Aşk-ı Harekat

11- Seviyorum-

Medya= son sahne (temsili)

Gözlerimi açtığımda koluma bir serum bağlanmıştı. Gözlerimi bulanık gördüğüm etrafta gezdirdim. Elimi tutan biri vardı. Bir sandalyeye oturmuş ve yatağımın yanında uyuya kalmıştı. "Kerem?" dedim. Onun Kerem olmasını çok istemiştim. "Esra" bu abimin sesiydi. O kadar heyecanlıydı ki ses tonu. Kaç gündür burada yatıyordum acaba. "Abi" dedim, yine ağlamaya başlamıştım. "Söyle Esra'm" dedi, her zamankinden farklıydı, temkinliydi abim. Her an bir şey olacakmış gibi bakıyordu bana. Ona gözlerimden bahsetmedim. Bilmese daha iyi olurdu belki de. "Kerem o iyi mi?" bu soruya bir cevap vereceğini zannetmiyordum. Araz'ın sözleri beynimde yankılanıp duruyordu. Ama yine de Araz'a inanmak istemiyordum. O ölmüş olamazdı.

Abim saçlarımı okşadı, beni teselli etmeye çalışıyormuş gibiydi. "Binbaşı hakkında henüz hiçbir şey bilmiyoruz kardeşim" dedi. İçimde ki ufacık ümit parçası da bedenimi terk etti ve gözlerimi kapattım. "Uyumak istiyorum" dedim ve içimden tamamladım bu hayattan soyutlanmak.

- 2 gün önce -

Nasthya içinden binbir türlü ihtimali hesap etti. Araz'a giderse olacakları hesapladı, Araz onun ülkesine ulaşmasına aracı olabilir böylece ailesini bulabilirdi. Ama eğer Araz başarılı olamazsa o zaman hayatı hapishanelerde geçebilirdi. En iyisinin çift oynamak olduğuna karar verdi ve silahı eline aldı. "Durun kimse bir yere gitmiyor" dedi sertçe. Ensar kucağında Esra'yla döndü ve Nasthya'nın gözlerinin içine baktı. Daha birkaç dakika önce aynı taraftaydılar ve ondan hoşlanmıştı. Nasthya Ensar'ın gözlerine bakamadı ve gözlerinde beliren pişmanlığı gizlemek için yüzünü çevirdi. "Durun siz Türkler hiçbir yere gitmiyor" diye yineledi sözünü. Kendinden emin gözükmeye çalışsa da her an silahı atıp kaçabilirdi, fazlasıyla korkuyordu.

Sinan hızla ona uzandı ve kolunu kavradı. "Saçmalama Nasthya sen bu değilsin" dedi ve Nasthya daha fark edemeden elinden silahı çekti ve aldı. Nasthya'ya yanaştı ve kulağına doğru yönelerek fısıldadı. "Asıl derdini iyi biliyorum ve sana yardım edicem" dedi.

Nasthya dikkatini toparlayabildiğinde Ensar çoktan Esra'yı götürmüştü, askerler de Araz'ı almıştı. Başına çok kötü bir şey gelmemesini umarak Sinan'ın peşine takıldı.

## Günümüz##

Yatakta doğrulmaya çalışırken odaya doktor, Sinan ve Nasthya girdi. Sinan yanıma geldi ve tıpkı abim gibi saçlarımı okşadı. "İyi misin?" dedi. Ben iyiyim ama ya binbaşı? O aklımdan asla çıkmıyor, ve onu bulmaya çalışmıyorlar, yoksa Araz onlara onu öldürdüğünü söyledi mi? Belki de böyle oldu ve onlar da buna inandılar. "Sinan sen bilirsin binbaşı nerde?" dedim. Sinan gözlerini kaçırdı. Ağzını birkaç kez açıp kapasa da tek bir kelime bile dökülmedi dudaklarının arasından

Doktor araya girdi. "Esracığım maalesef kötü haberlerim var" doktor kadındı. Saçlarını kızıla boyatmıştı, hem görüntüsü hem de sesi oldukça yapmacıktı. "Sana verdikleri zehir ağır bir zehir şuan senin vucudunu alt üst etmiş durumda, bir süre yürümekte ve görmekte sıkıntı çekeceksin. Ama merak etme biz elimizdeki her imkanı kullanıcaz ve seni sağlığına kavuşturucaz" dedi. Gülümsedi. O yapmacık gülümsemesine karşılık vermedim. Hemen sonra da odadan çıktı zaten

Nastha bana suçlu gözlerle baktı bense ona nefretle bakıyordum. "Esra" dedi. Elimi kaldırdım ve konuşmasını engelledim."senin burada işin yok. Araz'ın yanına git sen" Nasthya yatağımın kenarına oturdu ve elimi tutmaya çalıştı ama hemen elimi çektim. "Biz senle arkadaşız Esra" dedi. Başımı olumsuz anlamda salladım. "Arkadaştık artık değiliz" dedim. Tık kısmına özellikle vurgu yapmıştım. "Pekala arkadaş değil. Ama aynı davayı aynı vatanı savunuyoruz. Ben Türk değilim ama senin kadar bende seviyorum burayı" kaşlarımı çattım. Nasıl mantıklı bir açıklama yapabilirdi ki yaptığı bu harekete? "Söyle o zaman neden böyle bir şey yaptın?" başını öne eğdi ve fısıldar bir tonda. "Söyleyemem" dedi. Onu hafifçe ittim "o zaman kalk bana da bir daha yanaşma" sesim biraz yüksek çıkmıştı.