။ ​အေးစက်​စက်​အ​ငွေ့အသက်​တွေကြားမှာ ​ဇော​ချွေး​များပင် ပျံလာ၏။

ဒီ​နေရာက​နေပဲ​ နောက်​ပြန်ဆုတ်​လိုက်​ရမလားဟု ကြောက်လန့်နေသော အသိစိတ်က တွေးမိသေးပေမဲ့ ပန်းချီကားထဲက တုန်​လှုပ်​ပြီး အားအင်​မဲ့​နေသည့် ငယ့်​ပုံရိပ်​လေးက အာရုံထဲ ထပ်​ပြီး​ပေါ်လာ​နေပြန်​သည်​။